(Foto’s Christel Schoepen)
Na Maldegem op vrijdag was Humo’s Rock Rally op 14.01 voor de 2de van 10 preselecties te gast in het Cultuurcentrum te Mechelen, één van de mooiste zalen van heel de voorronde, weliswaar met erbarmelijk licht op het podium. Als de naamgenoot van onze reporter nog wat budget kan vrijmaken, zou een deftige lichtinstallatie hoog op het prioriteitenlijstje moeten staan.
Waar de meeste deelnemers aan Humo’s Rock Rally zich in deze wedstrijd voor het eerst aan een groot publiek presenteren, heeft bijna vijftiger Luc Van Acker op dat vlak al heel wat ervaring. Met 2 new wave-songs à la Depeche Mode en een stevig stuk industrial laat de man uit Tienen zien dat hij zijn leeftijd waardig draagt. In de jaren 80 zou de veteraan hiermee zeker zijn doorgestoten naar de halve finales, nu zou het ons evenmin verbazen. Al blijft het gek dat hij hier staat, het is alsof Gary Numan morgen zou opduiken in een of andere Britse wedstrijd.
Met een stevig rocknummer dat van Led Zeppelin had kunnen zijn valt La Nonchalance met de deur in huis. Ook de rest van hun strakke songs, met voldoende tempowisselingen, zijn in orde. Led Zep blijft steeds in de buurt, al had de formatie rond Jimmy Page natuurlijk geen liedjes over Facebook. Op een enkele iets te langdradige instrumentale passage na, hebben we niet echt opmerkingen over dit optreden.
We hebben onszelf beloofd om geen flauwe opmerkingen meer te maken over de naam Jesus Hendrix & The Apostles. De groep opent met een nummer dat iets teveel op de vlakte blijft, al valt de beleving van de zanger wel onmiddellijk in positieve zin op. Hierna volgen een plak fijne folk waarop je niet stil kunt blijven staan en een pianosong die iets teveel binnen de ongeschreven standaarden blijft. Als Jezus en co doorgaan, zullen we dit geen mirakel vinden, al komen ze waarschijnlijk nog iets tekort.
Met een frontman die onlangs met The Crazy Awesome Band al hoog scoorde in de finale van Limbomania heeft Follow Victor de nodige wedstrijdervaring in huis. Openen doen deze jongelui met een potentiële indie rock-radiohit die catchy is vanaf seconde één. Zo gaat Follow Victor drie nummers lang door, fris, meezingbaar en vol afwisseling. Denk The Wombats, denk The Enemy, zonder te hard richting clichés te gaan.
Wat je rapper Pepe moet meegeven is dat hij 3 songs heeft waarvan er geen enkele door de mand valt. Waar hij aan moet werken is zijn eigen podiumpresentatie. Wat je hem hoort zeggen strookt niet met wat hij doet. De Antwerpenaar probeert het erg stille publiek wel in beweging te zetten, maar is daarvoor zelf te statisch. Hij heeft iets teveel van de sympathieke buurjongen, wat niet overeenkomt met zijn lyrics. Zeker geen hopeloos geval, integendeel zelfs, al achten we Pepe nog niet rijp genoeg om nu al grootse dingen te doen.
Helemaal omgekeerd is het bij Team Panini, die wel de attitude en de vuilbekkerij hebben die je vaak bij hip hop acts tegenkomt, maar nog niet verder komen dan enthousiasme, showgehalte en ongebreidelde energie. Geef deze jongeheren en -dame de nummers van Pepe en je hebt een geheide hit, nu is er op dat vlak nog veel werk aan de winkel.
Helemaal onbegrijpelijk vonden wij het in 2010 dat TMGS verstoken bleef van veel media-aandacht na hun knappe album. De talentscouts van de nationale radio waren blijkbaar massaal op vakantie. We zijn er vrij zeker van dat de echte festivalmuziek van dit ruime gezelschap, denk het uiterlijk van Kings of Leon en het geluid van The Magic Numbers zonder vrouwen, later dit jaar wel voldoende aandacht zal krijgen. Als het pure talent van TMGS geen ronde verder gaat, zullen we erg verbaasd zijn.
Het heeft heel wat voeten in de aarde voor het meisje en de jongen van Float Fall aan hun set kunnen beginnen. Openen doen ze met rustige shoegaze à la Beach House die ingetogen over het publiek rolt als eb en vloed op een windstille dag. Als vanaf song twee de zenuwen verdwijnen, zie je het duo groeien en brengen ze knappe liedjes met fijne samenzang, erg ingetogen allemaal maar zo mooi dat we regelmatig aan The xx moeten denken. Iets te statisch misschien, wat in een eigen show perfect op te lossen valt door heel het podium het ganse optreden in een rookgordijn te hullen.
De muziek en de performance van Neufchatel doen denken aan een Nirvana zonder drugs. Hiermee willen we niet zeggen dat we de jongens het slechte pad op willen sturen, uiteraard. Er zit wel iets in hun act, al mist het allemaal wat scherpte om zich in je geheugen te kunnen kerven. Naarmate de set vordert, gaat het minder en minder boeien, geen goed teken.
Afsluiten doen we met Humble Flirt, een groep met een zingende drummer. Das Pop deed het hun ooit voor, zo menen we ons te herinneren, met een Bent Van Looy die lang geleden zijn songs ten berde bracht van achter de drums. De groep klinkt solide en op elkaar ingespeeld, en doet ons toch denken aan de Rode Duivels waarvan je weet dat er meer in zit. Met het nodige werk, en misschien een echte frontman die zich vrij kan bewegen, moet Humble Flirt wel een stap verder kunnen zetten.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
Volgende week is Humo’s Rock Rally te gast in Antwerpen (TRIX, 20.01, info & tickets) en Genk (Rondpunt 26, 21.01, info & tickets)
De kalender van organisator Cultuurcentrum Mechelen vind je hier