Bombay Bicycle Club is zo’n band die er steeds in slaagt grenzen af te tasten en vervolgens te verleggen. Zo balanceerde de groep een hele tijd tussen bescheiden erkenning en ontegensprekelijke faam binnen de indieliefhebbende muziekkringen en lijkt ze nu, met het vierde album ‘So long, See You Tomorrow’, regelrecht op een meedogenloze doorbraak bij het grote publiek af te stevenen. In 2009 mocht het gezelschap de Pukkelpopse weide al verblijden en in 2012 programmeerde Rock Werchter hen. Dit jaar verkochten de jongelingen vlotjes de grootste zaal van de Botanique uit. Veel zesde zintuig moet je niet hebben om te beseffen dat 2014 wel eens een heel mooi jaar kan worden voor Bombay Bicycle Club.
Voor BBC het podium betreden kon, was het eerst echter aan de heren van The Ramona Flowers om de boel opgewarmd te krijgen. Warm of koud kregen we het helaas niet van de lome drumritmes en ijle zanglijnen waarin de groep ons onder trachtte te dompelen. Het creëren van een dromerig muzikaal universum dat toch blijft boeien is immers niet alle artiesten gegeven en onze wegebbende aandacht werd deze avond serieus op de proef gesteld. De band begaf zich met de theatrale uitvoering van hun tekstueel would-be poëtische, maar vrij inspiratieloze zielenroerselen op glad ijs en ging wat ons betreft een aantal keer grandioos op hun spreekwoordelijke bek. Hoe hard The Ramona Flowers ook probeerde te overtuigen, ons zieltje bleef vrijwel ongeroerd. Het was moeilijk wegdromen bij deze inspiratieloze performance.
Met eersteling ‘I had the blues but shook them loose’ nam het muzikale avontuur van het vierkoppige Bombay Bicycle Club meteen een vliegende start. Met vier op steeds meer erkenning rekenende albums en drie ep’s timmerde de band echter duchtig voort aan de weg naar een echte doorbraak. Dat vierde album, ‘So Long, See You Tomorrow’, bleek de ideale gelegenheid voor een Europese tour, een kans die de Botanique niet aan zich voorbij liet gaan en de groep werd bij de kraag naar de Orangerie gesleurd. Naast een trouwe schare fans, die vooral de oudere garde nummers enthousiast mee kon lippen en zingen, bestond de opkomst ook uit een groot deel vers aangewonnen bewonderaars. Dat hun laatste single ‘Luna’ speeltijd kreeg op radiozenders als Studio Brussel zal hier zeker voor iets tussen gezeten hebben. Bij de eerste gespeelde noot werd meteen al duidelijk dat voor ons een gezelschap stond dat in podiumprestige flinke groeischeuten gekregen had. De Britten experimenteerden al vaker met een gevarieerdere bezetting en ook nu werd een extra vocaliste onder de arm genomen, iets wat in het verleden al gebeurde met de lieftallige Lucy Rose. Een extra toetsenist zorgde daarbij voor een flinke portie extra funk. Voor deze overdadigheid werd de hoofdact met een zodanig daverend applaus beloond dat de overwinning na twee nummers al beklonken leek. Maar helaas, overdaad schaadt, en ook hier was het vooral de bombast die Jack Steadman en zijn gevolg dreigde te nekken doorheen de show. De wondermooie excentriciteit van diens vocalen leek immers vaak zijn plaatsje in het geheel te verliezen, een doodzonde als je het ons vraagt.
Wisten zich dan wel weer te onderscheiden en paradeerden prominent op de voorgrond: de immer opgewekte riedeltjes waarmee de energetische jonge leeuwen van BBC vaak dicht aanschurken bij indiekompanen als die van Two Door Cinema Club. Dat hun meest recente werk op de grootste weerklank bij een breed publiek kan rekenen, daar zijn deze mannen zich maar al te goed bewust van en fans van het eerste uur moesten zich dan ook tevreden stellen met enkele toegevingen als het obligate ‘Always Like This’ en ‘Evening/Morning’. Uit het laatste album en voorganger ‘A Different Kind of Fix’ werd daarentegen volop materiaal geput, zoals ‘Eyes Off You’, wat met enkele intieme vocalen en opnieuw die karakteristieke stem van Steadman een prachtig breekpunt vormde dat voortgezet werd in een zorgvuldig opgebouwde climax, waar zelfs de stijfste hark wild van zou worden. Ook noteerden wij met ontzag de fenomenale uitvoering van ‘Whenever Wherever’, weer zo’n nieuwkomer uit die laatste plaat, die op een warm onthaal in de publieksharten mocht rekenen.
Hierna was de balans voor ons vrij snel opgemaakt: met dat laatste album lijkt Bombay Bicycle Club de succesformule gevonden te hebben om de gevoelige snaar van een groot publiek te beroeren. Steadman ontpopte zich tot een imponerende, getalenteerde maar altijd even charmante en sympathieke frontman en het publiek omarmde deze gunstige evolutie en masse. Nu hopen wij alleen nog dat deze nieuwe schare aanbidders de prikkel voelt om BBC te blijven koesteren en ook de andere parels uit een nog niet zo erg verzonken verleden op te diepen. We lieten ons alvast geruststellen door een luidop meegekeeld ‘Always Like This’.
Wat Bombay Bicycle Club volgens ons nu net zo goed maakt? Dat zal ongetwijfeld die extravagante veelzijdigheid van de groep zijn. Van Vampire Weekend-opgewekte meezingers tot ruige gitaarescapades die een publiek tot headbangen aanzetten, BBC is van alle markten thuis en waant zich heer en meester in het intrigerende niemandsland tussen aanstekelijk dansbare sounds en edgy rock met literaire kleppers van teksten vertolkt door dat verbazingwekkende timbre van Steadman en met bevrijdend verrassende ritmes als leidraad en constante.
De Botanique programmeert binnenkort onder meer Maxïmo Park (10.02), I Like TRains (16.02) en Willis Earl Beal (22.02). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Album verdeeld door Caroline International