Dinsdag 11 december, iets voor 20u. We wandelen door de ijskoude straten van London, met het adres van onze bestemming ingevoerd op de routeplanner van onze telefoon. We worden een doodlopende straat ingestuurd. Het ziet er allemaal maar louche uit. Niets duidt aan dat we op onze bestemming aangekomen zijn. Twijfelend vragen we aan de security of we wel op de juiste plaats zijn. Hij bevestigt dit en wat later stappen we het oude fabriekspand binnen. De concertzaal zelf ziet er zeer industrieel uit. We vragen ons af of dit een legaal concert is, want de hele omgeving schreeuwt uit dat er hier zo meteen een illegale rave van start zal gaan.
En dan zitten we niet eens zo ver van de waarheid, want wie Delphic al live aan het werk zag weet dat ze graag het gaspedaal ingedrukt houden. Het trio uit Manchester brengt volgende maand een opvolger uit voor ‘Acolyte’ uit 2010, een plaat die de hitsingle ‘Doubt’ voortbracht en hun een plaatsje op Rock Werchter 2010 opleverde. Dat Delphic verschilt een beetje van de groep die we vandaag te zien kregen. Ze laten zich nog steeds bijstaan door een drummer, maar zanger James Cook heeft zijn bas afgestaan en speelt nu in enkele nummers gitaar. De baspartijen worden nu verzorgd door de bassist van The Streets, lieten we ons vertellen.
De eerste single van de nieuwe plaat, ‘Baiya’, mag het concert openen. We waren op voorhand wat onbeslist over de kwaliteit ervan, maar zoals verwacht werd die twijfel live meteen weggewassen. Het refrein blijft nog lang na het optreden door ons hoofd spoken en we zetten voorzichtig onze eerste danspasjes. ‘Baiya’ gaat vervolgens naadloos over in ‘Halcyon’. Het publiek reageert uiterst enthousiast, springt op en neer, zingt mee en geniet van de puike gitaarsolo. Vervolgens krijgen we met ‘Freedom Found’ nog een nieuw nummer voorgeschoteld. Dit klinkt al wat meer als het Delphic van de debuutplaat en minder funky dan ‘Baiya’, iets wat voor alle andere nieuwe songs lijkt te gelden.
Delphic slaagt erin hun set aan elkaar te mixen, zodat het feest amper stopt. En de tussenstukjes moeten heus niet onderdoen voor de eigenlijke nummers. Na ‘Red Lights’ krijgen we een heel trancy intermezzo te horen dat ons doet hopen dat ook dit op ‘Collections’ zou staan. Wanneer we de setlist achteraf in handen krijgen, blijkt dit helaas niet zo te zijn. De rave wordt desondanks wel vrolijk verder gezet met het naar ‘Born Slippy’ neigende ‘This Momentary’. ‘Memeo’ doet ons dan weer denken aan de fusie tussen rock en electro die ons eigenste Goose op hun laatste plaat zo goed weet te brengen.
Het feest barst pas echt los wanneer we in een intermezzo plots enkele klinkers herkennen. Langzaam maar zeker gaat het tempo de hoogte in tot ‘Doubt’ effectief ingezet wordt. Het is duidelijk dat dit ook hier in Engeland hun populairste nummer is. En terecht. Cook is heel wat gegroeid als frontman en zanger en brengt het publiek moeiteloos in vervoering. De geniale gitaarriff in de bridge krijgt dan ook elk present zieltje in beweging. ‘Atlas’ was onze favoriete nieuweling van de avond. Donker, broeierig en heel erg sexy, doe het ze maar eens na. ‘Changes’ was dan weer het obligate rustpunt in de set. We vermoeden dat het beter tot z’n recht zal komen op de plaat.
Het orgelpunt van de avond was ongetwijfeld ‘Counterpoint’. Er gebeurde namelijk iets heel vreemds in de Electrowerkz. Iedereen leek aan Cooks lippen te hangen en deinde mee op de bezwerende arpeggio’s van het nummer. Tijdens het refrein verzekerde Cook ons vol overgave dat “nothing wrong is today”, een oproep die enthousiast beantwoord wordt. De woorden worden telkens opnieuw meegezongen en de zaal baadt in een sfeer van gelukzaligheid. Als het einde van de wereld daadwerkelijk nabij is, dan hebben alle aanwezigen hier alvast vrede met zichzelf gesloten. Bij zoveel schoonheid durft een mens al eens een traantje wegpinken. Afsluiten doet de band uit Manchester met het epische ‘Acolyte’. Alle registers worden nog een laatste keer opengetrokken en de beentjes nog eenmaal gestrekt. Enkele minuten later laat Delphic hun toeschouwers verweesd en smachtend naar meer achter.
Het was de vierde keer dat ondergetekende de groep aan het werk zag. Er is veel veranderd sinds ze op Pukkelpop 2009 ergens rond 11u30 de Marquee mochten openen. Delphic straalt professionalisme, kennis en maturiteit uit. En dit alles zonder hun performance uit het oog te verliezen. Dat de set tot op de seconde vastligt, zorgt er misschien voor dat er geen ruimte is voor spontaniteit, maar geeft ons wel enkele fantastische extra momenten mee. James Cook is getransformeerd tot een frontman die interactie zoekt met het publiek en is beter bij stem dan ooit.
Als de nieuwe songs echt de voorbode van ‘Collections’ mogen zijn, dan hebben we alvast iets meer om vol verlangen naar uit te kijken. We hopen dan ook van harte dat 2013 het jaar van de definitieve doorbraak wordt voor Delphic. Als de wereld niet vergaat tenminste.
Album verdeeld door V2