Liefhebbers van laidback indierock en nummers boven de vijf minuten moesten gisteren in de Ancienne Belgique zijn. Kurt Vile en zijn Violators kwamen er namelijk ‘Bottle it in’ voorstellen, ‘s mans zevende album dat eerder deze maand uitkwam.
Openen deed de Amerikaan met ‘Loading zones’, de eerste single van ‘Bottle it in’. Catchy gitaarriffje, laidback-vibe, die typerende Vile-stem en grooven maar, dat moest het gaan worden. Kurt Vile & The Violators komen doorgaans maar na een aantal nummers op gang en in de AB was dat niet anders. ’Bassackwards’ klonk weinig interessant door een gebrek aan dynamiek en bezieling van de band, een euvel dat een aantal keer opdook doorheen de set. Want ja, zoals gewoonlijk rekte Vile zijn nummers voor de liveset nog wat op: in ‘Jesus fever’ soleerde de Amerikaan een eerste keer naar hartenlust en een banjo klonk zelden zo cool als in het enthousiast onthaalde ‘Im an outlaw’.
Foto’s door Caroline Vandekerckhove
Maar de show van Vile en zijn kameraden had meer om het lijf dan alleen het heerlijk nonchalant sfeertje. Het eigenzinnige gitaareffectje van Jesse Trbovich in het voor de rest slappe ‘Cold was the wind’, de synth in ