Nabeschouwing Best Kept Secret, dag 1: Caroline Polachek hield iedereen in haar greep

Gisteren was de eerste dag van Best Kept Secret. De hoofdpodia werden bezet door puike concerten van onder meer Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, The 1975 en meer. Caroline Polachek sloeg er dan weer in om het publiek volledig naar haar hand te zetten en deze in vervoering te brengen. Lees hieronder onze verslagen van de acts die het festival in gang zetten. Geschreven door Yannick Verhasselt en Louis Keymeulen. Beelden van André Joosse.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

In een goed gevulde The Secret was het aan Britse singer-songwriter Gretel Hänlyn om het publiek warm te maken. Niet dat dat per sé hoefde, want zelfs zonder Hänlyns warme timbre was het warm genoeg om een zonneslag op te doen. Ze telt nog maar 20 lentes en toch maakte Hänlyn reeds indruk met haarherkenbare, doch indruk makende indie-singer-songwriter sound. In het algemeen deed de zangeres het best naar behoren, maar onervarenheid valt op. Kijken naar het publiek was uit den boze, met haar ogen voornamelijk gericht op het plafond en haar bandleden.

Hänlyn had precies haar vrienden meegenomen, de tweede gitarist (zij speelt zelf ook gitaar) leek op het stereotype beeld van een stoner. Terwijl haar bassist de vibe van een ideale Zweedse schoonzoon meegaf. De drumster had duidelijk potentieel, maar ging iets te vaak te mist in. Voornamelijk tijdens opener ‘Apple juice’, meteen Hänlyn’s meest bekende en populaire song. Beginnen met een hit is gewaagd, doch risqué. Tijdens de nummers die daarop volgden droop het publiek gestaag af.

Gretel Hänlyn – Best Kept Secret 2023

Hänlyn’s zangtalent is klaarhelder. Ze is niet altijd even zuiver, maar vooral de mixing die alles als een wall of sound deed klinken, hielp niet. Het is spijtig, want saai hoeft haar discografie allesbehalve te zijn. Hoe bezwerend ze kan zijn als op ‘Apple Juice’, leek ze bij andere nummers de energie van een herboren Avril Lavigne mee te dragen. Nog een notoire oppepper was de schijf ‘The head of the love club’, die geopend werd met een drone die spier en zenuw deed trillen alsof je je op een trancefeestje waande. Het vooruitzicht is goed. Mits een afbouw van de plankenkoorts en een iets betere staging en mixing, zal Hänlyn zeker nog indruk maken op andere podia. (Louis)

Vroeg op de middag al temperatuurrecords trachten te breken, laat het aan Joey Valence & Brae over om een flinke poging te doen tot. Toch begon het duo met een valse noot door… hun eigen dj. Zoals een hiphopshow het betaamt, draait de dj altijd wel het publiek vooraf warm. Hier deed de man dat met onder meer classics van House Of Pain en Lucradis, een schuit poppunk en emo om af te sluiten met LMFAO (inclusief geshuffle, jawel) en The Vengaboys. Waarom. Afin. Valence en Brae zorgden vrijwel meteen dat de smakeloze opwarming was vergeten. De beuk erin gooien door je enthousiasme en aantal keren vragen of het publiek er zin in had, deed op zich al the trick. Gemakkelijk, gezien de bedwelmende temperaturen op het terrein.

Joey Valence & Brae – Best Kept Secret 

Het publiek had wel oor naar de stevige bars op ‘Watch your steps’ en zette het al snel op wat ongebreideld moshen. Valence en Brae maalden de ene banger het publiek in na de andere. ‘Underground sound’, ‘Double jump’, ‘Star a fight’ en nieuwtje ‘Dance now’ konden stuk voor stuk het publiek zéér goed smaken. Toegegeven, de gedachte van de Beasties bleef tijdens de show wel in ons achterhoofd hangen. Zeker wanneer Valence als een malle over het podium struint. Zowel qua sound als energie kun je moeilijk om de vergelijking om. Desalniettemin bracht het duo een vlijmscherpe show zo vroeg op de middag in zo’n hete tent. (Yannick)

