STUFF. denkt niet in hokjes. Dat bewees het vaderlandse vijftal al met zijn overweldigende debuutplaat, en in het bijzonder met de honderden liveshows die het kwintet al naar heel wat mooie plekken in binnen- en buitenland brachten. Terwijl STUFF. afgelopen jaar met een tot de verbeelding sprekende resem shows onder de noemer ‘Hybrid Love’ ons land afreisde, werkte het ook nog eens aan die langverwachte tweede langspeler. Want hoewel het eerste album nog maar net twee kaarsjes heeft uitgeblazen, lijkt het al een eeuwigheid geleden. De verpletterende impact van die plaat zit daar zeker en vast voor iets tussen. Gisterenavond mocht STUFF. in de intieme setting van de AB Box aantreden met die nieuwe worp getiteld ‘old dreams, new planets’ onder de arm.
Die plaat kwam het vijftal voorstellen aan een gevarieerd en bijzonder benieuwd publiek. STUFF. lijkt wel die band te zijn die zowat iedereen met een hart voor unieke, grensverleggende en normdoorbrekende muziek kan samenbrengen: hoogopgeleide jazzmusici, hiphopfanaten, electronicaliefhebbers, vrienden van de future funk of zeventienjarige aanbidsters van de jonge drumgod Lander Gyselinck. Ze waren allen meteen mee op de hogesnelheidstrein van experimentele, eclectische en doortastende tracks die STUFF. gisteren op Brussel losliet. Zoals het grootse ‘delta’, dat aanzet met een hevig opbouwende bas die uitmondt in de bekende maar toch steeds weer verbazende vlagen futuristische en bevreemdende synthsnippers – oftewel één van die nummers die ons om de acht maten weet te verbijsteren op zowel ritmisch als melodisch vlak.
Al snel kregen we regelrechte electronica-beladen tracks als ‘strata’ te horen, een nummer dat bovendien ergens wel een kleine breuk behelst met eerder werk. Voor één keer krijgen we immers niet uit alle richtingen flitsende synth-, bas- en drumelementen frontaal in onze smoel, maar zet STUFF. een track neer die stuk voor stuk de weg plaveit voor een beklijvende finale. De heren kunnen het natuurlijk ook nooit laten om hun technische virtuositeit extra in de verf te zetten via een aantal verrassende omwegen, maar dat zal niemand hen ooit kwalijk nemen.
Ook ‘galapagos’ was een intense trip boordevol krachtige Aphex Twin-invloeden, maar vooral weer zo’n nummer dat de live-eigenheid van STUFF. weet te onderstrepen: er zijn het onbetwistbare ritmische meesterschap van Gyselinck en Laheye, de spastische explosies die we meekrijgen op de meanderende EWI en sax van Claes – stilzwijgen van Joris Caluwaerts, die zijn toetsen soms aanpakt met de furore van een losgeslagen stier in Pamplona, maar ook daar zijn wij nooit treurig om.
En dan waren er nog die momenten waarop het leek alsof de AB een architectenteam op het podium had staan dat de concertzaal moest ombouwen tot een kolkende Berlijnse nachttempel uit de jaren tachtig. STUFF. schuwde dansbare rechttoe-rechtaan jamsessies niet, die tegelijkertijd bulkten van subtiele twists en verdraaide wendingen, maar weet ook nog steeds tracks af te leveren als het intelligente ‘axlotl’, dat alweer barst van ingenieuze synth-fragmenten, virtuose drumfills en een prominente rol voor de knutselachtige baslijn van Dries. Via enkele tartende intermezzo’s die de uniciteit van STUFF. telkens weer sterker benadrukken, bereikte het kwintet de typische apotheose van jewelste.
Ook intiemere, complexe en zwoele songs passeerden de revue, net als nummers waarop Mixmonster Menno zijn kunstjes mocht etaleren: ‘colibri’ surft bijvoorbeeld van de prikkelende melodie naar de ijzersterke synths van Caluwaerts, via de hiphop-tussenbedrijven op de turntables van Menno. Die grooves verraden niet alleen een belangrijke invloed maar verrijken vooral het klankenpalet van het vijftal. De imposante sound die STUFF. op zo’n momenten neerzet doet je soms afvragen wat er zou gebeuren mocht een Flying Lotus live de rangen vervoegen – het kot zou ongetwijfeld véél te klein zijn. Maar dat was het gisterenavond ook al, zeker toen de vijfkoppige band met het heerlijk geflipte ‘Java’ als bisnummer kwam aanzetten.
STUFF. sloeg enkele jaren geleden zowaar uit het niets in als een meteoor op ons muzieklandschap. Dat het vijftal ondertussen een eigen universum heeft weten te creëren is ook gisteren in de AB niemand ontgaan. België had zonder twijfel nood aan een band die zo veelzijdig en ook uniek is, die zo’n meeslepende live-ervaring kan oproepen, die zo hedendaags en tegelijk futuristisch klinkt, die zo’n crossover van genres in haar voordeel kan uitspelen zonder aan kopieergedrag te doen en die telkens zo verrassend en intelligent uit de hoek kan komen. En of wij benieuwd zijn naar wat de toekomst brengt voor deze Antwerps-Gentse cultband in wording.