Foto’s door Bart Vander Sanden, verslag door Yanni Ratajczyk
Toen wij een halfjaar geleden te horen kregen dat Sigur Rós kwam optreden in België, sprongen we al recht van euforie. Toen we hoorden op wat voor locatie dit zou zijn, waren we helemaal blij verrast: Sigur Rós zou optreden in het Openluchttheater Rivierenhof, één van de meest idyllische concertplaatsen in België, uiterst geschikt voor een band als deze.
Voor we de groep aan het werk konden zien, was het nog even tijd voor iets anders. Nik Void zou het voorprogramma komen spelen. We kwamen juist op tijd om dit duo aan het werk te zien. Nik Void bestaat uit een man en een vrouw, hij bedient de knoppen van de electronica, zij bespeelt een gitaar met de strijkstok en gooit er met haar stem af en toe wat ijle geluiden overheen. Op zich had dit een interessant concept kunnen zijn, maar al gauw bleek dat ze niet iedereens aandacht konden grijpen. Ook werden er weinig pauzes ingelast om applaus te ontvangen, zodat het op sommige momenten iets te langdradig overkwam.
Hierna was het tijd voor de band waarop iedereen zat te wachten. Wanneer de groep het podium opklom zagen we dat ze een lichte uitbreiding had ondergaan. Met toevoeging van een blazers– en strijkerssectie stond er een gezelschap dat bestond uit elf muzikanten. Als opener werd het rustige ‘Ekki Múkk’ uit de laatste plaat ‘Valtari’ gekozen. Meteen hadden we wat we wilden hebben: de magie van Sigur Rós. We wisten niet zo goed hoe de groep hun setlist zou opstellen; ging het een tentoonstelling worden van hun rijkgevulde carrière of was het IJslandse gezelschap vooral gekomen om ‘Valtari’ te promoten? De band bleek te kiezen voor de eerste optie: uit ‘Valtari’ werd enkel nog ‘Varúð’ gespeeld.
Na het startschot werd het alombekende ‘Í Gær’ aangehaald. Vanaf nu werden we echt de fantasiewereld van Sigur Rós ingezogen. De prachtige dynamiek en melodieën van hun nummers zijn ons al langer bekend, en live klinkt deze muziek nog beter. Doe daar nog eens de prachtige stem van Jónsi en het geluid van zijn strijkgitaar bij en al het besef van tijd en ruimte raakt verloren. Het is trouwens indrukwekkend hoe de zanger er live in slaagt om al deze hoge en frêle noten te halen. Bij deze is het gezegd: wat ons betreft gaat de prijs voor mooiste mannelijke kopstem nog altijd naar Jónsi.
Het optreden vorderde en Sigur Rós besloot de ene na de andere classic te spelen. Zo waren wij getuige van uitstekende live-uitvoeringen van ‘Viðrar Vel Til Loftárása’ en ‘Olsen Olsen’ (dat mede door de blazers fantastisch klonk). Natuurlijk mocht het bezwerende ‘Svefn – g – englar’ ook niet ontbreken, het nummer dat door zoveel film- en documentairemakers al dankbaar is gebruikt omwille van het filmische aspect van de song. Dat filmische aspect van vele Sigur Rós nummers kwam zeer goed tot uiting op deze locatie. De band trad op met een scherm achter zich waarop zich wazige, soms getekende, beelden bevonden. Ook vloeiden er af en toe lichtbundels over het publiek en bomen zodat de omgeving echt versmolt met de muziek.
Jammer genoeg waren er wel wat technische mankementen zodat de show tot drie keer toe eventjes werd stilgelegd. Dit werd opgelost door improvisatie, of de band wachtte even. Wij wachtten geduldig mee op het volgende nummer en beseften dat zoiets grote acts als Sigur Rós ook nog overkomt. Gelukkig was dit geen domper op de show. Jónsi, een man van weinig woorden als het op bindteksten aankomt, liet ons weten dat de band zich amuseerde en stamelde nog “Sorry for all the mess”. Wij hadden het hem al lang vergeven.
Wanneer de groep van het podium stapte, was het publiek nog steeds laaiend enthousiast, en volgde er dan ook een bisronde. Het mooie ‘Vaka’ werd ingezet, gevolgd door een echte kers op de taart: ‘Popplagið’ sloot een geweldig optreden af en benadrukte nog eens datgene wat Sigur Rós zo goed kan: schoonheid en geweld inpakken tot een betoverend geheel.
Wat een concert, wat een avond. De band bewees dat twee uur Sigur Rós gelijk staat aan twee uur magie. Hier wordt vast nog lang over nagepraat.
OLT Rivierenhof zet binnenkort nog onder meer Meuris Vs De Leeuw (31.08), Daan (05.09) en Absynthe Minded (07.09) op de kalender. Klik hier voor tickets en verdere info.
Ook het najaarsprogramma van de Arenbergschouwburg heeft een blikvanger van formaat: Crossing Border (17-18.11) met o.a. Andrew Bird, First Aid Kit en Poliça. Klik hier voor tickets, het volledige programma en verdere info.
Album ‘Valtari’ verdeeld door EMI