Header image

Polyphia brengt Trix in extase met rigide, impressionant gitaarwerk

door Louis Van Keymeulen

Not only the biggest, but the best metal band in the world” valt onbescheiden te lezen op de achterkant van de witte sweaters die enkele die-hard fans al aangekocht hebben bij de merch-stand. De Texaanse progressive metalband Polyphia was dinsdag voor de eerste keer in ons land en maakte haar Belgische debuut in Trix.

 

View this post on Instagram

 

Polyphia, 24/02/20 ⚡ So DAMN sick ? #polyphia #timhenson #unprocessed #progressivemetal #instrumental #djent #gigphotography #concert

A post shared by Lea (@gadromede_) on

De heksenketel van Polyphia werd voorafgegaan door de jonge knapen van Unprocessed, een progressive metalband uit Wiesbaden. Hun sound leunde aan bij Polyphia, maar ontleende veel aspecten uit de deathmetal, wat een totaal ander publiek aanspreekt dan er aanwezig was. De talloze keren dat zanger Manuel Gardner Fernandes overging op grunting stond de massa er dan ook onbekommerd bij. “Bounce, bounce, bounce, bounce!” riep Fernandes een drietal keer tijdens de set. Jammer genoeg bewogen er, op enkele aangeschoten tieners vooraan na, uitsluitend handen naar de broekzak om de smartphone boven te halen. Hoewel Fernandes majestueus op zijn gitaar kan tokkelen en de rest van de band ook z’n mannetje staat, was er simpelweg te weinig animo.

De hoofdact opende haar set met een knaller van recentste album ‘New levels new devils’ uit 2018. Als band zonder vocals teert Polyphia volledig op het draagpotentiëel van de instrumentatie. In opener ‘G.O.A.T.’ kwam dat uitzonderlijk goed tot zijn recht. De band speelt het nummer naar eigen zeggen niet graag live wegens de soms nodeloos complexe gitaarpartituren. Toch leek het op geen enkel moment alsof virtuoos en roemruchte babyface Tim Henson zichzelf voorbij aan het spelen was. Henson stond er als bekendste lid van de band opvallend stil en verlegen bij. Hij keek de hele set uitsluitend naar zijn gitaar en bewoog zijn hoofd op compulsieve wijze heen en weer op de maat. Bassist Clay Gober en mede-gitarist Scott LePage waren degenen die het publiek tussendoor bestrooiden met complimenten. “You guys are the craziest crowd we’ve seen in a long time.” We zouden het graag geloven, Gober.

Voor een vocalloze avond was er opvallend veel interactie met het publiek. Gober en gitarist Scott LePage riepen het publiek massaal op tot crowdsurfen. “We want to see at least fifty people crowdsurfing tonight, allright?” Vraag en gij zult ontvangen. Enthousiaste toeschouwers rezen als fauna in volle bloei uit het publiek en gingen als stepperollers bij windkracht tien de Trix rond. Sommigen geraakten op het podium, maakten een snelle foto met de band en doken opnieuw de massa in. De kaap van vijftig werd vanzelfsprekend dan ook probleemloos overschreden.

In het midden van de set gaf LePage een beschuldigende ode aan een onbekende Duitse crimineel. Eerder deze week werd er in Hamburg namelijk ingebroken in de toerbus van Polyphia en verloor de band al haar inkomsten van de verkochte merch op deze tour. De meelevende menigte in de Trix schreeuwde zeker twee minuten lang: “Fuck that guy! Fuck that guy!” De dief in kwestie kan maar beter op zijn hoede zijn.

Aan diversiteit tussen de aanwezigen was er geen gebrek. In de middenregio ontsprongen sporadische moshpits waarbij jong en oud vrijwillig enkele schouders in het aangezicht incasseerden. Aan de zijkant stonden er stille aanbidders waar je aan het gezicht kon aflezen dat er genoten werd van het technisch vernuft dat Polyphia kenmerkt. Ieder bandlid is klassiek geschoold en vooral drummer Clay Aeschliman was de stille kracht die de hele set vlekkeloos aan elkaar lijmde. Op geen enkel moment zat Aeschilman naast de maat, al was hij amper zichtbaar. Het leek alsof er zes rookkanonnen de opdracht gekregen hadden om de drummer van het podium te doen verdwijnen.

De talloze metalheads gekleed in jeansvesten met patches van Gojira en Cannibal Corpse ontdekten hoe zware muziek ook funky kan klinken. De getatoeëerde rockers uit Texas zullen hun eerste Belgisch avontuur niet snel vergeten. De intieme sfeer van de Trixclub vormde de ideale setting voor een openhartig, doch vurig optreden. We kunnen maar hopen dat ze ons apenlandje nog vaker op hun route uitstippelen. Het was genieten van de nektatoeages, eclectische gitaren en een fanatiek leger aan crowdsurfers. Onze enige spijt van de volledige avond is dat we zelf de meute niet ingedoken zijn.

In Trix kan je binnenkort onder meer Saxon (04.03), We Are The City (04.03) zien, o f naar Heavy Psych Sound Fest gaan. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.