De Gentse feesten 2018 waren naar goeie gewoonte een massale braspartij vol straatmuzikanten, salsadansen en Irish coffees, om maar te zeggen dat het weer een wereldse, eclectische marathon was. We konden ons dan ook geen betere kers op de taart voorstellen dan de wilde mix die het fijne Kontzert in de Charlatan programmeerde.
Het podium en de laatste dag van de Gentse feesten werden geopend verklaard door Burroughs & Crane, voor de gelegenheid bijgestaan door Dijf Sanders en Mauro. Burroughs, op andere avonden bekend als frontman van Onmens, bediende freewheelend de drums terwijl Crane zijn innerlijke Colin Stetson de vrije loop liet op saxofoon. Mauro was zijn eigen, absurde zelve terwijl hij onverstaanbaar de microfoon hanteerde en zijn gitaar in het wilde weg geselde. Dijf Sanders leek meermaals als enige een poging te doen om het geheel in het gareel te houden met de diepe bassen die hij uit z’n synths toverde. Om maar te zeggen, het collectief schoot alle richtingen uit met z’n avant-garde experimentatie, raakte ons meermaals kwijt onderweg en pikte ons vervolgens weer op met wat goed gemikte grooves.
Na zo veel wilde geluiden konden onze trommelvliezen wel een zachte massage gebruiken en net daarin voorzag het verrassend sublieme Tristan. Het ambient pop project met frontvrouw Isolde Van den Bulcke voorzag ons in veel meer dan ambient en pop. Aangestuurd door een duo zoete synths hoorden we de ene keer The Internet, een andere keer een minimalistische Róisín Murphy en tussendoor ambient die van Julianna Barwicks hand had kunnen zijn. Ons hart werd gevuld door de helderzoete zang en onze benen hervonden hun energie door de strakke ritmiek wanneer heerlijk minimale melodieën over de maten heen rolden. Eén ep wisten wij online te vinden van Tristan, en zodus kijken wij reikhalzend uit naar meer toekomstig materiaal.
Sinds vrijdag mocht de wereld weten dat STUFF. de headliner van dienst zou zijn, en wij hadden ons niet veel beters kunnen voorstellen in een kokende Charlatan. Donderdag bewees STUFF. al het hoofdpodium van Boomtown de baas te kunnen, maar het vijftal lijkt nog steeds gemaakt voor een zwetende nachtclub. Terecht onthaald als ware volkshelden lieten ze de verzamelde menigte na tien dagen feesten de laatste energie uit hun bezwete lijven persen. Er was de belachelijk dansbare cover van recente houseklassieker ‘Airglow fires’ die naadloos werd gestikt aan hun eigen meesterlijke ‘Strata’. Lander Gyselinck bewees dat drie hihatts en evenveel snares geen overbodige luxe zijn door de rijkste minimale grooves te pompen terwijl toetsenist Joris Caluwaerts al onze plezierpunten kietelde. Mixmonster Menno haalde Skee-Lo boven om het hiphophuis zwoel te laten schuren, bassist Dries Laheye dealde in details die ons spontaan een sprongetje deden maken en sleutelfiguur Andrew Claes bepaalde de unieke sound of STUFF. met zijn EWI, denk aan een soort electronische saxofoon, waaruit hij klanken perst waaraan wij zelfs nog nooit beginnen denken waren.
STUFF. behoort moeiteloos tot het kruim van hedendaagse liveacts. Keer na keer wisselt de setlist en keer na keer horen we andere versies van sowieso al meesterlijke songs. Er is het overheerlijk dansbare ‘Axolotl’ met z’n plagerig toegevoegde twee tellen. Door het broeierige ‘Galapagos’ wanen wij ons telkenmale in de Kompass Club rond zo’n 6u, en het euforische ‘Sifa’ doet ons in onze dromen met wijdopen armen op het puntje van een yacht cruizen. Een overenthousiaste menigte dwong STUFF. om hun cover van ‘Free Mo’ van onder het stoff (sorry) te halen voor een tweede bisronde, en als het van ons afhing had die mogen verder duren tot Shht hen zou aflossen om 7u ’s ochtends.
Wij waren duidelijk niet de enigen die wisten dat Shht om 7u ’s ochtends gelijk staat aan een nog ongeschreven legende. Al vanaf 6u 30 stond een menigte op de gesloten poort te kloppen om z’n plaatsje in het kleine café van de Charlatan te verdienen. In een mum van tijd stroomde alles propvol: de zaal, de bierglazen én de zweetklieren. Terwijl iedereen vergat op welk een godvergeten uur we stonden te zweten, werd iedereen unaniem van adrenaline voorzien met een stomend ‘Warp’. Wij zagen nog nooit zo veel vallende, zwalpende, geïntoxiceerde en gedrogeerde lichamen in één zaal aan het werk, en wij konden ons geen beter passende act voorstellen dan de meesters der absurditeit van Shht. Er was het wilde magnum opus ‘Bohemian rhapsody’, een aanstekelijk poppy ‘Life’ en tussendoor een uiterst deugddoende, collectieve yoga sessie. Want de beste stretchsessies zijn diegene om 7u ’s ochtends, voor zij die nog klaarwakker zijn en door Shht getrakteerd worden op flessen plat water. Of om het met de woorden van Pusha T te zeggen, ‘If you know you know’. Het geniaal stampende, briesende en occasioneel hakkelende ‘Soup’ liet de verzamelde massa een laatste maal brullen, rondtollen en finaal op zijn bek gaan. Terwijl de gemiddelde Gentenaar net z’n bed uitgerold was om een blauwe maandag tegemoet te gaan, schreef Shht een klein beetje Gentse geschiedenis in ons favoriete oord van verderf en sloot dat dan nog eens af met een memorabel meegekweeld ‘Mia’. Stuff of legends (andermaal sorry), en nu hijsen wij ons terug richting ons bed.