Naïef als we misschien zouden zijn, waren de verwachtingen voor The Voidz (het zijproject van The Strokes frontman Julian Casablancas) relatief gespannen. Op plaat heeft de band absoluut een knappe sound (lees ‘Virtue’ uit 2018). The Voidz, net zoals The Strokes, zijn in se grote one man-shows van Casablancas en dat was op BKS niet anders. Onvoorspelbaar hoe goed of slecht geluimd is, staan of vallen shows met het humeur van de frontman. Jammer genoeg werden we met hun show een deceptie rijker. De frontman leek immers weinig goesting te hebben in een matinee concert aan het strand. Julian Casablancas blijft immers Julian Casablancas, en als we heel eerlijk zijn dan was The Voidz ook niet echt veel meer dan dat.

Lees hier het verslag van het optreden van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul
(geschreven door Louis Van Keymeulen)

The Voidz – Best Kept Secret

Uiteraard slingerde Casablancas verwensingen à la “Where are you guys going? You’ve got something better to do? Well fuck off, then already” of “Want some hot dogs?” etc. De eerste aantal steken waren best grappig, maar als je vijf keer hetzelfde mopje maakt. Welja. Hier en daar konden we – onder de noise, de autotune en het getater van Casablancas door – wel flarden van goede stukken horen. ‘QYURRYUS’ en ‘Leave it in my dreams’ klonken zo bijvoorbeeld prima. Ook nieuwe single ‘Phrophecy of the dragon’ kwam goed over, al kon het de show absoluut niet recht trekken. Na een dikke veertig minuten droop de band overigens zonder een woord te zeggen af. Vele bezoekers volgden hun lead en dachten dat omwille van de chaotische aard het concert erop zat. Echter kwam na een aantal minuten Casablancas nog eens de One op geslenterd. Niet dat het bisnummer enige meerwaarde bood. Het kalf was op dat moment immers al lang verdronken. (Yannick)

Het is nu iets meer dan een decennium sinds dat Unknown Mortal Orchestra. Zanger Ruban Nielson heeft ondertussen een goede dad bod gekweekt, maar het zet hem niks in de wind. Buiten de lichten die de initialen ‘UMO’ uitschreeuwen op de achtergrond, betreedt Nielson de planken alsof hij al 20 jaar op het podium staat. Geen air, geen facade en gewoon goede muziek. Duidelijk is dat ook hetgene dat primeert.

Unknown Mortal Orchestra – Best Kept Secret

Unknown Mortal Orchestra heeft altijd de lijn bewandeld tussen catchy/funky en complexe psychedelische experimentatie. Het publiek vatte vooral dat eerste element op, tekeergaand en op-en-neer hoppend op ‘Swim and sleep (like a shark)’ en ‘necessary evil’. Het valt wel op dat de nummers van de laatste plaat ‘V’ niet op dezelfde manier in de smaak vielen. Die tracks waren iets rustiger van aard, buiten het swingende ‘Meshuggah’, dat de vloer weer tot springplank omtoverde.

Het geslacht Nielson heeft al voor hete vuren gestaan. Naar het schijnt was de thuissituatie niet al te best, en was er vaak rivaliteit tussen broers Ruban en Kody. Op deze tour zit broer Kody echter achter de drums en komt zelfs vader Chris Nielson af en toe in het licht staan met enkele scherpe saxofoonsolos. Een familie met geschillen waar de muzikale bacterie overal aanwezig is. Niet de eerste en zeker niet de laatste. De rivaliteit zette zich live wel om in een interessante synergie. Zo was er een partij waar Ruban op z’n eentje een zware solo uit zijn gitaar blies, om gepareerd te worden door broer Kody met een drumsolo.

