Groupers ‘Ruins’ is een tijdloze klassieker, nu al. Ondanks dat het album slechts een paar maanden oud is heeft het al een grote indruk weten na te laten op talloze luisteraars. Het is zo puur, zo sober en o zo verschrikkelijk intens. Dat de Gentse Vooruit de artieste wist te strikken, hoewel ze slechts een handvol optredens in Europa gepland heeft staan, is ongelooflijk. Met torenhoge verwachtingen bestegen we dan ook de trappen richting theaterzaal.
Om ons in de juiste sfeer te brengen had Liz Harris, want zo heet Grouper in het echte leven, Ignatz meegenomen. De naar Brussel uitgeweken Limburger herinnerde ons met zijn bluesy gitaargetokkel hier en daar aan Amen Dunes, maar deed toch vooral zijn eigen ding. Met lang uitgesponnen nummers, die voor het ongeoefende oor al eens als monotoon ervaren zouden kunnen worden, wist de muzikant niet alleen te fascineren, maar ook te hypnotiseren. In die hypnose zouden we het daaropvolgende uur alleen maar verder wegzinken.
Geruisloos betrad Liz Harris het podium om zich vervolgens in het midden neer te vleien. Met gitaar in de handen en omringd door een loopstationnetje, enkele effectpedaaltjes en nog wat andere technologische snufjes, begon ze zonder ook maar één woord te zeggen aan haar set. Enkel na het eerste nummer liet de Amerikaanse nog wat ruimte voor applaus, daarna creëerde ze één lange onafgebroken soundscape waarin songs probleemloos samensmolten. Geen seconde liet ze de aandacht van het publiek verslappen, stilte was daarbij het sleutelwoord.
Want wat was het drukkend stil in die theaterzaal. Terwijl de hemelse, doordringende stem van Harris in vele lagen over het volk neerdaalde, werd er met ingehouden adem geluisterd. De ijle geluidsmuur die de muzikante optrok bleek immers eveneens heel breekbaar en eenvoudig te verstoren. De voetstappen van een silhouette dat het donkere gangpad beklom leken wel donderslagen en voorzichtig keelgeschraap klonk als een luid tegenpruttelende automotor. Zelfs een zacht neerdwarrelend sprietje gras had ongetwijfeld voor een doffe plof gezorgd.
Hoewel ‘Ruins’ bijna volledig opgebouwd is uit pianoklanken, was daar vandaag geen spoor van te bekennen. We kregen een geluid te horen dat veel dichter aanleunde bij eerdere platen als ‘Dragging a dead deer up a hill’ en ‘The man who died in his boat’, waarin gitaar wel een prominente rol vervult. Het zorgde ervoor dat stukken van het laatste album heel erg moeilijk te herkennen waren. Toch kunnen we zweren dat we ergens halfweg een trage, maar rijkelijk aanzwellende versie van ‘Clearing’ te horen kregen en in het lang aanslepende en zacht uitdovende slotstuk meenden we dan weer ‘Made of air’ te onderscheiden.
Maar goed, als er één iets is waar de muziek van Grouper niet om draait dan is het wel songtitels. Haar langspelers vormen steevast een geheel, waarbij een eventuele opdeling enkel dient om de luisteraar toch enige houvast te verlenen bij zijn wonderlijke trip. En dat is precies wat Harris ons vanavond voorschotelde: een onafgebroken, onbeschrijfelijk prachtige reis waarbij de tijd heel even leek stil te staan. De gevallen avond en de door regenval ondertussen glinsterende straten doorprikten bij het buitenkomen als enige die illusie.
Een dubbel gevoel maakte zich uiteindelijk van ons meester bij de terugrit naar huis. Enerzijds was er teleurstelling dat het ooit moest eindigen, alsof we net na het wakker worden uit een mooie droom weer geconfronteerd werden met de realiteit. Anderzijds was er blijdschap, maar vooral dankbaarheid. Dankbaarheid dat Vooruit Grouper naar Gent heeft kunnen halen en dankbaarheid dat we er zelf ook bij konden zijn. Want vanavond toonde Liz Harris aan dat er eigenlijk niet veel nodig is om volmaakte schoonheid te creëren. En dat is een heel geruststellende gedachte.
In Vooruit kan je de komende weken ook nog naar Dean Blunt (3.05), Bonobo (dj-set) (14.05) en Ought (31.05). Info, tickets en een uitgebreid overzicht van het programma vind je op hun website.