Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Yanni Ratajczyk
Herinner je je het moment nog, in 2009, toen een onbekend indiegroepje uit Londen de cd ‘xx’ uitbracht? Wij in ieder geval wel, het was een plaat die insloeg als een bom in indieland. Een debuutplaat die meteen een eigen stijl met zich meedroeg en in veel eindejaarslijstjes een plaats wist te bemachtigen.
Drie jaar later staat The xx er opnieuw met hun tweede worp ‘Coexist’, mogelijk nog intimistischer en eerlijker dan hun vorige. Na een verbluffend optreden drie jaar geleden op Pukkelpop waren we er uiteraard als de kippen bij voor het concert dat de band zou geven in de Antwerpse Lotto Arena. Voor aanvang zaten we opgezadeld met een zekere scepsis: zou het de groep wel lukken om hun eigen, ingetogen geluid te bewaren in zulk een grote zaal? Zou er niet een deel van hun bescheiden karakter verloren gaan?
Voor we antwoord kregen op deze vragen was het eerst tijd voor het voorprogramma. Austra, een in België relatief onbekende band, zou de zaal opwarmen. Bij het opkomen was het meteen duidelijk dat we een excentriek gezelschap voorgeschoteld kregen. De zes leden hadden ieder voor zich een opvallende klederdracht en wisten op deze manier de aandacht al naar zich toe te trekken. Dit bleek echter niet de enige troef, we kregen knappe songs te horen waarbij mooie vrouwenstemmen primeerden, ondersteund door heerlijke baslijnen en bijpassende synths. Ook was het geheel redelijk dansbaar. We kijken ernaar uit om deze groep nog eens aan het werk te zien.
Nadat Austra de planken verliet, steeg de spanning. Een wit doek werd voor het podium gehesen zodat het decor en de instrumenten van The xx konden worden opgesteld. Wanneer we op het doek de olieverfachtige vlekken te zien kregen die ook het artwork van ‘Coexist’ vormen, werden de zintuigen gespitst. Niet veel later weerklonken de eerste noten van ‘Angels’. De ijzige gitaar en warme stem van Romy Croft sneden door merg en been en bezorgden ons een eerste kippenvelmoment. Na luid applaus ging de band verder, oudere nummers zoals ‘Heart Skipped A Beat’ werden afgewisseld met nieuwelingen als ‘Fiction’. Meteen was het duidelijk dat The xx geen enkel probleem had met de grote zaal of met het talrijk opgekomen publiek.
The xx staat voor soberheid. Een knappe, niet overdreven lichtshow vulde de muziek dan ook perfect aan tot een mooi geheel. Een tragere versie van ‘Crystalised’ deed het dak er compleet af gaan, maar ook met ‘Reunion’ werd het grootste deel van de fans van hun sokken geblazen. Het mooie aan deze groep is hoe alle leden opgaan in hun muziek. Jamie Smith ondersteunt het geheel met zijn beats en percussie terwijl Croft zichzelf verliest in haar rakende zanglijnen en Oliver Sim over het podium kronkelt alsof hij slaaf is van zijn basgitaar. Verder in de set volgden hoogtepunten als ‘Islands’, ‘Chained’ en ‘VCR’ en hoe hard we ook zoeken, een minpunt vinden we eigenlijk niet.
Uiteindelijk had de groep nog een verrassing: plots werd er vanachter op het podium een doek omhooggetrokken dat heel het optreden een enorme, plexiglazen X verhulde. Dit attribuut vulde zich met rook en licht terwijl de band van het podium ging. Luid applaus vroeg om een bisronde, al gauw stond het drietal er weer om af te sluiten met nog een paar songs. Eerst werd het, vooral door de fans gewaardeerde, ‘Intro’ ingezet en eindigen deed de groep met het nog steeds even emotionele ‘Stars’.
Na het optreden beseften we dat we één van de concerten van het jaar hadden meegemaakt. The xx is een topgroep die artiesten over 10 jaar waarschijnlijk aanhalen als inspiratiebron en die de kijker of luisteraar helemaal meetrekt in hun eigen wereld, bestaande uit magie en melancholie. Je hoort het, we zijn nog steeds verliefd.
Live Nation programmeert binnenkort onder meer Skunk Anansie + The Jezabels (23.11), Gossip + Bonnie Montgomery (30.11) en Bloc Party (19.02) in de Lotto Arena. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Album verdeeld door Beggars