Bij het debuut ‘Cardinal’ in 2016 leken alle sterren op de juiste lijn te staan voor Pinegrove. De pauzeknop werd sindsdien twee keer ingedrukt: door beschuldigingen aan zanger en frontman Evan Stephens Hall voor ongepast gedrag, en door een wereldwijde epidemie waar al genoeg over geschreven is. Met hun meest recente plaat ‘11:11’ cirkelt de Amerikaanse band weer rond de wereld. De constellatie van de sterren kon dus nog eens geschud worden in de Club van de Ancienne Belgique.
De magere opkomst op klokslag acht uur brachten de leden van het voorprogramma Another Michael niet uit hun lood. Integendeel, ze zagen er dolgelukkig uit. Michael Doherty (gitarist en zang) kondigde aan dat het hun eerste keer in Europa was. Nick Sebastiano (bassist en producer) raakte zijn valies kwijt bij aankomst en moest het doen met een Death Metal T-shirt. Alenni (gitariste en backing vocals) ontdekte Fanta Exotic en vond het geweldig. Daartussen brachten ze gemoedelijke songs. Deze leunden vooral op Doherty’s zangkleur-en experimenten, luchtige en artistieke teksten en fijne melodieën. “Stick around for Pinegrove,” sloot Doherty af met een grijns.
Vrijwel meteen viel de afgewogen intensiteit op. Enerzijds tussen de gitaren, anderzijds verzorgde Hall z’n eerder ingetogen. Opener ‘Alaska’ bleef hierdoor net een beetje langer aan je lijf hangen. En niet veel later aanschouwde je hoe vol aangewakkerde gitaren roerloos kunnen overgaan in het falsetto van de frontman (‘Orange’). Pinegrove wil net zoals Bright Eyes songs maken die verhalen vertellen. Met dergelijke dynamische wissels (zo ook bij ‘Flora’ en daarna nog eens met ‘The Metronome’), werd er een stevige hardcover gebouwd rond Hall’s vertelsels.
Pinegrove had nog meer dingen om mee uit te pakken. Het nummer ‘Old Friends’ werd prompt een eerste meezingpunt. Later kon ‘Angelina’ ook nog eens het publiek verleiden tot een kampvuurmoment. Tussen de nummers was het meestal ijzingwekkend stil. Bijna viel een crewlid bij de gitaarwissels over het drumplatform en iedereen zou het gezien hebben. Hall leek enkel en alleen maar aandacht naar zich toe te willen trekken binnen de afgebakende grenzen van z’n nummers. De bandleden zelf kwamen nooit aan het woord. Al kon drummer Zack Levine het niet laten verschillende blikken uit te wisselen met z’n medebandleden. Deze werden telkens beantwoord met aandoenlijke lachjes van bassiste Megan Benavente en gitarist Josh Marre.
Een truc die de Amerikaanse band in de doos liet zitten was het bismoment. Hierdoor kon het voor sommigen op het einde wel wat langer aanvoelen. Hall bedankte iedereen uitvoerig voor de laatste noten, de verschillende bandleden, de crew en het voorprogramma. Hij prees tenslotte nog het publiek voor het miraculeus niet-kiezen voor Mogwai die op hetzelfde moment in de grote zaal stond. Dat leek hij echt te menen. En ergens had hij gelijk. Natuurlijk moesten we naar de grote zaal, maar dan met Pinegrove on the bill. Ze, inclusief een podiumplant, vertrokken na ‘New Friends’, waarna direct – toeval of niet? – ‘Larger than life’ van The Backstreet Boys door de boxen schalde.
Binnenkort komt Kim Gordon (29.05), Dope Lemon (6.09) en SUUNS (17.09) naar de AB. Check de agenda hier.