Er viel overigens niet te klagen over de set. Een goede uiteenzetting uit alle hoeken van de discografie en eindigend met hits ‘Multi-Love’, ‘That life’ en ‘Can’t keep checking my phone’. De Nieuw-Zeelandse teddybeer bracht voor ieder wat wils. (Louis)

The 1975 – Best Kept Secret

Matty Healy is talk of the town op Best Kept Secret. Niet omdat de frontman een nieuwe single heeft uitgebracht met z’n band of omdat ie wederom verwikkeld is geraakt in een Twitterrelletje. Het is uit met Taylor Swift. En dat zullen we ook – nadat de man al enkele dagen vrij deprimerend voor de dag komt op zijn shows – ook op Best Kept Secret geweten hebben. Gehuld in een labcoat en headphones dragend à la Bon Iver, slenterde hij bedrukt het hoofdpodium heen en weer af. Af en toe gluurde of rolde hij eens met zijn spierballen richting de spiegel die achter hem stond geposteerd. “That’s you guys“, krochte hij na een goed halfuur en een flink eind weg uit z’n fles rode wijn uit.

De show was gevuld met nummers van hun hele discografie; hits als ‘Oh Caroline’, ‘About you’ en ‘I’m in love with you’ passeerden uiteraard de revue – die bovendien al even luid werden mee gekeeld als oudjes ‘Chocolate’ of ‘Somebody else’. Al bleef de band niet per se heel erg stilstaan bij het voorstellen van de meest recente plaat. Toch dunde het publiek na een tijdje wel uit, het is er ons het raden naar waarom precies want Healy en co brachten een headlinewaardige show. De band werd zo onder meer uitgebreid met een saxofonist, een extra backingzangeres (die enkele keren heerlijk inviel), een gitarist en meer. En deze hadden stuk voor stukken allen hun meerwaarde. ‘I couldn’t be more in love’ en ‘Be my mistake’ waren om een traantje bij weg te pinken, ‘Love it if we made it’ catharsisch, ‘Robbers’ met een zwijm nostalgie. The 1975 was het perfecte voorgerecht voor The Chemical Brothers – inclusief prachtig ogende ondergaande zon aan het strand. (Yannick)

Caroline Polachek – Best Kept Secret

We keken met een bang hart uit naar Caroline Polachek‘s show; de Britse had namelijk eerder deze week last van een bronchitis en was genoodzaakt om enkele concerten af te zeggen. Haar show op BKS kwam bijna in het gedrang, maar er moet – in haar eigen woorden – een “dutch miracle” zijn gebeurd opdat haar stem terug de oude werd. En hoe? Polachek had in een handomdraai het publiek in haar greep na openers ‘Welcome to my island’ en ‘Bunny is a rider’. In een uurtje fietste Polachek langs ‘Pang’ en ‘Desire, I want to turn into you’ en haalde ze vooral haar grootste hits uit de platen. Verrassend genoeg speelde ze ‘Sunset’ en ‘I believe’ – twee deep cuts die ze overigens verbluffend bracht. Elders konden nummers als ‘Billions’, ‘Caroline shut up’ of ‘Ocean of tears’ uiteraard niet ontbreken. Afsluiten deed ze met ‘So hot you’re hurting my feelings’ – iets wat ze gisteren bij het luide en enthousiaste onthaal ervaarde.

Na afloop van headliner The Chemical Brothers ging op vele plekken het nachtprogramma van start. In de Two kon je De Staat hun speciale ‘yellow show’ aanschouwen, elders geraakten Coney Island, The Floor etc. beter en beter gevuld. Wij opteerden echter voor het zijdezachte stemgeluid van Erika De Casier om onze avond mee af te sluiten. Dat was voor ons, en vele anderen waarschijnlijk misschien iets té zacht. Flair en charme had De Casier wel, de songs werden eveneens op een fraaie manier (zie ‘Drama’, ‘Busy pt 2’ en een nieuw nummer inclusief glittery breakbeats) gebracht. Toch kon het ons tijdens het zien van De Casier niet de indruk ontdoen dat haar show beter had gewerkt in vooravondslot. (Yannick)

Lees hier het verslag van afsluiter The Chemical Brothers (geschreven door Louis Van Keymeulen)