Foto’s door Xavier Marquis
Gavere maakte plaats voor alweer de voorlaatste preselectie van Humo’s Rock Rally 2012. Velen bestempelden deze editie van HRR als een mindere. Ook wij werden niet omvergeblazen, maar sommige acts die we zagen, hebben voldoende potentieel om het in de volgende rondes te gaan maken.
Opener Winterslag was een technisch begaafd opwarmertje. Zangeres Renée viel op dankzij haar zangniveau, dat niet verzwakte toen de gitarist zijn warme stem erbij gooide. Zij verdienen meer dan de eenvoudige songs. De songstructuren wandelden mooi langs het rechte pad, bevend van angst voor experiment. Om de aanstekelijkheid op te krikken, werden drammende akkoorden toegevoegd, maar die drukten de song net helemaal kopje onder. Een volgende ronde zit er niet in. Al moet gezegd: Winterslag is een band die meer dan drie nummers nodig heeft om te groeien tijdens een concert.
Wat we na één song van Bear Run ook al zouden zeggen. We hoopten in ieder geval op een valse start na het horen van de fletse pop vol nietszeggende akkoorden in het eerste nummer. En bediend werden we. De sterkte haalde de bovenhand dankzij hun vindingrijkheid. De lelijke vioolkrijsen werden samen met enkele contrabasstrijkbeurten omgezet in warmte. Het geladen einde smaakte naar meer.
Het was Bowie Peru dat deze avond het publiek het makkelijkst naar zijn hand wist te zetten. De rock ’n roll werd gedragen door ervaring, nerveuze gitaren en een furieuze zangeres – één met ballen, en een pint in de hand. We zagen de grootsheid van Yeah Yeah Yeahs, maar misten een backing vocal. De durf en het zootje gitarenspielerei mogen een ronde verder.
De laatste plaats zouden wij helaas wegleggen voor Fisher Kings. We hoorden hoe het klinkt als je twee onafgewerkte nummers bijeen gooit. Het potentieel was er nochtans en het trio is goed op elkaar ingespeeld, met een interessante sound tot gevolg. Meer nog, op gitaar passeerden enkele boeiende passages en de stem neigde even naar een sterke Pavement. Helaas haalde zijn stem niet zijn streven.
Metalband Warckon voorzag de avond van adembenemende bassen en gitaarmachines. De trotse mamsie en papsie vergezelden de zwar(t)e mannen op de eerste rij. Technisch gezien zat alles vlekkeloos. Enkel de samenzang miste perfectie en wat variatie in de drie songs zou niet misplaatst zijn. Een volgende ronde zou er dus best kunnen in zitten.
De zanger van Mayor’s House passeerde al eens de revue bij Winterslag. De getalenteerde musicus oogde nochtans ongeïnspireerd gezien zijn lome houding. Zijn stevige klankkast bracht de warme gloed van The Magic Numbers. Al ontbrak er een tikkeltje vindingrijkheid. Enerverend minpunt was de te doorklinkende en vaak nietszeggende piano. Het funky slotnummer was wel een voltreffer.
Onze grootste verwachtingen lagen bij Joni Sheila. In haar eentje wist haar ijzersterke stem tijdens een voorgaande editie te imponeren. Toen haalde de jonge Gentse de halve finale, welke mogelijkheid nu ook bestaat. Hemels in de hoogte, ploeterend in de laagte. Het zweverige gitaarspel bracht de geladenheid van The Joy Formidable. Wel jammer dat een tienerpopsong van dertien in een dozijn de set afsloot.
Het punkgeweld kwam van Chief Roberts. Lekker gekruid met gitaarintermezzo’s, maar zonder snedige zang. Een betere opwarming had niet misstaan. Pas tijdens het slotnummer kregen we spanning te voelen. Eindelijk een band die het aandurfde atonale akkoorden door te drukken. Enkele melodieuze hoogstandjes en interessante vondsten konden het tij helaas niet meer keren, wat jammer.
Terwijl een groot deel van het volk al huiswaarts trok, besteeg een charmant koppel het podium: Close Enough. Op ingetogen wijze wist het duo de zaal te bekoren. Goed op elkaar ingespeeld brachten ze dromerige, lieflijke songs. Manlief begeleidde met zijn xx-iaanse gitaar en een krakende stem zijn zoetgevooisde jongedame. De weg naar de radio ligt voor hen open.
I am the greatest viel er te lezen boven het voorhoofd van Ronso. Verder geen pretentie teveel voor de enige soloartiest van de avond. Afgelopen week werd nog geopperd dat Nederlandstalige hiphop te min zou zijn. Ronso bewees grotendeels het tegendeel. Spitsvondige lyrics en een staande zelfzekerheid moffelden de sentimentele tot zelfs stroperige sound weg.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties van Humo’s Rock Rally 2012
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De agenda van Zaal Racing in Gavere vind je hier