(Foto’s door Bart Vander Sanden)
Tijdens Humo’s Rock Rally leer je niet alleen nieuwe artiesten kennen, het is vaak ook een goede gelegenheid om voor het eerst in deze of gene zaal te passeren. Onze kennismaking met De Posthoorn te Hamont-Achel was er in elk geval een die smaakt naar meer: mooie zaal, goed geluid en vooral: hele vriendelijke mensen die een perfect visitekaartje vormen voor hun stad. Binnenkort staat er onder meer een concert van School Is Cool op de kalender, een aanrader.
De eer om vanavond de debatten te openen is weggelegd voor Tubelight, dat zich boven verwachting goed kwijt van die taak. Ze starten krachtig met een vol, stevig en schurend gitaargeluid. Hun tweede song is trager maar wel goed opgebouwd, we horen veel meer power dan in hun studiowerk. Dat ze zich laten vangen door de pose die voorschrijft dat het als shoegaze-band verboden is om contact te zoeken met je publiek nemen we er dan maar bij. Hamont-Achel is wakkergeschud.
JFJ laat vanaf de eerste seconde de essentie van de song spreken met een nummer dat je tussen het rustige werk van Pavement kunt plaatsen. Verderop in de set menen we meermaals één van de vele gedaantes van Neil Young te ontwaren. De frontman valt in positieve zin op door zijn persoonlijkheid en de afwisseling die hij in zijn stem weet te leggen, en maakt zo het plaatje compleet. We schatten de kans dat we JFJ nog terugzien eerder hoog in.
Ook August Hydes steekt niet slecht van wal. Zijn muziek speelt met contrasten tussen hard en zacht zoals ook ‘Pinball Wizard’ van The Who dat doet, en balanceert voortdurend op de grens van net wel of net niet, als een schilderij met potentieel dat nog niet helemaal af is. Volledig overtuigen doet de singer-songwriter die zijn band last minute bijeen had geraapt wel met het derde nummer ‘Uncle Bens Applepie’.
Zelden hebben we een groep letterlijk zo compact gezien als Sleepers’ Reign aan het begin van hun set, met vier bandleden op zowat vier vierkante meter. Het lijkt wel of deze jongens zijn opgegroeid naast een chemische fabriek en hopen psychedelische dampen hebben ingeademd. De zanger tilt de eerste song naar een hoger niveau. Lied twee bloedt een beetje dood en verbergt het gebrek aan kwaliteit onder de geluidslagen, terwijl bij de afsluiter het vet helemaal van de paddenstoelensoep lijkt.
Met The Black Su Love verschijnt er een groep op het podium die we al eerder aan het werk zagen, maar toen minder overtuigend. In hun eerste nummer vinden ze de juiste spanning tussen zich inhouden en de gitaarkraan volledig opendraaien. De tweede song is hard rock die je maag tegen je ruggengraat plakt en je nieren tegen je ribben. Knap. Ritmesectie, gitaar, zang, de songs zelf, alles zit goed, al is het afsluitende lied wat minder. Globaal gezien spreekt The Black Su Love ons ditmaal echter meer aan dan tijdens de Bilzense rockwedstrijd Pop A Cast in 2011.
Als het de beurt is aan Sexy Sunday, zien we dat de zanger gewoon dezelfde is als bij The Black Su Love, al wendt hij hier zijn stem op een hele andere manier aan: minder diep, scherper, en wat ons betreft minder goed. In hun mix van uptempo indie rock met een post-punkgeurtje komt de geest van The Wombats regelmatig kijken, al geraken de songs nooit verder dan een b-kantje van een topgroep. Een beetje zoals een Belg in de Formule 1: een eer om erbij te zijn, al ligt de rest van de wereld er niet echt wakker van.
De energieke jongens van Nicegrass spelen op Amerikaanse leest geschoeide punkrock. De juiste poses hebben ze, hoewel ze meer klinken als een Green Day tribute band dan als een groep die zich een eigen gezicht wil aanmeten. We bedoelen dit niet ironisch, maar we gokken dat deze groep beter zou aanslaan op benefietfestivals in middelbare scholen dan tijdens een rock rally voor een gemengd publiek. Na hun set horen we van mensen naast ons dat de groep een cover van een song uit Aladdin bracht, hoewel dit ons niet is opgevallen.
Onze verwachtingen lagen hoog voor Nevada Fellow en de jonge singer-songwriter weet deze met enkel zijn akoestische gitaar volledig in te lossen. Met slechts wat getokkel en fluisterende zang creëert de jongeman een begeesterende sfeer, vooral in het eerste en het derde nummer. Een zootje ongeregeld rechts achteraan de zaal probeert hem met opzettelijke kreten en gejoel uit het lood te slaan, wat gelukkig niet lukt en ons nog meer overtuigt van de kwaliteiten van deze artiest.
Even spieken in ons verslag van de Limbomania-finale leert ons dat we de passage van Smiling Industries beschreven als vergelijkbaar met de Alex Turner van The Last Shadow Puppets. In Hamont-Achel doen ze ons eerder aan Arctic Monkeys denken. Het klinkt snediger, krachtiger, meer to the point en ook de présence zit beter. Overtuigender over de hele lijn, kortom. Puntje van kritiek? We zijn niet zeker of het gezang van de bassist iets toevoegt aan het geheel, of dat hij onder het motto less is more misschien beter zijn vocale bijdragen achterwege zou laten.
Afsluiter The Greatest Handshake steekt van wal met een krachtige energiebom die ervoor zorgt dat we voldoende adrenaline binnenkrijgen om de lange autorit richting hoofdstad aan te vatten zonder risico’s om in slaap te vallen achter het stuur. Jammer wel dat het lied op zich te weinig om het lijf heeft en dat het blijft bij decibels om de decibels. Hetzelfde gevoel houden we over aan de andere twee songs die we nog te horen krijgen: de inzet, energie en power zijn bewonderenswaardig, maar zonder sterkere nummers doen ze ons niks.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De cultuurkalender van Hamont-Achel vind je hier onder Culturele Belevenissen
Klik hier om via de Internetgazet op de hoogte te blijven van culturele en andere belevenissen in en rond Hamont-Achel