Op dag twee van Down The Rabbit Hole Festival wordt er al iets voorzichtiger uit de tent gekropen, maar de eerste sporen van een kater zijn al snel afgespoeld na een frisse duik in het meer. Terecht, want ook vandaag heeft het festival in Beuningen weer een heerlijke line-up voorzien.
-
Róisín Murphy -
Róisín Murphy -
Róisín Murphy -
Róisín Murphy -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Ook gisteren was Indiestyle present op Down The Rabbit Hole. Emily Griffiths schreef het verslag, Caroline Vandekerckhove schoot plaatjes.
Met een van de mooiste platen van de afgelopen jaren op zak was het al een hele tijd wachten geblazen voor Rhye eindelijk weer naar onze contreien zou afzakken. Het valt in Beuningen moeilijk te voorspellen of de meeslepende r&b een groot publiek heeft of niet, zodat het even schrikken blijkt voor Robert Hannibal en Mike Milosh toen ze de zaterdag voor een redelijk volle Hotot mogen openen. Dat lijkt ook meteen het juiste tijdstip voor de band, die live werd uitgebreid met trombone, contrabas, drums, toetsen, een orgel en violen. Een festival wakker schudden lijkt niet aan de groep besteed, maar bloedmooi is het wel.
In de Teddy Widder gaat het er even later een stuk wilder aan toe bij het Britse Glass Animals. De indiepoppers – die live met debuutplaat ‘Zaba’ eerder de warmere, psychedelische synthpop opgaan – brengen hun set een stuk minder statisch dan grote broers alt-J en ook de vergelijking met SBTRKT is nooit ver weg. Bekendste song ‘Gooey’ zorgt voor een eerste golf van herkenning in het talrijk aanwezige publiek, dat overigens erg goed bij de les blijft en dromerig meedanst. Kanye West-cover ‘Love lockdown’ zorgt voor een laatste, mooi hoogtepunt, waarmee het viertal ook meteen aankondigt hier de rest van het weekend te zullen blijven. Gewoon. Omdat het zo leuk is.
Het lijkt alsof niemand helemaal weet wat te verwachten van The Gaslamp Killer Experience. Terwijl Damian Marley zijn set afrondt in de Hotot, duiken de enthousiaste Amerikaan en begeleidingsband The Heliocentrics het podium van de Teddy Widder op, vastberaden om de tent van begin tot eind te doen daveren met hun mix van hiphop, wereldmuziek en een hoop gescratch. The Gaslamp Killer zelve leidt ondertussen het geheel in goede, hoewel chaotische en kronkelende banen, en zit nooit verlegen om een compliment voor gitarist Amir Yaghmai of zijn opzwepende violisten. Of dat altijd een even kuise melodie oplevert, valt te betwijfelen, maar hier staat binnen of buiten de zeilen geen ziel meer stil bij ‘Veins’ of ‘Nissim’.
Alabama Shakes blijft een beetje, altijd en overal de vreemde eend in de bijt. Terwijl de Amerikaanse band in 2012 nog eens eendagsvlieg leek, staat de band er sinds begin dit jaar weer met tweede plaat ‘Sound & Color’. Wie aanwezig is, ziet een band met een frontvrouw die weliswaar in goeden doen is, maar hét vandaag gewoon niet heeft. De vuile blues steekt met dank aan de krachtige uithalen van Brittany Howard enkele keren nog de kop op in ‘Future people’, ‘Gimme all your love’ en ‘Over my head’, al is de show bij het op stoom komen van ‘You ain’t alone’ ook alweer meteen voorbij.
De Teddy Widder toonde zich dit weekend al meerdere keren als feesttent bij uitstek en dat is bij The Cat Empire niet anders, hoewel het publiek ook nu weer tot ver buiten de tent staat te dansen. Eén slag op de drum en de pianotoets, een hap adem in de trombone, een rammel met de tamboerijn en de bewegende massa is weer vertrokken. Of het echt uitmaakt of dat net bij die band van ‘Brighter than gold’ of ‘The chariot’ is? Dat nu ook niet. De Australische band doet de tent geregeld even ontploffen, maar op dit punt van het festival krijgt zowat elke band het enthousiaste publiek van Down The Rabbit Hole aan het dansen.
Enkele jaren geleden had niemand gedacht dat Róisín Murphy iets meer dan een uur zou doen over een set van acht nummers. Edoch. Wanneer de eerste noten van opener ‘Golden Era’ over het meer zijn vervlogen en de luide bas van klassieker ‘Familiar feeling’ op de Hotot is losgelaten, wordt duidelijk dat deze popprinses (nog steeds) van wereldklasse is en een publiek als geen ander weet te bespelen zonder er eigenlijk ooit écht moeite voor te moeten doen. Murphy laat de allesverslindende electronica zijn werk doen, haalt hier en ander een ander kostuum uit de kast en weet vooral bij het vintage ‘Jealousy’ minutenlang te boeien met een gewoonweg vuil, bevliegend loopje.
Waar gisteren nog Ryan Adams met de prijs voor meest complete set ging lopen, is die vandaag ongetwijfeld voor Goat. Eerlijk toegegeven is elke song behoorlijk inwisselbaar, maar deze energieke performance is een waar je wel naar kan blijven kijken. De twee zangeressen, gemaskerd en gekleed in een gewaad waar Max Colombie nog jaloers op zou zijn, doen in de Fuzzy Lop iets wat nog het best kan worden gekenmerkt als Empire of the People meets Savages. Terwijl het tweetal het publiek halvelings bezweert met kronkelende bewegingen en wilde gebaren, vuurt de rest van de band onder andere het meeslepende ‘Goatman’, ‘Words’ en acid-rockanthem ‘Talk to god’ op de sidderende tent af.
Op Down The Rabbit Hole is het soms moeilijk te zeggen wie echt die spot van headliner verdient, maar Iggy Pop laat vanavond op een paar nummers tijd zien dat die plek vandaag enkel en alleen voor hem is weggelegd. De Hotot staat als vanouds weer stampvol wanneer de inmiddels 68-jarige rocker na wat heen en weer geren bij ‘No fun’ en ‘I wanna be your dog’, ‘The passenger’ inzet om dan meteen over te gaan naar een wervelend ‘Lust for life’. De f***’s op het podium zijn niet van de lucht, maar al na een kwartier is de toon gezet. Of de show hiermee ook meteen uit was? Nee, dit is zo’n set waarvoor de leuze “dansen, dansen en koude pintjes drinken” is uitgevonden.
Down The Rabbit Hole beleeft vandaag zijn laatste dag, check de website voor alle info.