Foto’s door Andre Joosse
De halve finales van Humo’s Rock Rally 2012 zitten er ook alweer op. Wij zijn alvast klaar voor de grote finale op 25 maart in de AB. Voor we ons daarop concentreren, brengen we eerst nog een verslag van de halve finale in de Vooruit waar de helft van de overgebleven bands streed voor een plaatsje in ’s lands populairste concertzaal. We hoorden heel wat potentieel, hoewel de verplichte cover niet altijd even goed tot zijn recht kwam.
Met z’n tweetjes mocht Float Fall de halve finale in de Vooruit voor geopend verklaren. De twintigers brachten opbouwende soundscapes in een intimistische sfeer met een samenzang die doet denken aan The xx. Door hun statische houding wisten ze echter de zaal niet helemaal stil te houden. Ons kregen ze wel stil, vooral met die hoorn in hun cover van ‘Everybody’s Got To Learn Sometime’ van The Korgis, beter bekend in de versie van Beck.
Shoegazend gingen we verder met de wall of sound van Tubelight dat het soort gitaargeschuur bracht dat we graag hebben. Zoals het shoegazers behoort zagen we in het begin niet te veel enthousiasme en hadden de zenuwen zich meester gemaakt van de stem van de zanger. Later evolueerde zijn stem wel naar een mooier geluid en durfde vooral de jongeman aan de microfoon zich te laten gaan in het slotnummer. Ja, hier horen we graag meer van. En hey, Vooruit! Dit mocht ietsepietsie stiller.
Meer poppy dan dit gaan we het niet tegen het lijf lopen in de rock rally. Chloë Carrette, begeleid door een tape, betrad helemaal alleen het podium om de longen uit haar lijf te zingen, hoewel ze om helemaal haar ding te doen net niet genoeg r&b street cred heeft. Ze ziet er ook een beetje te lief uit en we hoorden wat te veel nervositeit om de cover van ‘Animale’ tot een goed einde te brengen. De song van Don Diablo en Dragonette miste de attitude en boosheid die dat nummer juist goed maakt. De rest was meer dan in orde want ze heeft een aantal catchy nummers én een geweldige stem.
In het kader van Me & My Guitar trad Reena Riot aan, hoewel ze de gitaar voor het eerste nummer achterwege liet en haar a capella kunstje uit de voorronde herhaalde. De songs heeft ze nog niet helemaal, maar wat een fantastische stem. Wij denken alvast dat we de echte Voice van Vlaanderen gevonden hebben. Mooi.
Als opener haalde Paper Fox een feelgood happy song uit hun toverdoos. Het tweede nummer was dan weer rustiger en elektronischer (met een vette beat), maar daarom niet minder aanstekelijk. De jongedame en haar twee kompanen toverden alvast veel geluid uit een laptopke en hadden een viool én een xylofoontje bij. Paper Fox telt als frisse wind in de rock rally en had als cover een geüpdate versie van ‘The Days Of Pearly Spencer’ uit 1967. Intrigerend.
Zoals voorspeld brachten de jongens van Dorian & The Grays een strakke indierockset in een klassieke bezetting. Snedige gitaren en genoeg energie om de zaal te vullen zijn hun sterke punten. Voor originaliteit hoef je echter niet bij deze groep aan te kloppen. Hun uitgekozen cover bleek geen meerwaarde te bieden, maar hopelijk hebben ze met dat laatste nummer wel een hitje te pakken.
De beste en strakste muzikanten van de avond waren misschien wel die van Bowie Peru. Zonder de zangeres gerekend zouden ze heel wat harder geklasseerd worden, maar met de furie van een frontvrouw klonken ze een beetje als Metric on speed. Jep, de power en harde gitaren zorgden voor een heel enthousiast publiek.
Wanneer The Herfsts hun posities ingenomen hadden, kon je op de koppen lopen op dat podium. Zeven jonge gasten telt de band, waarvan drie gitaristen. Hun geluid klinkt wel alsof je het met minder kan maken. Het voordeel van zo talrijk te zijn is dan weer dat er altijd iets is om naar te kijken. De zanger heeft een goede stem die ongelukkig genoeg niet goed past bij de muziek. Toen de andere jongens overnamen in het laatste nummer (waar een flardje School Is Cool in doordrong) kwam hun geluid pas echt tot hun recht. Ook jammer van de snelle versie van Elton John’s ‘I’m Still Standing’. En oh ja, langgerekte finales zijn voor gevestigde bands. Verder toffe, energieke indie rock hoor.
Young Colour, daar zouden we wel eens een cd van kunnen kopen, zie. Het duo (gitarist/zanger + knoppendraaier/synthman) bracht heel laidback een dromerige set die wanneer je het de kans gaf erin kon slagen je mee te nemen op een interessant reisje. Degenen die het geen kans gaven werden wel wat rumoerig. Tja, zo naar het einde toe kan dat wel eens gebeuren, hoewel die drums in het laatste lied de energie wat meer opdreven. Heel schoon overigens. En psychedelisch.
De elektropunk à la Waxdolls van The Compact Disk Dummies mocht de rangen sluiten. Wat bleek? Geen betere band dan deze om een avond te beëindigen. De kleine ventjes produceren heel veel lawaai in goede opbouwende songs. De broers waren verder de enige band die opvielen met hun cover: een rockende versie van Britney Spears’ ‘Toxic’. Heel ludiek ook met een foto van een kale Britney op de achterkant van de gitaar. Met een showbeest als frontman slagen ze er in een feestje op gang te trekken. Net wat we nodig hadden.
Check hier de previews op en de verslagen van alle preselecties en halve finales
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
Met dank aan Live Nation