Er klinkt schitterende klassieke muziek als de Lotto Arena langzaam vol loopt voor Elbow. Het strijkersensemble van de main act doet een extra voorprogramma zodat ook de vroege bezoekers zich niet vervelen. Na een half uur ruimen de dames en heer het podium voor het officiële voorprogramma. Howling Bells komt uit Australië en is een rockband met frontvrouw. De muziek doet denken aan Throwing Muses maar dan net iets mysterieuzer en donkerder. Je waant je zo op de outback van hun thuisland. Mocht Tarantino nog eens een soundtrack zoeken voor zijn films, Howling Bells passen perfect in deze stijl.
Aan Elbow is er weinig mysterieus of donkers meer, de band doet nu mee met de grote namen. De groep heeft al bewezen dat ze zelfs op grote festivalterreinen de muziek klein en intiem kunnen houden. Je moet Elbow ook op een podium zien om ze in je hart te sluiten. De prachtige nummers krijgen hun verdiende glans pas als ze live gespeeld worden. Niet voor niets haalde de live versie van ‘Lippy Kids’ de top van de hitlijsten, terwijl de originele single van begin dit jaar niet hoger kwam dan de tipparade.
“Hello we are Elbow from Manchester and we are here to sing you some songs”. Zanger Guy Garvey lijkt er zin in te hebben, met een biertje in de hand praat hij tegen zijn publiek. Een van de roadies komt om het kwartier zijn lege glas vervangen door een vol exemplaar Jupiler. Garvey grapt en grolt en roept elk nummer op om zeker je handen te laten zien. Blijkbaar zijn wij de enigen die het niet fijn vinden dat ons zicht wordt geblokkeerd? De wuivende armen worden zo hoog opgestoken dat de zweetluchten van de bezoekers naast ons wel erg herkenbaar worden. Het publiek geeft massaal gehoor aan de aanwijzingen van Harvey en laat zich als een mak schaap door het concert leiden.
Na een luidkeels meegezongen uitvoering van ‘Grounds For Divorce’ neemt de band wat gas terug. Vooral hun nieuwe album ‘Build A Rocket Boys’ staat bol van de kleine intieme liedjes waar Elbow zo goed in is. In rap tempo volgen de instant klassiekers elkaar op met ‘Lippy Kids’ als hoogtepunt. 8000 bezoekers krijgen waar ze voor betaald hebben: de intimiteit van een huiskamerconcert in het groot.
Halverwege het concert trakteert de band zichzelf op een drankje. Al twintig jaar zitten de heren in het vak, een glas sterke drank wordt geheven op die jaren: “To the days when I was skinny and Richard had long hair”, grapt Garvey kijkend naar de kale drummer Richard Jupp. “Too bad the first 10 years we were shit”, klinkt er als sidenote. En dat klopt wel, hun debuutalbum kwam pas in 2001. En hoewel er voor 2008 in totaal drie goede platen gemaakt zijn, halen de nummers die erop staan het concert nauwelijks. De meeste songs komen van de laatste twee albums. Het publiek proost dan ook mee op de laatste vijf jaar.
Het concert sluit af met een samenvatting van de avond in het kwadraat, de heren krijgen het voor elkaar met ‘One Day Like This’ de intimiteit en het bombastische te doen pieken. Alle handen gaan de lucht in en er wordt luidkeels meegezongen. “So throw those curtains wide. One day like this a year would see me right.” De frontman kijkt tevreden de Arena in. Het was zeker “A Beautiful day”, meneer Garvey.
Live Nation zet de komende weken onder meer White Lies (25.11), The Kills (26.11) en Fleet Foxes (30.11) op verschillende Belgische podia. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere nuttige info.
Elbow speelt in november 2011 ook in Amsterdam (Heineken Music Hall, 14.11, info & tickets) en Luxemburg (Den Atelier, 16.11, info & tickets)
Album verdeeld door Universal Music