Foto’s door Andre Joosse
Gisteren streden 10 Vlaamse muziektalenten om een finaleplaats te bemachtigen in de meest prestigieuze rockwedstrijd van België. De verwachtingen waren hooggespannen en de ongeveer 35 jonge artiesten zaten gekneld tussen zenuwachtigheid en opwinding. Naar goede gewoonte speelde elke act drie songs waarvan er deze keer eentje een cover moest zijn. De muzikale kwaliteit die we te horen kregen maakte het heel moeilijk om potentiële winnaars te individualiseren.
Het vriendelijke duo Lili Grace wist in de voorronde heel origineel uit de hoek te komen met hun donkere, alternatieve sound. Met cello, keyboards en twee uitzonderlijke stemmen braken ze het ijs beter dan in ‘Basic Instinct’. Ze schiepen een heel intense, pakkende sfeer waar je kippenvel van kreeg. Als cover kozen ze ‘Ace of Spades’ van Motörhead. Hier en daar zongen de meisjes wel een valse noot, maar ze zijn erin geslaagd om er een goede Lili Grace-draai aan te geven. Voor ons part mogen deze dames naar de finale.
De knapen van Radial Sequence brachten indie rock in de strikte zin van het woord. Ze wisten hun nummers goed op te bouwen en speelden een aardige cover van John Lennon. Hun invloeden van Radiohead en U2 vielen sterk op. De ietwat statische houding en zagerige zang beletten hen echter om geheel te overtuigen. Dit zou een goed voorprogramma van Bloc Party kunnen zijn maar de concurrentie belet hen volgens ons om door te stoten naar de finale.
De twintigjarige Nevada Fellow zou je de Jasper Erkens van deze editie kunnen noemen. De singer-songwriter die zijn gitaar en stem waanzinnig goed beheerst deed sterk denken aan Newton Faulkner of Ben Howard. Hij speelde een zeer breekbare, zachte versie van CCR’s ‘Fortunate Son’. Het laatste nummer viel wat tegen maar de jongeman bewees weer dat zijn stem tot veel in staat is. Een grote kanshebber voor de publieksprijs als je het ons vraagt.
Humble Flirt opende met ‘Love, Lust, Waste of Time’ dat ons sterk deed denken aan het snellere betere werk van The Libertines. De groep speelde muziek met veel gevoel voor ritme waarbij het moeilijk werd om stil te blijven staan. Als cover brachten ze ‘Indestructable’ van Robyn. Een gewaagde keuze want het is moeilijk om dat nummer op een rock n’ roll-manier te spelen, maar hun genre bleef overeind.
Nelly Ann is nog zo’n vrouw met een dijk van een stem. Ze bracht met haar iets minder competente band soulvolle nummers die heel beluisterenswaardig waren maar die je niet even hard pakten als bijvoorbeeld Lili Grace eerder op de avond. Jammer dat ze als cover niet ‘Feeling Good’ speelde, dat nummer zou voor haar geschreven kunnen zijn en had haar kansen zeker vergroot.
Jane & the Wires brachten duivelse southern rock door stuk voor stuk begaafde muzikanten. ‘Rumor Goes’ getuigde van een hoog rock n’ roll-gehalte dat invloeden opriep van onder meer The Black Crowes. Genadeloze gitaarsolo’s en een frontvrouw die zong alsof ze van plan was later een moord te plegen, droegen bij tot de genialiteit van de band. Hun cover viel wel iets tegen. Een verkrachte, harde versie van een PJ Harvey had de jury waarschijnlijk wel meer bekoord. Op de volgende Hindu Nights kan je de groep live aan het werk zien in de Vooruit.
Dukes heeft veel goede kwaliteiten. Ze brachten casual indie rock op heel charismatische wijze, ze hadden goede songteksten en, last but not least, ze nemen een hele harem schreeuwende tienermeisjes mee naar hun concerten. In Trix was dat gisteren althans het geval. Toch vonden we hen in vergelijking met de voorgaande acts niet helemaal overtuigend. Ze brachten speelse, poppy indie die leidt tot bommetjes maar geen vuurwerk.
Geppetto & the Whales hebben ten opzichte van de rest een grote voorsprong aangezien ze al weken meedraaien in de Afrekening en al jaren ervaring hebben. Hun opener was feilloos gebracht. De geniale harmonische zanglijnen zorgden voor een hele happy sfeer in de zaal. Als cover opteerden ze voor ‘Best of You’ van Foo Fighters. Een slimme zet want het publiek smolt natuurlijk, ook al zongen ze er toen soms wat naast. Laatste nummer ‘Rufus’ was opnieuw perfect uitgevoerd. Hun voorsprong is terecht. Dit is machtige muziek die kwalitatief op zeer professionele wijze is gebracht.
Ondertussen was het tijd voor het derde (!) optreden ooit van het kwartet Sleepers’ Reign. Op het eerste gehoor klonk het als een zwakke rip-off van MGMT maar al snel trokken ze je mee in hun wereld van psychedelica. Hun versie van ‘Like A Rolling Stone’ van Bob Dylan was ongetwijfeld de meest geslaagde cover van de avond. Ze slaagden er perfect in om het naar hun genre te converteren. Referenties naar James Blake waren niet uit den boze. De kans is groot dat deze jongelui hun vierde optreden mogen spelen in de AB op 25 maart.
De laatste act van de avond was de Antwerpse rapper Tourist. Hij werd bijgestaan door een vierkoppige band bestaande uit klarinet/sax, accordeon en een dj. Goede teksten en charisma zijn zeker kenmerken die Tourist bezit. Hij rapte ook niet onafgebroken. Wanneer hij zong en bijgestaan werd door de sax, werd de Dub Fx-invloed zeer duidelijk. Wat hij deed, deed hij goed maar het was niet bepaald origineel. De accordeonist, die eruit zag alsof hij vroeger nog uit Katastroof was gekickt, speelde het laatste nummer ook vijf meter achter zijn microfoon waardoor zijn bijdrage eigenlijk wegviel. Moet je niet doen in zo’n halve finale.
In de TRIX-agenda staan binnenkort onder meer The Drums (04.03), Chad Vangaalen (09.03) en Summer Camp (25.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere nuttige info.
Check hier de previews op en de verslagen van alle preselecties