Wie zich net als vele miljoenen (!) fans vorig jaar waagde om tickets te kunnen bemachtigen voor Taylor Swifts Eras Tour én het geluk had om ze überhaupt te bemachtigen, kreeg vanavond in Amsterdam absoluut waar voor hun geld. Meer dan tien jaar geleden (ten tijde van ‘Speak now’) speelde ze naar eigen zeggen voor het laatst in Nederland. Nu kreeg ze de kans om songs van allerlei periodes uit haar carrière eindelijk naar de hoofdstad te brengen. “Amsterdam, welkom to the Eras tour“, verkondigde ze na enige nummers in een heel erg cute Nederlands accent.
En of Amsterdam er klaar voor was: tot ver buiten de regio rond de Johan Cruijff Arena kon je prachtig uitgedoste (in hun favoriete Swift era) mensen zien, al dan niet friendship bracelets dragend. In meer dan drie uur en een half, take that Bruce Springsteen, fietste Swift door bijna twee decennia aan verschillende popschakeringen uit haar oeuvre. Of toch bijna: haar debuutalbum laat ze achterwege. Iedere plaat is voorzien van een eigen deel in de set, eigen kostuums en vaak zelfs aparte stagedesign. Zo werd er voor ‘The man’ uit ‘Lover’ bijvoorbeeld een heuse constructie met bureaus voor de led wall gezet waarop Swift in een glitteren blazer het nummer vol bravoure bracht. Elders werd ‘the folklore cabin’ mee op het podium gebracht waar ze op het dak in een weelderige paarse jurk ‘cardigan’ bracht.
‘Cruel summer’ bracht vrij vroeg in de show het publiek al eens in extase dat al was warm gedraaid door een prima Paramore dat het voorprogramma mocht verzorgen. Throwbacks als ‘Fearless’, ‘Enchanted’ en ’22’ lieten dan weer keer op keer het stadion uit z’n voegen barsten. Iedere track wordt zo innemend ingeblikt en voorzien van een knappe choreografie waardoor de scale en productie achter deze tournee bijna moeilijk te vatten valt. En Swift voorzag het publiek ook enkele keren van haar beste Nederlands. De scream-alongs komen pas echt op gang met ‘We are never ever getting back together’, van ‘Red’ uit 2012. Swift wordt omringd door haar kliek dansers in roodachtig oranje bodysuit. Choreograaf Kam Saunders geeft in zijn beste Nederlandse accent dan weer “mij nie bellen” aan. Hilarisch.
Om de ‘Red’-periode af te sluiten, vroeg Swift of we “een minuutje of tien” hadden waarna ze ‘All too well’ inzette. Moederziel alleen op het podium bracht ze op akoestische gitaar het nummer op een bijzonder innemende manier. Hoewel duizenden fans de longen uit hun lijf zongen, bleek vooral de kristalheldere stem van Swift de grootste impact te hebben.
Via het dak van haar folklorian cabin, stookte ze het vuur even warmhartig aan. ‘Betty’ werd voorafgegaan door een woordje uitleg van Swift. Hoe ze tijdens de coronaperiode aan ‘folklore‘ en ‘evermore‘ schreef en dat er nummers zijn waar haar fantasie en fictieve personages eens de hoofdrol mogen spelen – en niet haar eigen perikelen. ‘Champagne problems’ en het tranentrekkende ‘tears ricochet’ waren alleszins vertederend mooi.
Al was het niet steevast kommer en kwel: Swift bracht bombast met hoofdletter en zette iedereen vrijwel aan het dansen tijdens het ‘Reputation’- en ‘1989’-deel van de show. ‘… Ready for it?’, met die onovertroffen beats, vatte die eerste met veel spektakel aan. De ‘Reputation’ sectie is een feest. Swift is in revenge modus. Haar kostuum is een duivels zwart-rode bodysuit met één been en haar band speelde zich resoluut in de schijnwerpers op ‘Look what you made me do’. Beelden van hissende en kronkelende slangen worden op de rode loper geprojecteerd. ‘Don’t blame me’ ging via ‘Delicate’ verder op dat kolkende elan. In haar 1989 era liet ze nog maar eens zien dat Zij de regerende queen of pop is via een fantastische run van popsnoepjes als ‘Style’, ‘Blank space’, ‘Wildest dreams’ en ‘Bad blood’. Hoe kun je die nu niét uit volle borst mee zingen?
Swifts meest recente album ‘The tortured poets departement‘ kwam verder ruim aan bod. ‘The female rage‘ doopte Swift dat deel van haar show – en we kunnen haar geen ongelijk geven. ‘Who’s afraid of little old me?’ bracht ze, op een bewegend podium dat alle hoeken en kanten van haar rode loper opzocht. Hurkend, schortend bracht ze het nummer vol overgave. Op ‘Fortnight’, met Post Malone jammer genoeg op tape, schipperde ze op een ziekenbed. Het hoogtepunt van het TTPD-blok lag echter op het einde. ‘I can do it with a broken heart’ kon namelijk op een laaiend enthousiast publiek rekenen. De song echoode heerlijk door het stadion.
De mooiste verrassing kwam er echter in haar akoestische sectie. Zo bracht ze een wonderlijke mashup van ‘Guilty as sin?’ en ‘Untouchable’. Nog mooier was echter ‘The archer’ (vanop ‘Lover’) en ‘Question…?’ dat ze op piano bracht. Van bij het inzetten van de twee mashups klonk er luid gesnak naar adem. ‘The archer’ werd trouwens tijdens de herwerking van haar show post-TTPD gecut van de setlist. Dus het was bijzonder fijn om het nummer, zéker op piano, te horen. Met ‘Untouchable’ kregen we verder dan weer een ouder nummer te horen uit ‘Fearless’.
‘Midnights’, misschien wel één van haar meest populaire albums, is het laatste songblok van de avond. De sectie bevat megahits als ‘Lavender haze’, ‘Anti-hero’ en ‘Midnight rain’. De vermoeidheid begint bij een aantal mensen er in te sluipen, can you blame em, en dus besluit Swift met een bang af te sluiten. Met ‘Karma’ en een regen van confetti en vuurwerk eindigt de show. Het is echter een avond die velen, jong, oud, ver of minder ver gereisd voor dit ongelooflijke concert, nooit zullen vergeten. “Alle elementen zijn aanwezig voor een geweldige show“, gaf Swift na enkele nummers aan. Wel, we kunnen er van op aan dat ze volkomen bevestigd heeft.