Onlangs kon je bij ons lezen hoe zeer we de debuutplaat van Andy Burrows wel konden smaken. Voor een uitgebreidere biografie verwijzen we je dan ook graag door naar dat artikel en gaan we meteen over tot de orde van de dag.
Het album beviel ons zo goed, dat we naar London afzakten om de eerste en (voorlopig) enige Britse show van Burrows bij te wonen. Crimescene van de dag was The Borderline, een moeilijk te vinden concertzaal op enkele minuten wandelen van Tottenham Court Road. We daalden af in een ruime en gezellige kelder met een capaciteit van circa 400 man en waren op zijn zachtst gezegd nieuwsgierig naar wat komen zou.
Als opwarmer kregen we Moya te zien, een trio gebouwd rond zangeres, jawel, Moya. De minimale bezetting bestond uit een gitarist die enkel een akoestische gitaar had meegenomen en een drummer die op een hi-hat en een snare na zijn materiaal thuis had gelaten. De doos waarop hij zat deed dienst als basdrum. Sceptisch als we zijn, verwachtten we dan ook niet meteen veel van deze act. De zang van Moya deed ons echter vol verbazing opkijken. We hoorden een pure en krachtige stem die samen met haar podiumpresence een indrukwekkende emotionele kracht bezat. Die magie verdween tijdens klunzige bindteksten en opgestoken middenvingers, geadresseerd aan haar ex-vriendje. Daarnaast vonden we de nummers ook net iets te lang om te blijven boeien, maar we zien desondanks toch potentieel in Moya als songwriter. Of we nog iets van haar in deze bezetting zullen horen, daar vrezen we eerder wat voor.
50 minuten duurde het vooraleer Andy Burrows en zijn band (we herkenden al zeker twee Smith & Burrows-veteranen) hun gezicht lieten zien. Tijd genoeg dus om alvast een blik op het podium te werpen. Onze vrees werd meteen bevestigd: geen strijkinstrumenten te zien. Het waren nochtans die arrangementen die ‘Company’ voor ons naar een hoger niveau tilden. We wachtten dus nerveus af wat dat zou geven. Onze gemoederen werden alvast ietwat bedaard toen we iets voor 21 uur een bekend gezicht de zaal zagen betreden. Toen Burrows na lang wachten toch het podium betrad, gaf hij aan vreselijk bang te zijn voor deze Londen-show en vergat hij zowaar dat hij opener ‘Frank Mills’ (uit de musical ‘Hair, godbetert!) zonder begeleiding speelde. Wanneer we vervolgens titelsong ‘Company’ te horen kregen, waren we echter gerustgesteld. Burrows staat scherp en heeft er zin in.
Wat later horen we nog een nummer dat niet op zijn nieuwe album staat. ‘Pictures Of You’ werd geplukt van de plaat van Burrows’ andere project I Am Arrows. Met ‘Maybe You’ horen we terug een bekend deuntje. Het nummer typeert zich op plaat met een solo van een heus blaasorkest die we in de albumrecensie omschreven als kitscherig. Maar in The Borderline was er in de verste verte geen fanfare te bespeuren en dus werd de solo stijlvol overgenomen met enkele stevige pianoakkoorden. Geen verlies, als je het ons vraagt. Halverwege de set is het dan tijd voor onze persoonlijke favoriet op het album ‘If I Had A Heart’. En wat komt op dat moment het podium opgewandeld om de band te versterken? Jawel, de vermiste cello. Het niveau wordt nog een trapje hoger geduwd en we genieten er live even hard van als op het album.
Wie Smith & Burrows vorig jaar aan het werk zag in de AB herinnert zich misschien nog de tombola die gehouden werd. Ook tijdens dit concert vielen er prijzen te winnen. De allereerste vinyl-editie van de plaat die Smith & Burrows vorig jaar uitbrachten ligt pas binnen twee weken in de winkel, maar kon hier al door één gelukkige mee naar huis genomen worden. Het enige dat je daarvoor moest doen was roepen wat het derde nummer op de plaat was. Yours truly haalde snel zijn iPod boven, scrolde door de muzieklijst, schreeuwde ‘As The Snowflakes Fall’ en mag zich dan ook de eerste eigenaar van een (later op de avond ook gesigneerde) vinylversie van ‘Funny Looking Angels’ noemen. En alsof dat nog niet genoeg was, gebeurde waar iedereen stiekem op hoopte. Tom Smith werd op het podium uitgenodigd en samen brachten ze één van de beste kerstnummers ooit geschreven ‘This Ain’t New Jersey’ en titelsong ‘Funny Looking Angels’.
Burrows bracht vervolgens nog Crowded House-cover ‘Pineapple Head’ ten berde om daarna nog éénmaal de emotionele tour op te gaan met het intense ‘Hometown’. Het moment werd een beetje verpest omdat de stem van Burrows in de derde regel wegviel en het nummer opnieuw moest ingezet worden. Het was overigens niet het enige foutje dat de geluidsman die avond maakte, met enkele sneren van een bijzonder grappige Burrows tot gevolg. Het concert werd afgesloten met de rocksong en single ‘Keep On Moving On’. De decadente solo werd achterwege gelaten maar het grootse einde blies ons niettemin van onze sokken.
Het zal je wel al duidelijk geworden zijn: ook live heeft Burrows ons volledig weten te overtuigen. In de set die een klein uurtje geduurd heeft, konden we geen enkel minpuntje bespeuren. De songs zijn uitstekend, de band is getalenteerd en Burrows geniet er van. We hopen dan ook van harte dat hij in België enkele nieuwe zieltjes kan winnen met zijn optredens als voorprogramma van Amy Macdonald (AB) en, minder evident, in het Sportpaleis als support van Muse. Als je naar één van beide optredens trekt, doe jezelf dan een plezier en ga wat vroeger. Indien niet, geef dan ‘Company’ een kans. Je zal het je in beide gevallen niet beklagen.
The Borderline programmeert binnenkort onder meer Horse Feathers (19.11), Sham 69 (24.11) en The Men They Couldn’t Hang (07.12). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Album verdeeld door PIAS