Na slechts drie maanden afwezigheid is de meest gedreven (en geprezen) band van onze contreien daar weer: Balthazar. De groep hield twee dagen halt in Brussel tijdens hun Europese tour annex poging om ook buiten de Belgische landsgrenzen potten te breken.
-
Balthazar -
Balthazar -
Balthazar -
Balthazar -
Balthazar -
Balthazar -
Champs -
Manhog
Verslag Thomas Konings, foto’s Damon De Backer
Twee voorprogramma’s kregen dan weer een kans om hun geluk te beproeven voor een groter publiek. De eerste en ongetwijfeld ook betere was Manhog, ook al zo’n getalenteerd gezelschap uit Vlaanderen. Het zestal bracht ons experimentele indierock, enerzijds met dat typische ondefinieerbare Belgische gevoel, anderzijds opgeleukt met heel wat buitensporigheden die we bij landgenoten minder vaak horen. De frontman deed bij momenten denken aan Wayne Coyne van The Flaming Lips en testte op andere momenten door middel van gegil de oren van de aanwezigen. De grillige gitaren konden ons wel bekoren en in het bijzonder een Four Tet-cover kreeg onderstaande aan het grooven.
Bij Champs ging het er daarna iets minder losbandig aan toe. Het drietal bracht zelfs een slaapverwekkende performance. De Britten speelden een set vol akoestische gitaarmuziek waarvan we ons bedachten dat die enkel gesmaakt zou kunnen worden door een stel zatlappen rond een kampvuur. Verder was hun set eentonig, een beetje saai en ontbrak het dit trio vooral aan inspiratie. Dan hadden we liever Manhog wat langer zien spelen.
Maar goed, we waren natuurlijk voor de Kortrijkzanen van Balthazar naar Brussel gekomen. De groep maakte gisteren een ontspannen indruk, oogde ook fris en fruitig. Het vijftal leek intussen gewend aan de grote podia en leek niet bijzonder verbaasd te zijn door de in zwijm vallende fans. Alsof ze elke dag zo’n gekte meemaken. Voorts speelde de band ook zoals we dat van hen gewoon zijn: bijzonder strak, vol passie en met een tikkeltje venijn. Conform haar status als nationale muzikale trots zou je ook wel kunnen stellen.
Enkele rustige nummers deden ons vrijdagavond helemaal smelten. We denken aan de twee songs uit de eerste bisronde; ‘Sides’ en ‘Any Suggestion’. De eerste pakte ons in met z’n tomeloze melancholie, de tweede priemde recht door ons hart met z’n subtiele, grandioze opbouw en dat uitzonderlijke gevoel van zeurende pijn. Ook ‘Joker’s Son’ deed ons genieten en ‘Leipzig’ bleek live eveneens een sterkhouder te zijn.
Dat was overigens niet het enige nieuwe nummer in de set. Balthazar had namelijk nog twee andere nieuwelingen in petto: een romantisch liedje met typische, prachtige samenzang en eentje dat heerlijk loom vooruit bolde. Beide klonken bij deze eerste kennismaking alvast veelbelovend en lagen ook in de lijn van het oudere werk. Opvallend was wel de centrale rol die Patricia Vannestes viool kreeg.
Daarnaast weet Balthazar als geen ander hoe je een onrustige, soms zelfs grimmige sfeer in muziek kan steken. De groep bouwde gisteren vaak op naar een chaotische explosie, maar die kwam er evenwel nooit. Het kwintet kleurde zo dus niet buiten de lijntjes, maar zocht ze net op, wat eigenlijk al net zo spannend is. ‘The Boatman’ rebelleerde met z’n baldadige gitaarklanken, ‘Later’ mondde uit in een ei zo na ontspoorde finale en ‘Fifteen Floors’ keerde na een stilte van tien seconden dreigender terug dan ooit tevoren.
We waren vrijdag getuige van Balthazars zoveelste geslaagde etappe in een buitengewone triomftocht. Het vijftal deed niet veel dat we niet eerder van hen hadden gezien en bracht een show zoals we dat stilaan van de band verwachten. De Vlaamse raspaardjes excelleerden en dat kunnen we moeilijk nog opmerkelijk noemen. Wat we daarentegen wel bijzonder vinden, is dat ze dat gewoonweg keer op keer weten te doen.
De AB programmeert binnenkort onder meer Cate Le Bon (27.02), Midlake (02.03) en Fanfarlo (08.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.