Het relatief grootschalige succes van artiesten als Nils Frahm en Max Richter toont dat klassiek getinte muziek tegenwoordig hip is. Het mocht daarom niet verbazen dat pianist-componist Lubomyr Melnyk op de affiche van Les Nuits Botanique pronkte, middenin andere traditionele indie acts. De 70-jarige Oekraïner staat al decennia bekend voor zijn continuous music, een speeltechniek waarbij de pianist enorm snel een lading aan galmende noten op ons afvuurt; het wereldrecord aantal gespeelde noten per seconde staat niet zomaar op zijn naam. Wie nu al zou huiveren voor een overbodige virtuositeitsoefening hoefde echter niet te vrezen. De werken van Melnyk zoeken en vinden schoonheid binnen het meesterschap. Na een tocht door het centrum van Brussel-Noord konden we daarom niet wachten om het zakelijke van de buurt helemaal van ons af te spoelen met melancholie in de warme, intieme Grand Salon.
Bij het begin van de set moesten we evenwel de wenkbrauwen fronsen. Melnyk leidde uitvoerig zijn optreden in met een als lezing aandoend betoog. Dit deed hij eveneens tussen de nummers door. Niet helemaal ongebruikelijk binnen de klassieke muziek, al verdwaasde het ons in dit geval meer dan dat het informeerde. De componist had het zo eindeloos over het gevaar van groene partijen, fake news, de ergerlijke teloorgang van het cd-tijdperk en de technische gebreken van muziekstreaming. Om die cultuurpessimistische trend tot een orgelpunt te brengen opperde hij uiteindelijk in de slechtst mogelijke tijden te leven. We gaan u niet lastigvallen met onze visies hieromtrent maar of de zijne z’n voor ons onpolitieke muziek in een deugddoend perspectief plaatsten? Niet direct. Het werk van Mylnek spreekt voldoende voor zichzelf. In volle verkiezingstijden krijgen we bovendien al meer dan genoeg pseudowetenschappelijk gepalaver door onze strot geramd. Al een geluk dat dit de pracht van de gebrachte nummers niet kon neerhalen.
Het concert zelf begon met ‘Illyria’ geruststellend. ‘Butterfly’, bijgestaan door een tweede piano via Windows XP, was minder continuous en mooi in z’n eenvoud. ‘The love song’ – wél hartverwarmend ingeleid met een verwijzing naar het semi-filantropisch bankovervallerskoppel Bonnie en Clyde – lijmde gebroken harten en hernieuwde geluwde liefdes. Afsluiter ‘The End of the World’ was lieflijk waar het moest, grimmig waar het kon: een kneuterige doch overweldigende apocalyps. Melnyk verpakte in zijn composities zodus simpele melodieën in een notenstorm om zonder tijdsbesef bij weg te dromen. Geluidsgolven botsten en werden door de resonantie tot nieuwe klanken geweven. Ode ook aan de feilloze performance: van ouderdomsartrose leek de man allerminst last te hebben.
Ondanks de frustrerende bindteksten kunnen we het dus wederom niet ontkennen: klassieke muziek heeft zijn territorium binnen het indielandschap stevig bezet en wat ons betreft mag ze er gerust nog een paar hectaren bij veroveren.
Op Les Nuits Botanique kan je de komende dagen nog Aloïs Sauvage (04/05), R.O X Konoba (05/05) en Voyou (05/05) aan het werk zien. Tickets zijn te koop via de website van de concertzaal.