Met Eno en RHEA kregen we te maken met een West-Vlaamse take-over van de club in de Antwerpse Trix. RHEA had pre-corona al heel wat krachtig tourwerk achter de rug. Zo waren ze reeds voorprogramma geweest van onder meer Jack White’s darlings Yak, Wolfmother en Royal Blood. Met debuutplaat ‘Lust for blood’ en nieuw werk op zak had de vijfkoppige band alvast veel materiaal om uit te kiezen voor een lijvige set. Er werd voor aanvang echter gefluisterd dat er de dag ervoor een lijvig feestje was in de Vooruit waardoor we zeker enkele katers op het podium konden spotten.
Wie op tijd kwam binnengewaaid werd verwelkomd door feel good-rock met surfer vibes-gitaren waarvan je achter het stuur wil kruipen en naar zee wil rijden. Eno, een spiksplinternieuwe Gents vierkoppige band waarbij de gitarist ook bij Ramkot van dienst is, vermengde poppy refreinen met gescherpte gitaren. Naast een cover van The Cure namen ze nog twee boodschappen mee: volgende week komt hun nieuwe single uit en spelen ze gratis in de charlatan. Kijk, we geven het maar mee.
De groeiende droom naar een verre roadtrip werd bij aanvang van RHEA abrupt afgekapt. Openers ‘Ready to rumble’, ‘Couldn’t care less’ en ‘Stuck in the middle’ volgde elkaar in een ijltempo op. Geen bindteksten, maar een muur van stevige gitaren, een aanzwengelde bas en melodische zanglijnen. Er werd voor niemand een pauze ingelast. Het met vuile gitaarriffs doorspekte ‘Silver lines’ deed Jorge Van der Sanden schreeuwen. RHEA zet de deur open voor een rock’n’roll-rollercoaster met een onuitputbare Guilliaume Lamont die zich met zijn gitaar tussen het publiek bewoog. Een dreigende drumsolo van Dajo Vlaeminckx en een brullende frontman deden de rest. Het publiek was echter (nog) niet mee in gestapt.
De gemiste halte kan deels te wijten zijn aan Van der Sanden’s stem die leek in te boeten aan kracht. Nu kon de 90 km/h aan gitaargolven er ook zorgen dat de zang vlak aankwam. Het lag zeker en vooral niet aan Lamont die zo goed als de hele set – maar vooral bij ‘Eyes on you’ – totaal bezweert leek. Zijn energie leidde op een bepaald moment zelfs Hannes Cuyvers af zodat hij bijna zijn achtergrondzang miste. De opbouw van sommige nummers kwam in de buurt van donker en angstaanjagend. De vitaliteit van deze opkomende wervelwind vervelde echter snel in gezelligheid. Daarbij mochten de ramen nog zo hard rammelen, we zaten droog binnen. En het volk knikte mee alsof ze naar een knisperend haardvuur aan het kijken was.
Tussen slot ‘If only’ en de bisnummers, kwam Lamont het podium opgelopen. “Antwerpen, zijn jullie méér dan parking?” Er volgde wat meer lawaai. Maar niet genoeg, alsof de grootste katers zich die avond eerder in het publiek bevonden. Met ‘Baby I’m sorry’, ‘Rather do nothing’ en ‘Shut up & take my money’ breide het vijfkoppig team een einde aan een set die veel weg had van een hogesnelheidstrein. Het was niet echt dynamisch. Toch schoof de tijd onvermoeid snel voorbij.
In de Trix kan je binnenkort The Besnard Lakes (19.04), Cold Years (12.05) en Man on Man (24.05) aan het werk zien. Meer info vind je hier.