Vier gitaristen, een bassist en een drummer: de bezetting van het Limburgse collectief Statue is op z’n minst atypisch te noemen. Op derde plaat ‘Kasper’ gaat de groep wederom voor niets minder dan instrumentale songs met ambitie die je bij het nekvel grijpen. Dat deed het zestal donderdagavond in DE Studio dan ook zonder enige moeite. ‘Kasper’ borduurt verder op hun eerdere werk, maar bevat meer melodie en diepgang. De recentste langspeler stond centraal tijdens een set die een uur lang niet van zijn koers afweek: in hoogste versnelling richting het gitaar-walhalla.
Archiefbeeldje van Statue door Bart Vander Sanden
Gitaren, dus. Een term die bij momenten oubollig klinkt, maar de band creëert zo zorgvuldig geluiden en arrangementen dat ze ver weg blijven van het boek met rock-’n-roll clichés. Tijdens ‘E’ wisselen de geluidsarchitecten frivole gitaarlijntjes en stuwende bassen af tot Black Sabbath-achtige riffs de bovenhand nemen. Flarden krautrock en shoegaze sijpelen doorheen de set die doorspekt is met invloeden van de beste rockbands van de afgelopen decennia. Op het spanningsveld tussen Battles en Television vinden we ‘P’, en hier en daar heeft de band goed naar Radioheads Jonny Greenwood geluisterd.
Toch ontketent de groep bij momenten een ware danstrip. ‘K’ is een oorwurm van jewelste en behoort veruit tot Statue’s meest poppy materiaal. Tremolo gitaren dansen door elkaar heen en creëren een melodie die je moeilijk kan plaatsen, maar het is nog veel lastiger om deze uit je systeem te krijgen. Tussen al het gitaargeweld is het de ritmesectie die met de hoofdprijs gaat lopen. Drummer Antoni Foscez mept als een bezetene om de band strak in het gareel te houden. Foscez maakt van drummen een sport, en ook bassist Bart Baele wisselt pompeuze baslijnen af met vuile, dreigende sounds.
Statue doet het telkens een tikkeltje anders, zonder al te veel te sleutelen aan een recept dat er keer op keer in slaagt om te begeesteren. De zinderende opbouw tijdens ‘A’ gaat alle kanten uit en ook het epische ‘R’ balanceert op de grens tussen Mogwai, Sonic Youth en een vleugje krautrock. Statue kon een uur lang vervreemden en hypnotiseren. Het bewijs dat instrumentale rock niet ter plaatse blijft trappelen en de kwaliteiten bezit om ons keer op keer naar adem te laten happen. De band schept een eigen, unieke wereld terwijl ze alle zes in hun eigen universum blijven steken. Méér vertellen zonder woorden. Je moet het maar kunnen.
DE Studio programmeert binnenkort nog Stuff. (12.05) en Glints (19.05)