Waar zijn die konijntjes? Na twee dagen Down The Rabbit Hole is dat ondertussen de hamvraag. Behalve het reusachtige Nijntje aan de ingang is er geen langoor te bespeuren. Misschien maar best ook, het aantal decibels dat hier de lucht ingaat, moet moeilijk te verteren zijn als je zo’n lange flappers bezit.
Op 28 juni 2015 sloten onder andere The War on Drugs, Ghostpoet en Seasick Steve Down The Rabbit Hole in stijl af. Caroline Vandekerckhove was ter plaatse en nam foto’s, Catherine Gysels was ter plekke voor een verslag.
Aan feestmuziek is er in Beuningen nog altijd geen gebrek en zelfs op deze zondagmiddag heeft het merendeel daar nog best zin in. Van “merendeel” wordt dat zelfs even het hele festival wanneer er plots een heleboel druppels op de menigte vallen en iedereen de Hotot in stuift. Het zweept de enthousiaste Amsterdammers van Jungle By Night alleen maar meer op en ook al hoorde het festival dit weekend al meerdere keren een afrobeat, of minstens iets wat daarop lijkt, het blijft hier in goede aarde vallen. De nog jonge band kiest eerder voor een setlist waarbij het grootste deel bestaat uit tweede en meest recente album ‘The hunt’ , wat gezien de grotere verscheidenheid op de plaat een prima keuze blijkt om voldoende ritme in de set te houden.
Voor de één is het winnen van de Mercury Prize een vloek, voor de andere een zegen. Het is nog te vroeg om te kunnen zeggen wat het zal betekenen voor het Britse Young Fathers, maar als het aan Down The Rabbit Hole ligt, gaat de band vanaf nu met elke award lopen. Na een fameuze drumintro, waarbij het trio live wordt geflankeerd door percussionist Steven Morrison, is er werkelijk geen één moment in de show dat hetzelfde is. Het hiphopdrietal klinkt in samenzang al ronduit geniaal, laat staan wanneer ze zorgen voor nukkige loopjes, waanzinnige moves en schreeuwen die door merg en been gaan. Onwaarschijnlijk en steengoed, dat is het.
Een klassieke, rustige vorm van Son Lux, zo kan Andrew Bird best worden omschreven. De multi-instrumentalist, die in de Hotot wordt begeleid door een gitarist, bassist en drummer, staat centraal op het podium en experimenteert ten volle met de mogelijkheden die zijn viool, hoornsectie, glockenspiel en een dozijn effecten hem bieden. De band wordt strak in het gareel gehouden, terwijl Bird zelf, ogenschijnlijk onverschillig, een vreemde vorm van instrumentenchaos creëert, wat dan ook nog eens wordt doorspekt door gefluit. Het publiek zit en staat ademloos te luisteren naar onder andere het bekendere ‘Three white horses’ en ‘Tenuousness’ en sluit de Amerikaan voorzichtig in de armen.
Andere koek is dan weer wat Ghostpoet, of Obaro Ejimewe, hier doet. Terwijl de Fuzzy Lop in het algemeen het hele weekend behoorlijk opzwepende acts kent, haalt de Brit het tempo van de tent wat onderuit met een keuze aan songs die vooral uit nieuwe plaat ‘Shedding skin’ komt. De hiphop voelt zwaar in de inmiddels toegenomen hitte en ook de zang van de man is niet meteen van die aard om Down The Rabbit Hole goed bij de les te houden. Het duurt dan ook een veertigtal minuten voor Beuningen zich in de rokerige Londense nachtclub waant voor dewelke deze muziek eerder geschreven lijkt, hoewel het optreden vanaf dan ook wel echt snor zit.
Een van de verrassingen van de dag bracht het Nederlandse Birth Of Joy. De band heeft zich een behoorlijke, internationale sound aangemeten en scoort hiermee van bij opener ‘The sound’ voluit bij de Teddy Widder. “Alles of niets,” lijkt het powertrio te denken, en zelfs na een uur keihard werken komt het nog steeds bij “alles” uit. Of het nu de frisse hap naar gitaarlucht is, of de verdomd meeslepende noten bij ‘Devil’s paradise’, deze groep weet de zwoele, vermoeide sfeer na drie dagen aan het strand van de Groene Heuvels weer prima om te zetten naar een geladen rockstemming.
Alleen al omwille van de bijzondere naam weet King Gizzard & The Lizard Wizard een hele hoop nieuwsgierig volk de tent in te trekken. Wat de Australiërs op het podium doen, is nochtans na een uur vertwijfeld naar het podium van de Fuzzy Lop staren, nog steeds niet helemaal duidelijk. In het publiek vallen geregeld vergelijkingen met Thee Oh Sees en Tame Impala, maar zelfs die dekken nog niet de hele lading van de psychedelische act. Zowat elk muziekgenre tussen blues en krautrock lijkt even de revue te passeren bij het zevental en in ons hoofd wordt het inderdaad wel erg fuzzy bij ‘I’m in your mind fuzz’.
Eindelijk is het dan tijd voor Seasick Steve om zelf het podium van de Hotot op te stappen. De Amerikaanse muzikant viel al sinds zaterdag te spotten op menig grasveld, genoot mee van ettelijke feestsets en had het zichtbaar geweldig naar zin bij zijn verkenningstocht. Down The Rabbit Hole draagt hem dan ook op handen eens zijn bluesrock het talrijk toegestroomde publiek mag bereiken. Er valt weinig nieuws onder de zon te bespeuren in de manier waarop de innemende man het festival nog net iets meer om zijn vinger windt, maar op een festival is veel vergeving mogelijk. Zeker wanneer het gaat om deze rocker-opa.
Terwijl The War on Drugs op de grote omliggende festivals eerder wordt gestrikt om de zonsondergangssets te spelen, heeft Down The Rabbit Hole de gewezen band van Kurt Vile zowaar de headlinespot van de zondagavond gegeven. Aan goede songs hebben de indierockers geen gebrek en wanneer de eerste nerveuze trekjes zijn weggewerkt, komt er zowaar een echte show tevoorschijn die knalt (‘Red eyes’, Eyes to the wind’, ‘Under pressure’) en terugneemt (‘Lost in the dream’) op de goede momenten. Schitterende momenten zelfs, dit is een set die werkelijk tot in de puntjes van de hele muziekdoos klopt en het publiek in Beuningen nog een laatste keer uit z’n dak laat gaan. Je van underdog opwerken tot een gedroomde afsluiter van Down The Rabbit Hole, je moet het toch maar doen.