Foto’s door Pieter Verhaeghe
Voilà, de voorrondes zitten erop. Het kaf is van het koren gescheiden. Maar voor we overgaan tot de halve finales bevonden we ons gisteren in Brugge voor de allerlaatste preselectie van Humo’s Rock Rally 2012, waar tien bands hun laatste kans aangrepen om door te stoten tot de halve finales.
De aftrap van de avond was weggelegd voor IslaSoul, een funky rapper bijgestaan door een zangeres, drums, een contrabas en vooral veel samples. Hoewel hun Engelstalige hiphop dansbaar was, zorgden de uitspraak en de timing voor een kleine domper. Niettemin is dit upbeat muziek waar je happy van wordt. Originaliteit. Check. Podiumprésence en zuiverheid. Niet helemaal check.
Iets helemaal anders werd vervolgens gebracht door het stevige Topanga. Ze schuwden geen decibels of synthesizers in hun harde muziek, maar jammer genoeg schuwden ze ook geen valse gitaren. De groep moest het vooral hebben van de vele gitaareffecten en niet van de songs. Daarbovenop was het geen boeiende band om bezig te zien. Zelf vinden ze hun zanger klinken als een zieke hond en dat kunnen we niet tegenspreken. De prijs voor beste gitarist met een pols in het gips gaat wel naar hen.
De enige frontvrouw van de avond was als derde aan beurt. Zet een blonde deerne met een gitaar op het podium, en iedereen zwijgt. Reena Riot had een klok van een (hese) stem en begon haar set origineel. Als begeleiding had ze niets meer nodig dan haar lichaam. Het eerste nummer bestond uit stamp stamp handjeklap en vocalen. Dat was genoeg om te boeien. Daarna ging ze verder met een gitaar, en kreeg ze nog steeds de zaal stil. Maar of we nu zin hebben om er een hele plaat van te beluisteren valt te betwijfelen, daar heeft ze toch nog wat betere songs voor nodig.
The Pilot Light zette in met hun beste nummer, het soort folky indie rock dat we vandaag net iets teveel horen. Daarna ging het bergaf: minder folky, meer powerpop. Het poppunkgeluid in de stem van de zanger zorgde er ook niet voor dat ze zich konden onderscheiden van andere gelijkklinkende bands. Naar onze smaak waren er ook teveel hoofddeksels op het podium, de gitarist zag er een beetje uit als een boerenjongen. Wel thumbs up voor de vage Arcade Fire invloeden die we hoorden in het laatste nummer. Hun eigen geluid hebben ze echter nog niet gevonden.
In deze voorronde kwamen er twee rappers aan beurt. De klwutzak van de avond was Onderond mc, West-Vlaamse rap die ons heel erg aan ’t Hof Van Commerce deed denken, maar dan minder goed. Al een geluk dat hij trouwens niet teveel probeerde te zingen, anders zouden onze oren beginnen bloeden. We hoorden daarnaast vooral veel vuilbekkerij en enorm veel klwutzak, West-Vlaams voor klootzak. Grappige teksten bij momenten, maar de arrogantie was voorbarig, zijn songs waren iets te lang om te blijven boeien en aan variatie in de beats kan nog hard gewerkt worden.
Daarna volgde het jonge geweld van London Bullet. Met een gemiddelde leeftijd van 17 waren dit de jongste gastjes van deze voorronde. Zonder veel inhoud zorgden ze in ieder geval voor een entertainende show: stagediving, gitaarsolootjes, springen van de monitor/drums, gooien met het drumkrukje. Helaas soms wat geforceerd. We hoorden vooral veel lawaai, maar aan de tenen van hun hardcore/punkhelden raken ze voorlopig nog niet.
Van een heel ander kaliber was de springerige popband Zinger. Als winnaars van het Gentse concours De Beloften waren de verwachtingen hooggespannen. Die werden niet helemaal ingelost, we hebben al een beter Zinger aan het werk gezien. Hun chille poprock werd bijgestaan door twee blazers en een geschikt gebruik van de tamboerijn (die we nergens anders zagen vanavond, is de tamboerijn uit?) door de zanger met spastische trekjes. We zien ze wel graag terug in de volgende ronde, hoewel dat laatste nummer verdacht veel klonk als de winnaars van vorige keer.
Het werd tijd voor wat synths. The Compact Disk Dummies, twee broers, brachten vol overtuiging elektropunk zoals die hoort te zijn. Er werd echter iets teveel afgekeken bij voorbeelden als Waxdolls (komaan, dezelfde resorts onder je synth) en Crystal Castles zonder iets nieuws te voegen. Veel lawaai, maar met de versterking van de gitaar op het eind hadden ze toch een nummer dat de boel op stelten kan zetten. Zolang ze het zelf leuk blijven vinden, kunnen we dat alleen maar aanmoedigen.
Als voorlaatste zagen we Dirty Prophecy aantreden. Ze brachten van die typische poppunk waarbij je je afvraagt waarom ze geen cijfers in hun bandnaam hebben gezet à la voorbeelden Sum 41 en Blink 182. Daarbovenop zong de zanger meestal vals. Kortom, niets nieuws onder de zon.
Geppetto & The Whales mocht het rijtje sluiten. Als ingewijden in De Afrekening waren de verwachtingen toch wel wat hooggespannen, maar als er iemand verder gaat vanavond zijn het deze jongens wel. Ze deden wat van hen verwacht werd, toonden vakmanschap en hebben de allure om grotere zalen te vullen. Met hun folky popsongs halen ze wel wat teveel de mosterd bij het succes van bands als Mumford & Sons, onvermijdelijk als je de banjo erbij haalt.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties van Humo’s Rock Rally 2012
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De agenda van Muziekcentrum Cactus in Brugge vind je hier