We maken ons op voor de derde preselectie van Humo’s Rock Rally 2012. Band 30 tot 40 van de in totaal 100 deelnemende acts staan vanavond op het podium van de TRIX Club. We komen net op tijd binnen, de aanvangstijd van 8 uur op de Humo website blijkt niet helemaal te kloppen.
Als we om half 8 TRIX binnenlopen, klinken net de eerste tonen van de eerste band vanavond, Dóttir Slonza. De bandnaam klinkt als de nieuwste revelatie uit IJsland, maar de dames en heer komen gewoon uit Antwerpen. Izja Rutten is de naam achter de groep. Met een demo in de hand ging ze op zoek naar een liveband en met onder andere Rock Rally 2010 winnaar Nele Paelinck van School Is Cool in de gelederen kan dat niet misgaan. Toch? Dat kan het inderdaad niet, vrolijke indie pop met een knipoog naar de jaren ’50 maakt er met tuba en percussie een bijzonder optreden van. De nieuwe Vlaamse revelatie? Met een plaats in de halve finale zou het best eens die kant op kunnen gaan.
Een opener op niveau dus, maar Her Dirty Knees laat zich daardoor niet uit het veld slaan, en komen met een ijzersterk optreden. Met een gezond enthousiasme, haar looks en fijne zangstem tilt zangeres Emma-Louise Silva de band naar een hoger plan. Ze krijgen het publiek zonder moeite mee in de korte tijd dat ze zich kunnen bewijzen. Een plaatsje in de finale lijkt ons meer dan verdiend.
Cranky & The Law is een duo van de twee Antwerpse nichtjes Laura en Carmen. Met ukelele, een akoestische gitaar en basgitaar brengen ze hun rustige liedjes. Als je muziek klein houdt, komt alle aandacht op de zang. Als deze dan niet helemaal zuiver is, valt dat dus direct op. Daarnaast zijn de nummers niet sterk genoeg om te blijven hangen.
De voorste rijen voor het podium worden veelal bezet door de fans die met de band meekomen. Als voor Tourist de eerste rij wordt bezet door baseballpetjes, kan het niet missen, Tourist ofwel Johannes Faes is een hiphop act. Dat Tourist uit Antwerpen komt is al snel duidelijk. Zijn eerste nummer ‘Mijn Stad’ is een lofzang over Antwerpen, herstel Aentwaerpe, want de raps zijn in het Antwerps dialect. Zijn andere twee songs worden naast de beats ook ondersteund door een saxofonist wat het optreden extra kleur geeft.
In de Rock Rally spring je van de ene muziekstijl naar de andere. De vijfde band Youngblood tapt uit een wat harder vaatje. De Limburgers hebben in ieder geval al genoeg fans om bijna de halve TRIX-zaal te vullen. Zelfs de soundcheck wordt al met een luid applaus beloond. Ze spelen punkrock en klinken als Rise Against. Een hard en energiek optreden dus, met als enige kritiek dat er wat meer variatie in de nummers mag zitten.
Equinox, the Peacekeeper geeft een muzikale flashback naar de jaren ’60 folk. Equinox krijgt voor zijn eerste nummer door de combinatie van een akoestische gitaar en de mondharmonica al snel het label Bob Dylan opgeplakt. In de andere liedjes wordt hij ondersteund door contrabas, toetsen en een macbook voor de voorgeprogrammeerde beats. Zodoende bewijst hij met band dat hij meer kan en geeft een goed optreden.
Screams, grunts, melodieuze backing vocals en snoeiharde gitaren. Set Things Right schudt het publiek wakker met hun post-hardcore, ofwel emo-hipster-punk die vooral bij jongeren erg populair is. De muziek is niet origineel, maar zang, grunts en gitaren geven de band een goede sound. Helaas zijn de screams van de frontman vooral hard en onverstaanbaar. Als dan het derde nummer een snellere versie van het tweede lijkt, is wat ons betreft de race gestreden.
Een echte rockbitch, en dat bedoelen we uiteraard positief, mag hierna het podium betreden. Op een rood vloerkleed staat vooraan midden op het podium het drumstel van Sistaflex. Bijgestaan door een vrij statische bassist en gitarist zingt en drumt Anouk Verheyen als het letterlijke en figuurlijke middelpunt van het trio. Het is een goed rockoptreden dat van ons nog iets vuiger en harder mag. Met dit soort bands moeten de instrumenten na de show bij wijze van spreken van het plafond geschraapt worden. Het is allemaal nog iets te netjes.
Met Matt Watts zoeken we de rust weer op. Watts is een Amerikaan die in Antwerpen woont. Hij verrast ons met mooie ingetogen folkliedjes. Zijn teksten zijn niet de meest vrolijke, maar worden oprecht en gemeend gebracht. Ondanks de lange avond met vooral hardere muziek, krijgt hij het voor elkaar om ons mee te nemen in zijn wat vreemde muzikale wereld. Wederom een veelbelovende act in deze preselectie.
Sunday’s Ghosttown, een jonge band met een verrassende muziekstijl, mag vanavond de slotakkoorden TRIX insturen. De drie nummers gaan van hiphop naar rock en blues met als basis een stevig funkgeluid. We horen Red Hot Chili Peppers en Urban Dance Squad terug. Zonder een eigen identiteit te verliezen, racen de bandleden door de diverse muziekstijlen heen. Jammer dat er tussen de nummers door een veel te lange discussie ontstaat over het stemmen van de gitaar.
Deze preselectie was een veelzijdige avond van hoog niveau. Wij tippen Dóttir Slonza, Her Dirty Knees en Matt Watts, en zijn erg benieuwd naar het oordeel van de jury.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De kalender van TRIX vind je hier