Foto’s door Bart Vander Sanden
Zaterdagavond was Het Depot aardig volgelopen voor de achtste van tien preselecties van Humo’s Rock Rally. Twee jaar geleden waren we in Het Depot nog getuige van de straffe doortocht van School Is Cool, op dat moment eigenlijk al de gedoodverfde winnaar. We waren dan ook heel benieuwd of er dit jaar ook zo’n klepper tussen zou zitten. Jammer genoeg lieten we ons verrassen door de vroege aanvangstijd, het eerste optreden al om 17u30 geprogrammeerd. We moeten jullie dus ons oordeel over Lewis Cat en The Man Up North schuldig blijven. En op basis van hun vi.be pagina, waren we toch benieuwd hoe The Man Up North live uit de verf zou komen.
De jongens van Young Colour serveerden ons op een fijne psychedelische trip die deed denken aan groepjes als Bear In Heaven. Beetje dromerige muziek, opgebouwd uit vele laagjes waar zeker nog veel in te ontdekken valt. Het is natuurlijk moeilijk een publiek mee te nemen op een trip in je muzikale universum als je maar drie songs de tijd hebt, maar Young Colour miste nog wat podiumervaring. Young Colour heeft in onze ogen duidelijk potentieel en we kijken uit naar hoe ze in toekomst gaan evolueren. We kunnen wel moeilijk hun kansen inschatten om de volgende ronde te halen.
De volgende artieste in de rij was van een heel ander kaliber. Roselien Tobbackx kwam helemaal alleen op het podium met gitaar en live looping. In al die jaren zijn we eigenlijk nog maar één artiest tegengekomen die zich met verve weet te bedienen van live looping en dat was Jamie Lidell. Wat Roselien deed klonk als een soort van ersatz band en gaf de songs een heel steriele klank mee. Bovendien klonken de loops ook veel te prominent en maskeerden ze daardoor net de song zelf en deden ze haar zang helemaal geen eer aan. Een gemiste kans. Met een echte live band achter zich en iets beter uitgewerkte songs, geloven we dat er wel potentieel in Roselien zit.
Amherst Avenue heeft zichzelf genoemd naar de straat in LA waar die van Weezer ooit hun repetitiekot hadden en dat was ook exact hoe ze klonken. Ze waren overduidelijk grote fans van Weezer en hiermee zijn we meteen ook bij het grootste euvel van Amherst Avenue aanbeland. Hun drie nummers waren ok maar hadden niets waar we verwonderd over konden zijn. Amherst Avenue weet hoe ze hun instrumenten moeten bespelen, hoe ze als band willen klinken, maar het eindresultaat blijft jammer genoeg een doorslagje van het origineel. Niet goed genoeg om ons te doen uitkijken naar meer van deze band.
Het Leuvense Tannhauser was de enige act van de avond die in de oeropstelling van gitaar, bas en drum speelde. Om die formule te laten kloppen moeten bas en drum strak op elkaar ingespeeld zijn wat bij Tannhauser live niet helemaal het geval was. De drie songs die de groep ons serveerde waren lang niet slecht maar hebben geen blijvende indruk nagelaten. En ook al speelden ze een thuismatch, we hadden niet het gevoel dat Tannhauser zich helemaal smeet op het podium.
Dat was bij de volgende groep wel even anders. Met Lili Grace verschenen de zusjes Nelle en Dienne op podium. Ze deden al voor de tweede keer mee aan de Rock Rally maar nu meer beslagen dan vorige keer. De zusjes spelen cello en piano aangevuld met hier en daar wat elektronica. Ze brengen songs die bestaan uit repetitieve, minimalistische stukjes die langzaam spanning opbouwen met daarboven hun stemmen waarmee ze niet alleen engelachtig kunnen zingen maar ook hard en ongenadig weten uit te halen. Voor de eerste keer hadden we het gevoel dat er echt iets gebeurde op het podium. En ook in de zaal merkte je dat het enthousiasme zich meester maakte van het publiek. Deze groep mag wat ons betreft zo door naar de volgende ronde.
Dat enthousiasme bleef ook bij volgende groep doorleven. Met The Herfsts verschenen zeven jonge honden op het podium met een attitude van wij zullen de boel hier wel eens inpakken. Dit is het soort groepen waarbij het ofwel helemaal lukt, ofwel gaan ze faliekant op hun bakkes. In dit geval lukte het wonderwel. Het zootje ongeregeld had een paar opwindende songs met ballen die zelfs een deel van het publiek aan het dansen brachten. Hun energieke songs en live performance deden ons denken aan de post-rock van And So I Watch You From Afar maar dan afgewerkt met zang. The Herfsts lijkt ons wel een kandidaat om het tot in de finale te schoppen.
De jongens van Gracious Wild lieten zich aankondigen als de groep van mooie liedjes met wilde teksten. En ondanks de verdienstelijke poging klopte het plaatje ergens niet. De gitarist leek ons eerder zin te hebben om Slash te vervangen bij Guns’n‘Roses terwijl de bassist en toetsenist er wat verdwaald bij stonden. Zanger Simon Sinnaeve heeft zeker een goede stem maar op een of andere manier kregen we een soort van Eurosong-gevoel. Dat was zeker het geval bij hun akoestische afsluiter ‘Goodbye’. Ze deden hun best om wild te klinken maar de teksten waren het niet en de muziek was zo ruig als de gitaarsolo’s bij Marco Borsato. Het klopte gewoon niet.
Afsluiters van de avond waren Raven and the Hawk, een jongen en een meisje die elkaar een paar maanden geleden gevonden hebben en besloten om samen muziek te maken. Ze zagen er in ieder geval heel gelukkig uit en stonden met veel goesting op het podium. Ze brengen een soort van luchtige jazzy folksongs. Ondanks de goede bedoelingen miste het geheel zijn doel. Zo deden de teksten onze tenen wel een beetje krullen. Raven and the Hawk zullen misschien ooit wel eens een toer langs de Vlaamse culturele centra doen, maar doorstoten naar de volgende ronde van Humo’s Rock Rally is momenteel een trapje te hoog gegrepen.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties van Humo’s Rock Rally 2012
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De agenda van Het Depot in Leuven vind je hier