(Sandy) Alex G verpakt mooie liedjes in ruwe bolsters in de Botanique

Langzaam maar zeker steeg de populariteit van (Sandy) Alex G de afgelopen jaren. Als onbekende parel werd hij opgepikt op Bandcamp en – we slagen wat stappen over – belandde hij even later prompt bij Domino en in de bovenste schuif bij Frank Ocean. Toch bleef Alex Giannascoli altijd zijn nonchalante, authentieke zelve, iets wat hem jaren later stilletjesaan bijna een cultstatus oplevert binnen de sad boy indie music scene (ja, die bestaat). En zo was het niet eens onlogisch dat de Botanique de show van de Amerikaan moest verplaatsen van de Rotonde naar de Orangerie. Voorprogramma Pet Shimmers moesten we helaas aan ons laten voorbijgaan, het openbaar vervoer had ons weer eens liggen gehad. Foto’s genomen door Lucinde Wahlen.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Op de tonen van ‘Project 2’ besteeg het viertal dat (Sandy) Alex G live is, het podium. Met ‘Gretel’ haalde hij onmiddellijk de ‘hit’ van zijn laatste plaat ‘House of sugar’ boven, al klonk de liveversie scherper en steviger. De intensiteit lag onmiddellijk hoog en met het bloedmooie en rauwe ‘Southern sky’ en een gejaagd ‘Hope’ er onmiddellijk achter, waren de eerste tien minuten om duimen en vingers van af te likken.

De scherpe, luide en vaak opzettelijk dissonante gitaarlijnen in combinatie met de speciale zang van Alex G (die buiten de context van zijn nummers ronduit matig zou worden genoemd, maar perfect past in de collage van de klanken in zijn nummers) zorgen voor een rauwe presentatie van de prachtige melodieën die in nummers als ‘In my arms’ of ‘Taking’ zitten. Het zorgde er meer dan eens voor dat mensen in het publiek soms vreemd opkeken als Alex G zijn eigen songs leek kapot te maken door een ongenuanceerde, beenharde drum of een allesoverstemmende distortiongitaar. Slecht werd het daarom niet, eerder rauw.

Van mellow bleef (Sandy) Alex G dus ver weg, al kwam hij nog het dichtst in de buurt bij Frank Ocean fave’s ‘Mis’, waarin hij zichzelf op piano begeleidde. Het contrast was dan ook groot wanneer daarna ‘Walk away’ onverwacht het hoogtepunt van de avond werd door de erg intense uitvoering ervan. Giannascoli gebruikt zijn stem als een evenwaardig instrument in de sound, niet als leidinggevende hoofdlijn die boven de andere instrumenten uit torent. In ‘Walk away’ schreeuwde de Amerikaan dan tot drie keer de ziel uit zijn lijf, die dan pijnlijk heerlijk mooi wegechoëde door de Orangerie. Kippenvel. Tussendoor had de Amerikaan bovendien aangekondigd een Belgische cover te gaan spelen, maar dat bleek schijnbaar om een mopje te gaan want wat volgde was een karikaturaal gespeelde 70’s rocker die uitblonk in een gebrek aan inspiratie.

In afsluiters ‘Crime’ en ‘Sugarhouse’ werd er nadien wat op veilig gespeeld, maar de punten waren al gescoord. Na een flard ‘My Heart Will Go On’ van Celine Dion en een kleine Titanic-scene op het podium tussen Alex en zijn gitarist, kregen we een hele bisrondje verzoekjes. Zoals dat altijd gaat met verzoekjes, waren die rommelig doch charmant.

En zo was (Sandy) Alex G in de Botanique opnieuw zijn nonchalante zelve. Bloedmooie nummers verpakt in een hele ruwe bolster zorgden voor voldoende interessante momenten om zijn set ver boven de middelmaat te laten uitstijgen. Een echte catharsis kwam er niet, een fijn concert was het wel.

In de Botanique kan je binnenkort onder meer Mikal Cronin (21.02), HMLTD (25.02) en Girl Ray (29.02) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.