De voorbije jaren toonden acts als Compact Disk Dummies en School Is Cool dat in Humo’s Rock Rally het kaf van het koren wordt gescheiden, en dat de wedstrijd door de enorme media-aandacht tegelijkertijd een ongeëvenaarde boost kan geven aan de carrière van beloftevolle artiesten. Na Maldegem op vrijdag werd de zoektocht naar muzikaal talent gisteren verder gezet in De Zwerver te Leffinge.
Verslag Jason Callewaert, foto’s Bram de Greve.
Natives mocht de spits afbijten. Hun eerste song kwam wat stroef op gang, maar tegen de outro liep het wel lekker los. Ook het tweede nummer zat muzikaal gezien goed in elkaar, maar het was voor ons al duidelijk dat de nochtans goede stem van de zangeres iets te licht is voor dit type muziek. Daarnaast is ze ook tijdens de instrumentale stukken niet echt op haar gemak. Hun laatste lied werd vooral door de gitaar gedragen en wanneer deze wegviel om wat losse noten te spelen, viel er een te groot gat. Ruil wat ons betreft die piano daar gerust in voor een tweede gitaar.
Een drummer met een haarband, een gitarist met een Les Paul en een langharige bassist: Vaulted Needles vormt met succes de heilige drievuldigheid van het powerrocktrio. Ook muzikaal poten ze met hun harmonische samenzang, vette gitaarsolo’s -al dan niet met een wah wah-pedaal- en stoere riffs een mooie versie van Amerikaanse hardrock neer. Dit is muziek die het heel goed zou doen op weides die naar zweet en bier stinken. Of op Guitar Hero. Al merken we toch op dat een goede gitaarsolo helaas niet altijd een sterk nummer maakt. Nog één iets, heren: de falsetto was een slecht idee.
Wetende dat een nummer van DRS –afkorting van Dr. Schnabbel- gemiddeld anderhalve minuut duurt, had het na amper vijf minuten al voorbij moeten zijn. De Oostendse hardcoreband heeft het reglement echter handig omzeild door er als het ware drie lange medleys van te maken. In een dikke tien minuten hoorden we naar schatting een achttal songs. Het optreden zelf kunnen we kort samenvatten: een gemaskerde schreeuwlelijk die bij het opkomen de eerste met een bloedneus een drankbon belooft, een statief het publiek in smijt en de meegereisde fans in de moshpit vergezelde en afkoelde met een bierdouche en dit alles onder begeleiding van de ene trashcoreriff na de andere. Ook dit is Humo’s Rock Rally.
Waarom Yawns een favoriet is voor de eindoverwinning? Dit jonge viertal surft volledig mee met de opkomende golf van 60s psychedelic en shoegaze revival. Ze brengen heerlijke popdeuntjes om op weg te dromen. Een puntje van kritiek is misschien dat het even duurde voor we doorhadden dat ze aan hun tweede song bezig waren en dat het effect op de vocals wel wat minder had gemogen. We hadden namelijk wel graag gehoord waarover precies gezongen werd. Desondanks bracht Yawns een opwindende, dromerige en vooral broeierige set, wat hun de eerste band van 2014 maakt om ons naar de zomer te doen verlangen.
We zijn wantrouwig wanneer Roxie Horse de set inzet met iets te tegentijdse elektronische ritmes, maar de mooie stem van de frontvrouw en de leuke donkere maar toch vrolijke sfeer wast die twijfel al snel weg. Tijdens het tweede nummer begeleiden ze een trage paringsdans tussen Beach House en The xx en slagen ze erin om een vierstemmig zangstuk overtuigend neer te zetten, niet iedereen gegeven. De solozang van de enige man in het gezelschap, die overigens zodanig ver aan de zijkant van het podium neergepoot staat zodat het lijkt dat hij er niet echt bij hoort, valt helaas veel lichter uit naast de prestatie van de zangeres, al zat dat geschreeuw op het einde best wel goed. Aangename verrassing.
Americana à la Fleet Foxes en Bon Iver is waar Flightless Bird voor tekent. Helaas was het niet altijd even zuiver gezongen. Dergelijke rustige en trage muziek brengen in een rockconcours is altijd gevaarlijk. Roxie Horse slaagde erin het publiek stil te krijgen, deze heren spijtig genoeg niet. Vooral de mysterieuze sfeer van het tweede nummer viel hierdoor in het water. De laatste song die Flightless Bird voor ons bracht was de sterkste van de drie, vooral dankzij de mooie balans tussen kracht en intimiteit. “Hopelijk tot de volgende keer”, sprak de frontman ons toe. We vrezen er een beetje voor, kerel.
Indien Ian Curtis de overgang naar New Order nog had mogen meemaken, hadden ze misschien als Your Life On Hold geklonken. Of omgekeerd. Feit is dat het eerste nummer enkel en alleen maar deze referentie in ons oproept. Het tweede dat we te horen krijgen is dan weer een heel pak zwaarder en neigt naar industrial en rave. Als laatste song krijgen we iets te horen dat uit de hedendaagse indie-dancescene lijkt weggeplukt. Het drietal slaagt er zodoende in om ons in drie liedjes doorheen dertig jaar rockgeschiedenis te loodsen. Hun présence getuigt van ervaring, al vrezen we dat die leeftijd eerder in hun nadeel zal spelen. De zanger was trouwens de eerste van de avond die zich niet verplicht voelde om de hoogste noten van de toonladder op te zoeken, waarvoor dank.
We moesten toch eens goed kijken toen we de zanger van Audience In The Street bezig hoorden om er zeker van te zijn dat Jasper Erkens niet voor een tweede keer aan Humo’s Rock Rally deelnam. Al blijkt tijdens het tweede nummer dat dit hem te weinig eer aandoet. De groep hoort echter wel thuis in het rijtje van hedendaagse singer-songwriters die het met een band doen. Tijdens deze intieme song dook zelfs een mondharmonica op. Helaas brengt de alcohol op dit uur van de avond steeds meer tongen los en ging het geheel wat verloren in het geroezemoes. Op het einde hoorden we nog een leuk duet tussen zanger en pianiste, maar ook dit hadden we eigenlijk wel al eens eerder gehoord.
The Dead Convicts spelen ‘Blitzkrieg Bop’ als soundcheck, dus wisten we wel wat te verwachten. Ze brengen old school punk waarin we nu en dan Black Flag voorbij horen waaien. In hun laatste nummer zingen ze “we are the kids, we are the youth”, een klassieke punkgedachte in een klassieke punksong. We zijn mee en geloven het, tot er in de bridge overgeschakeld wordt naar ska en de zanger plots met een Jamaicaans accent begint te zingen. We kennen het genre niet door en door, maar we geven hun het voordeel van de twijfel. Ze hebben tenslotte wel een selectie in de wacht gesleept.
De eer om af te sluiten was voor MK Ultra, de jongste en tevens meest onervaren groep van de avond. Het was ook duidelijk dat het hier om een beginnende band ging die nog op zoek is naar elkaar: de leden keken elkaar vaak twijfelachtig aan en de drummer gaat bij de vele complexe ritmeveranderingen vaak de mist in. Ook de zang zit er jammer genoeg te vaak naast om te beklijven. Wanneer je drie nummers krijgt om jezelf te tonen, moet je die kans ook benutten. Waarom ze ervoor kozen om als rockband een cover van Netsky te brengen is ons dan ook een raadsel. Zo kregen we toch een beetje een anticlimax van een degelijke avond.
Humo’s Rock Rally slaat vrijdag zijn tenten op in het Cultureel Centrum te Mechelen. Klik hier voor info en tickets, en lees hier onze preview.