Foto’s door Bart Vander Sanden
Lang leve de impulsbeslissingen. Als het op een zondagmiddag begint te jeuken, en je een onweerstaanbare drang voelt om een concertje mee te pikken, weet je dat de kalender van de Botanique waarschijnlijk wel soelaas brengt. De Brusselse zaal programmeert nu eenmaal bijna elke dag een goed concert. Vanavond stond er in de Rotonde I Break Horses op het menu, een Zweeds shoegaze-gezelschap dat ons met deze clip op Youtube gemakkelijk over de streep trok. Dus togen we last minute richting hoofdstad, en lieten we ons niet tegenhouden door de sneeuwbui onderweg.
Eerst mochten we kijken en luisteren naar The Static Jacks, die de zaal met hun naar post-punk neigende indie rock met verve wisten op te warmen. Een nieuw genre vonden deze jongelui niet uit. Wel zetten ze een degelijke sound neer. Nu we toch volop in Humo’s Rock Rally zitten, kunnen we het ook als volgt verwoorden: als deze jongens uit Nieuwerkerken kwamen, en niet uit New Jersey, haalden ze probleemloos de finale van HRR 2012.
Tijdens de set van I Break Horses was het podium van de eerste tot de laatste seconde gehuld in een duister dat ons deed terugdenken aan de hemel die de ramp op Pukkelpop voorafging. Donker was duidelijk het codewoord dat de lichtman had meegekregen, met hier een daar een lichtstraal die als bliksemflits kon dienen. Het vampierenkleed dat de frontlady over de schouders droeg zette dit akelige, dreigende sfeertje alleen nog meer in de verf.
De songs, op ‘Winter Beats’ na voor ondergetekende allemaal nobele onbekenden, leken steeds ergens het midden te houden tussen de muziek van Blonde Redhead en die van Lush. Het risico met dit soort shoegaze is dat je na enkele liedjes in sneltreinvaart afstevent op de dodelijke muur der repetitiviteit en verveling. Niet vanavond. I Break Horses was de perfecte gids op het pad richting boeiende wereld der absurde doch beklijvende dromen. Al wat je moest doen was de stem volgen van de trippende engel die haar buren in de hemel probeerde te vertellen over het aardse bestaan.
Ons eerste herkenningsmoment lag al vrij achteraan in de set, toen ‘Winter Beats’ onze gedachten mocht doen afdwalen richting My Bloody Valentine, zij het aan iets minder dan de 120 decibel die de groep rond Kevin Shields enkele jaren geleden in Hasselt produceerde. Het concert eindigde zoals een optreden hoort te eindigen volgens het grote shoegaze-handboek: met de bandleden die een voor een afdropen terwijl hun instrumenten verder bleven ratelen op een voor de rest leeg podium, waarbij het laatste woord was weggelegd voor ijle snerpende tonen die je trommelvlies nog een laatste keer op de proef stelden.
Zeggen dat we een indrukwekkend concert hebben meegemaakt zou wat overdreven zijn. Toch zagen we een fascinerende show, en kunnen we echt niks bedenken waarop we kritiek zouden moeten geven. Of het zouden de lelijke schenen van de zangeres moeten zijn. Om maar te zeggen: als I Break Horses nog eens in de buurt zijn, is het altijd een goed idee om zelf eens te gaan kijken. En je weet, als de muziekmicrobe op een zondagmiddag, of gelijk welke andere dag begint te jeuken: check de kalender van de Botanique. De kans dat er diezelfde avond nog een fijne act op de affiche staat is groot.
Album verdeeld door V2