“I know it’s Valentine’s Day… Who came here as a couple? Fuck you, guys.” Jamie T is duidelijk in zijn nopjes. Het was nochtans even wachten op de Londenaar. Niet alleen verstreken er vijf lange jaren voor ‘Carry on the grudge’(2014) zijn voorganger ‘Kings & queens’ (2009) opvolgde, daarbij werd het concert in november nog eens uitgesteld wegens ziekte bij de Alex Turner-dubbelganger. Toen de man deze zomer plots voor onze neus stond met een secret set op Reading Festival, was wel al duidelijk dat dit een niet te missen show zou worden.
Het verslag is van Emily Griffiths, bijhorende plaatjes zijn van de hand van Christel Schoepen.
Eerst aan de beurt is Palace. Met hun trage indie rock vs americana, vage hersenspinsels en zanger Leo Wyndham die de wereld op zijn schouders lijkt te dragen, weten de Britten niet meteen te overtuigen. Het is pas vanaf derde nummer ‘Bitter’ dat het viertal een snaar weet te raken, waarna ook ‘Veins’ en ‘Head above the water’ het kleedje van de band niet helemaal passen. Soms kan het ook té bluesy zijn.
Dat is dan wel even anders bij Jamie T zelve. Het gevoelige ‘Limits lie’ mag met zijn zoet ronkende gitaren een sublieme set inluiden, waarbij al snel opvalt dat het publiek in de Botanique overwegend Engels is. Een weekendje weg in Brussel combineren met een concert in ’s lands mooiste concertzaal, dat is zonder twijfel één van de betere ideeën die een wereldburger kan hebben. Het duurt dan ook niet lang vooraleer de Orangerie wordt omgetoverd tot een hete Londense club tijdens ‘Don’t you find’, vingers in de lucht inclusief.
De muziek van de man leent zich er bovendien perfect toe; een nodige ooh-ooh op zijn tijd, kruiperige melodieën doorspekt met subtiele synths, een doordringende drum die zich snel heer en meester maakt van de zweterige lichamen en een frontman die het bonte allegaartje subtiel in de juiste richting dirigeert. Het lijkt nochtans geen makkelijke opdracht wanneer de Botanique bijna lijkt te ontploffen bij pakweg ‘Peter’, ‘Rabbit hole’ en ‘If you got the money’ en wanneer er plots iemand het podium opspringt, maar daar heeft de singer-songwriter weinig moeite mee.
Het is nochtans niet altijd even ruig en stevig rockend. Heerlijke rustpunten worden ingebouwd bij ‘The prophet’ of ‘Emily’s heart’, waarin T liefdesverdriet en spijt bloedmooi op een krukje bezingt. ‘Turn on the light’ is nog zo’n stille meezinger over onbereikbare liefde dat een bijna elektrische spanning en vloeiende wisselwerking laat voelen tussen backing band The Pacemakers en de zanger zelf.
Tussen al dit moois worden ook de inmiddels vele hits van de man niet vergeten. Zonder gitaar zet Jamie T met een naadloze overgang het overbekende ‘Sheila’ in, foutloos gerap en geknipoog naar het vrouwelijk publiek inbegrepen. De echte klappers houdt de Brit evenwel voor de bisronde. Hoewel het erop lijkt dat de Botanique niet nog meer onder stoom kan komen te staan, zijn het ‘Zombie’ en ‘Sticks ‘n’ stones’ die de onwaarschijnlijk knappe set in de laatste minuten helemaal in de geschiedenisboeken schrijven.
De Botanique programmeert binnenkort onder andere Gaz Coombes (17.02), Team Me (20.02) en Hot Chip (17.05). Info, tickets en een volledige kalender vind je hier.