Tijdens Les Nuits kun je in Botanique niet alleen je favoriete artiesten aan het werk zien, het is ook de uitgelezen gelegenheid om groepen en singer-songwriters te bekijken die je enkel van naam kent, en waarvan je om één of andere reden vermoedt dat ze goed zijn. Dat was precies wat we deden gisterenavond. Over Mirel Wagner en Esmerine hadden we al veel mooie dingen gelezen, dus besloten we om de proef op de som te nemen, zonder één lied van beide artiesten te kennen. Verwacht je dus eerder aan een impressie dan aan een verslag vol songtitels.
De 23-jarige Mirel Wagner, geboren in Ethiopië en opgegroeid in Finland, betrad alleen met haar akoestische gitaar de charmante zaal die het Museum is. Met haar soulvolle prachtstem, die op sommige momenten de vergelijking met die van een wereldster als Adele kan doorstaan, bracht de zangeres erg ingetogen en hele mooie tokkelfolk. Haar liedjes zijn wellicht iets te weinig toegankelijk om de grote massa te bereiken, al liet ze wienig zieltjes onberoerd en zal ze haar schare fans zeker gestaag uitbreiden.
Wist Mirel Wagner ons al aangenaam te verrassen, dan sloeg Esmerine ons helemaal met verstomming. Wat ze brachten zouden we omschrijven als mechanische post-folk, of als post-rock zonder de overdosis decibels. Arty zonder snobbish te zijn, ging de groep enorm creatief tekeer. Je zou het eigenlijk moeten zien om helemaal te beseffen wat we bedoelen, zelfs de visuals werden ter plekke gecreëerd door een jongedame die figuren en voorwerpen boven tekeningen onder een lamp bewoog, wat dan als geheel geprojecteerd werd op een diascherm.
Ook de instrumenten verschilden sterk van wat je van een post-rockgroep zou verwachten: cello, xylofoon of vibrafoon (of nog iets anders, we proberen ons gebrek aan kennis niet te verstoppen achter en muur van bluf), piano en drums maakten meestal de dienst uit. Alle muzikanten legden zichtbaar veel gevoel in wat ze deden, de drummer streelde de cymbalen soms zelfs met de hand om het gewenste subtiele effect te verkrijgen. Ook mooi hoe de frontman de xylofoon/vibrafoon/nog-iets-anders-ofoon soms langs de zijkanten bespeelde met twee strijkstokken.
De muziek van Esmerine neigde vaak even hard naar klassiek en naar kamermuziek als naar (post)-rock. Het experimenteren deed de groep niet om zich als speciaal te profileren, de bandleden zagen er even gelukkig uit als een bende kleuters in een speeltuin. Het resultaat was een adembenemend mooie set, die zelfs een gepatenteerde adhd’er als ondergetekende moeiteloos een uur lang sprakeloos aan zijn stoel gekluisterd hield. Het Museum is ook de perfecte locatie om zulk een groep zijn ding te laten doen. We zouden bijna een petitie starten om dit deel van de Botanique jaar in jaar uit te gebruiken voor dergelijke concerten.
Esmerine live is, je had het al begrepen, een totaalpakket en een artistieke belevenis. De groep kwam na de reguliere set nog twee keer terug voor bisnummers, en de roep om meer was terecht luid.
Les Nuits zetten de komende dagen onder meer Citizens! (19.05), Blood Red Shoes (20.05) en Gravenhurst (21.05) op de affiche. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.