Foto’s Xavier Marquis, verslag Yanni Ratajczyk
Gisterenavond was het weer zover: platenlabel PIAS nodigde naar goede gewoonte een paar duizend muziekliefhebbers uit om in Tour & Taxis samen te hokken en te genieten van een avondje muziek. Een combinatie van nieuwkomers en grote namen vormde weer het voornaamste ingrediënt voor de twee dagen. Ook Indiestyle was erbij: het verslag van dag 2 vind je hieronder.
De avond begon vroeg. Om 18u konden we de eerste groep bewonderen. Buiten een paar nummers op Youtube konden we van Champs uit het Isle of Wight niets te weten komen. Dit verandert ongetwijfeld wanneer de heren binnenkort hun debuut uitbrengen. ‘St. Peters’ geeft al een mooi voorsmaakje. Toch klonk de groep live een tikje anders. Hun gitaarnummers klonken hoekiger, wat paste bij de ietwat nasale stem van de zanger. We waren niet overdonderd, al gaan we hun debuutplaat zeker eens bestuderen.
De tweede naam op de affiche was Lord Huron, de band van Ben Schneider. Deze groep brengt een mix van folkrock, pop en nog enkele andere invloeden. Live gaven zij een zeer goede indruk. De nummers op de plaat klinken enthousiast en het gezelschap slaagt er duidelijk in hier live vervolg aan te geven. Liedjes als ‘Time To Run’ en ‘Mighty’ klonken in Brussel zeer overtuigend en opwindend. De songs steunen op percussie, vrolijke gitaarnoten en harmonieën. Je weet dus wat je te doen staat wanneer deze combinatie je iets zegt.
Stilaan was het tijd voor de grotere namen op de affiche. Deze avond stond ook Andy Burrows er, die je ongetwijfeld wel kent van één of ander project. De heer begon zijn carrière bij Razorlight als drummer, bespeelt hetzelfde instrument bij We Are Scientists, en bracht vorig jaar met Tom Smith van Editors de beste kerstplaat uit in jaren. Andy Burrows toert momenteel echter met zijn eigen soloproject waarmee hij onlangs het album ‘Company’ uitbracht. Echt top heeft ondergetekende die plaat nooit gevonden wegens soms teveel over dat gevaarlijke randje van zeemzoet en plakkerig, terwijl dat misschien helemaal niet de bedoeling is. Live kregen we in het begin van de set wel goede hoop, de nummers klonken krachtiger, hadden iets meer pit dan op de plaat. Jammer genoeg werd dit niet volgehouden en verviel de band in een gewone representatie van ‘Company’. Puur muzikaal scheelde er weinig, alle zestienjarige meisjes gilden mee, maar de meeste muziekliefhebbers bleven op hun honger zitten.
Hierna was het tijd voor Jason Lytle. Nadat we Grandaddy vorig jaar nog konden bewonderen op Pukkelpop, besloot de frontman te gaan voor een soloplaat. Wie louter wat piano, gitaar en zang had verwacht was goed mis. Lytle stond (of zat, beter gezegd) met twee man op het podium en bediende toetsen en gitaar, en ook datgene wat de set zo interessant maakte: een speelhoek met allerlei elektronica. Zo kreeg je bijvoorbeeld nummers te horen die begonnen met een drietal minuten drukkende elektronica, waarna werd ingezet met een zachte gitaar. Zelf vonden we dit experimenteergedrag zeer interessant, maar driekwart van de set merkten we dat niet iedereen in het publiek geboeid bleef. Een groot deel van de mensen bleef geboeid luisteren, hoewel de echo van gebabbel toch flink toenam naarmate de set eindigde. Misschien kwam het wel doordat er nogal weinig interactie was tussen artiest en zaal.
PIAS programmeerde deze avond niet alleen buitenlandse acts, ook de Belgen waren vertegenwoordigd. An Pièrlé viel te bewonderen in een klein zaaltje, waar artiesten stonden die niet op voorhand werden aangekondigd, als een soort verrassing op de avond zelf. Natuurlijk was dit niet de grootste Belgische naam, het platenlabel had een mooi plekje gereserveerd op de affiche voor Balthazar, die met ‘Rats’ een plaat maakten die mogelijk nog beter klonk als ‘Applause’. Een opdracht die wij eerst onmogelijk achtten. Het gezelschap zette de set in met ‘The Boatman’, al onmiddellijk was het publiek laaiend enthousiast. Niet verwonderlijk, we vonden Balthazar altijd al goed live, maar de band is ondertussen zo goed op elkaar ingespeeld dat dit op het podium een spetterend resultaat oplevert. Er werd uitbundig gereageerd op nieuwe songs als ‘Do Not Claim Them Anymore’ en ‘The Oldest of Sisters’ Deze nummers hebben al redelijk wat airplay gekregen, terwijl er ander materiaal op de plaat staat dat heel wat minder radiovriendelijk is. ‘Sinking Ship’ bijvoorbeeld, een ruwe parel, duidelijk even mooi live en even goed gesmaakt door het publiek. De droge bas, de grootse samenzang, viool en toetsen, het zijn allemaal ingrediënten die deze Belgische bende typeren en uniek maken. Balthazar live is jezelf wegdansen in een roes met stoten euforie. De verslaving lonkt.
De headliner van de affiche was de band waarnaar werkelijk iedereen in Tour & Taxis uitkeek. De jongens van alt-J zouden de avond afsluiten, als makers van dé plaat waar iedereen het vorig jaar over had, ‘An Awesome Wave’. Vele mensen keken reikhalzend uit naar dit optreden, aangezien ze de groep gemist hadden op Pukkelpop of in de Ancienne Belgique. Toen het gezelschap inzette zat het meteen goed. Wat van bij de start opviel was de gemakkelijke houding waarmee de heren speelden. De nummers, die dikwijls vernuftig in elkaar zitten, konden live perfect uitgevoerd worden. Wat nog straffer was, was de kennis van het publiek van de songs. De muziek van alt-J zit temporeel vaak heel vreemd in elkaar, het zijn alvast geen typische meezingers, toch leek het merendeel van de aanwezigen deze perfect mee te kunnen zingen. Het hoogtepunt van deze zangstonde vond plaats tijdens ‘Mathilda’, toen de groep de fans toeliet een deel van de tekst op zich te nemen. De set zat, analoog met de plaat, werkelijk vol hoogtepunten. ‘Tesselate’, ‘Interlude I’, ‘Something Good’, ze klonken werkelijk allemaal even goed. ‘Fitzpleasure’ was live ook zeer indrukwekkend, de manier waarop de gitarist vingervlug van gitaar, zang en castagnettepartij wisselde deed onze mond werkelijk openvallen. Het concert werd afgesloten met het lange en mooie ‘Taro’, mensen toonden hun liefde voor de band nog een laatste keer door uitzinnig te worden, toch nog te schreeuwen voor meer, of een driehoek te vormen met de vingers. We zijn zeker dat heel wat mensen uit Tour & Taxis vandaag nog hun ticket voor Werchter hebben besteld.
Uiteindelijk zat PiAS Nites 2013 er weer op, en het was een zeer genietbare avond. Eigenlijk kan ook niet anders, wanneer je zulke namen op je visitekaartje hebt.