Muziek en comedy domineerden gisterenavond de provincie van het bronsgroen eikenhout. De finales van Limbomania, Dj-mania en Comedymania wisten 1500 kijklustigen op de been te krijgen. Indiestyle focuste op Limbomania, dat 8 van Limburgs grootste muzikale talenten tegenover elkaar plaatste. En dat Midnight Directives op onbegrijpelijke wijze naast zowel goud, zilver als brons deed grijpen.
Foto’s door Bart Vander Sanden
De eer om af te trappen was weggelegd voor Statue, een indrukwekkende verzameling (bas)gitaren die je bijna een koor zonder zang zou kunnen noemen. De groep, die op And So I watch You From Afar na met weinige anderen te vergelijken valt, houdt er schijnbaar van om je op het verkeerde been te zetten door te schipperen tussen psychedelica en post-rock, en toonde aan hoe dat laatste genre met de nodige fantasie toch nog inventief kan klinken. Enige puntje van kritiek: Limbomania is geen fashion award, maar dat elk van de 7 bandleden een totaal andere stijl had, maakte er visueel toch een zootje ongeregeld van. Waarmee we uiteraard niet willen zeggen dat de gitariste aan de testosteron moet.
Met The C.A.B., aka The Crazy Awesome Band, kregen we vrij vroeg op de avond al de winnaar van de publieksprijs te zien. De frontman geven we in elk geval 10 op 10, en deze act is met hun vrolijke post-punk ongetwijfeld een goede keuze om op de affiche van je festival te zetten als je al vroeg op de dag een tent op stelten wilt hebben. Bovendien zorgen ze met hun inzet voor voldoende energie om je 3 dagen te voorzien van groene stroom. Puur muzikaal gezien was dit wegens te weinig diepgang echter zeker niet de beste band, en het aannemen van een externe tekstschrijver zou absoluut geen slechte zaak zijn.
De passage van Smiling Industries bleef een beetje onopgemerkt. De groep startte met een donker eightiesgeluid en spreidde een Britse sound tentoon waarin de geest van Alex Turner rondwaart, en dan vooral die uit zijn Last Shadow Puppets-periode. We kregen veelvuldige tempowissels en een dansbaar geheel. Wat we niet hoorden was een radiohit met een wereldrefrein, onontbeerlijk als je in dit genre niet wilt blijven hangen als veelbelovend voorprogramma zonder perspectief op een eigen grote doorbraak.
Licht verrassend vinden we de bronzen medaille voor Astronaute, een meisje met een gitaar dat iets te vaak overdreven veel drama in haar stem legt. De gitaarlijnen die ze bij elkaar tokkelde wisten af en toe te beklijven, al zat er tussen de eerste 3 songs geen enkele die kon blijven hangen. De zaal babbelde dan ook hoe langer hoe luider, wat weinig respectvol was, storend, maar ook een beetje indicatief. De 2 afsluitende nummers waren van een heel ander niveau, en konden op zichzelf de einduitslag wel rechtvaardigen. Een setlist met meer dan 2 echt sterke liedjes zal wel een vereiste zijn om buiten de provinciegrenzen aan de bak te komen.
De winnaar van de avond en op voorhand de favoriet van velen heet Polaroid Fiction. De groep bracht om beurten korte nijdige riffs en tragere stevige passages, en wisselde vaker van tempo dan het gemiddelde woonwerkverkeer tijdens het begin van de avondspits. Als je het trio, dat zich opstelde rond de monitors in plaats van erachter, beluisterde zonder te weten wie de bandleden waren, zou je kunnen denken dat dit één van de vele projecten was waarmee ene zekere Mauro zich bezighoudt als hij geen bestellingen opneemt naast de barman. Om de stap naar de grote roem te zetten, ontbreekt er nog wel wat pure kwaliteit, al kunnen we de overwinning verdedigbaar noemen.
Heeft Clouds On Elektricity bewust een foutje laten binnensluipen in de bandnaam? De muziek van de groep was in elk geval niet verkeerd, al zullen ze er maar moeilijk mee boven de grijze post-rockmassa uit springen. Ondanks voorzichtige uitstappen richting elektronica, leken de songs veel te veel op standaard vingeroefeningen uit een genre dat door velen als uitgemolken wordt beschouwd. We moedigen de band dus aan om veel vaker over de grenzen te kijken en meer invloeden van buitenaf toe te laten, anders riskeren ze een albino te blijven in een incestueuze muzieksoort vol eeneiige tweelingen. En schieten er ons, al hebben we ons tijdens de ganse set geen seconde verveeld, uitdrukkingen als 65ineendozijn of Repetitions In The Sky te binnen.
Wat ons betreft, had Midnight Directives gisterenavond de hoofdvogel mogen afschieten. Songs die enerzijds jazzy en experimenteel klonken, en toch toegankelijk en melodieus bleven, wisten te overtuigen door de originele invalshoek. Meestal was de muziek nog dansbaar ook, wat het plaatje ondanks de cliché teksten toch compleet maakte. Tel daar het mediagenieke snuitje van de vaak ietwat overacterend dansende zangeres bij en je hebt visueel en auditief een band die er volledig staat en ook op grote podia overeind moet kunnen blijven. Dat Midnight Directives elke vorm van eremetaal door de neus geboord zag, was dan ook totaal onbegrijpelijk.
De laatste groep die de talrijke aanwezigen nog eens stevig wakker mocht rammelen was When Hope Escapes. Een moshpit liet niet lang op zich wachten, de zanger deed er alles aan om de zaal zoveel mogelijk bij de show te betrekken, wat niet evident was gezien dit niet echt het doorsnee post-hardcorepubliek was. De finaleplaats van deze band was hoedanook begrijpelijk, en als support voor de grote namen die regelmatig in Muziekodroom, TRIX en op andere podia passeren zal When Hope Escapes er zeker in slagen om de zaal terdege op te warmen. Om zelf een grote naam te worden, zullen er meer songs met een eigen stempel moeten komen, nu komt de muziek nog teveel uit het grote post-hardcorehandboek.
Door de grote verscheidenheid aan genres bevatte de finale van Limbomania 2011 voor elk wat wils. Wie wil checken of Polaroid Fiction overeind blijft naast de winnaars van de andere provinciale rockconcours, of toch een kristallen Valenciaanse 7-0 rond de oren krijgt, kan dat op 17.12 tijdens The Best of the Best in TRIX te Antwerpen (info & tickets).
Check de Limbomania website voor meer info over de 3 finales van gisterenavond in Muziekodroom