Dunk!festival vormt al jaren een vaste waarde op de postrockkalender van menig kenner, leek, muzikant en journalist. De eclectische line-up en uitzonderlijke locatie – ten midden van de Vlaamse Ardennen – zijn dan ook twee redenen die telkens weer zorgen voor een uitverkocht festival. Hoewel de organisatie financieel reeds menig diepe donkere vijvers diende te doorzwemmen, wordt nooit aan kwaliteit en atmosfeer ingeboet. Indiestyle poot voor u drie dagen zijn kampen neer op de Zottegemse heide en brengt verslag uit van al het contemporaine postgebeuren.
Op 14 mei ging Dunk!festival te Zottegem van start met o.a. MONO, Jakob, Wang Wen, Cecilia::Eyes en Celestial Wolves. Bram de Greve was erbij om foto’s te maken; het verslag is van Aïda Gabriëls.
Celestial Wolves zijn lokaal geweld dat zich zeker kan meten met een jong Kokomo en Godspeed You! Black Emperor. Een korte maar krachtige performance doet ons hopen dat deze jongens zullen doorzetten. Vakkundig gekunstelde auditieve traktaten klinken veelbelovend. De toon is gezet, wij zijn er klaar voor.
Een minder scherpe start nemen Cecilia::Eyes uit La Louvière. Nauwelijks boven het oppervlak uitkomend brengen zij een set die ons maar weinig raakt. Nu en dan nadert een apocalyptische uitbarsting, nooit wordt een pointe bereikt. Publiek noch podium lijkt goed en wel te beseffen waar dit heen ging. Op het einde van de rit valt een conclusie in mineure aard: destinatie doodloop.
Wang Wen grijpt ons sereen doch meeslepend met een tonenvlaag die wél raak schiet. Esthetische eerlijkheid zonder pretentie. De Aziaten brengen een set vol van multimelodieuze circulaties. Postrock zoals velen pogen te maken en waar het overgrote deel ook in faalt. Deze formatie slaagt er echter in ons geen minuut te vervelen en ons mee te nemen in een coherent bucolische wereld die nu en dan helt op het randje van melancholie. Collectief meeknikken werpt zich op.
Harmonische distortion wordt vertegenwoordigd door het Nieuw-Zeelandse Jakob. Na een tamelijk ingetogen vooravond brengt dit triple gold van gitaar-bas-percussie wat stevigheid met zich mee. Harigheid verraadt ruigheid. Met nodige zwaarte worden we doorheen een liederentafereel gestuurd die de nodige osteopathische nekoefeningen vergen.
Mono dan, of wanneer alles anders irrelevant wordt. Toegegeven, de band neemt een bijzondere plaats in ons hart in. De groep besluit zijn Europese tour met een summume afsluiting van onze eerste dag op het Zottegemse Dunk!festival. De Japanse cultuur van eerlijke werkijver levert hen al jaren lof en vreugd’. Takaakira ‘Taka’ Goto assimileert zijn geraffineerde gitaarspel moeiteloos met de componenten van zijn medestrijders. Een tergend emotionele titanenstrijd wordt gefinaliseerd. We pinken een traantje weg.
Dunk!festival gaat vandaag en morgen nog door met onder andere AmenRa, Maybeshewill en Hemelbestormer. Volledige line-up en tickets via deze link.