Foto’s door Bart Vander Sanden
Na veel te lang te zijn afgedaan als die andere van The Last Shadow Puppets, was 2011 het jaar waarin Miles Kane eindelijk uit de schaduw van makker Alex Turner wist te stappen. Met een prestigieuze Q Award-nominatie (doorbraak van het jaar), een debuut dat best wel eens album van het jaar zou kunnen worden en een snoeiharde live reputatie heeft het Britse genie ondertussen uiteraard geen introductie meer nodig. Na een onfortuinlijk afgelast Pukkelpop, zeilde meneer Kane gisterenavond gelukkig een tweede maal Botanique-waarts, na een eerdere passage ter gelegenheid van Les Nuits.
We zullen ons betoog maar beginnen met het enige minpunt: het voorprogramma. Een ongelukkig geprogrammeerde Gaëtan Streel zette de avond in met zijn folksongs, die vaak eerder zagerig overkwamen dan harmonieus. Een verkeerde startnoot die later door Kane gelukkig meteen werd rechtgezet.
Deze beklom het podium volgens sommigen misschien met een ietwat arrogante houding, maar wij zagen enkel en man die na jaren van knokken ogenschijnlijk eindelijk met volle teugen kan genieten van de hondsdolle massa die enkel en alleen voor hem door het lint gaat. En gelijk heeft hij. Na een split van zijn onterecht ondergewaardeerde band The Rascals en The Last Shadow Puppets, een collaboratie met Arctic Monkeys-frontman en tevens kameraad Alex Turner, waarbij Kane tevergeefs steeds op de achtergrond leek te worden geschoven, heeft de man met debuutalbum ‘Colour of the Trap’ eindelijk kunnen bewijzen meer respect te verdienen. Hoewel de charismatische zanger nog steeds moet opboksen tegen kwatongen die beweren dat hij een flauw Turner-afkooksel zou zijn en dat de meeste genialiteit in Kane’s songs van diens hand zou zijn, snoert hij deze deze lasteraars voor eens en altijd genadeloos de mond. Hij doet dit door, in tegenstelling tot vele passages die Turners Arctic Monkeys ons lieten zien, keer op keer dijken van concerten neer te zetten, waarbij wij achterblijven met openhangende mond en met volle goesting om eeuwig yeah-yeah-yeah’end door het leven te gaan.
Miles speelde een opzwepende set, strak van begin tot eind, met een sympathiek intermezzo wanneer de techniek even faalde. Kane nam met plezier zijn favourite gum gums in ontvangst om ze daarna met de joelende massa te delen. Daarna raasde hij voort met onder andere nieuwe song ‘Woman’s Touch’ waarop geheadbanged werd als was het meebrulhit ‘Rearrange’. Via criminele meesterwerken ‘Kingcrawler’ en ‘My Fantasy’, die live nóg beter klinken dan op plaat, voerden Miles en zijn band ons mee door hun oververhittende oeuvre tot het dak er finaal afging bij ‘Come Closer’ en het stevig gefundeerde ‘Inhaler’. Meneer Kane blies alle aanwezigen in de Orangerie onverbiddelijk omver om ze uiteindelijk sprakeloos achter te laten.
Botanique zet de komende weken onder meer Lanterns on the Lake (08.11), Twin Sister (15.11) en Moddi (19.11) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Miles Kane live zien kan in november 2011 nog in Amsterdam (Melkweg, 02.11, info & tickets) en Lille (L’Aéronef, 04.11, info & tickets)
Album verdeeld door Sony Music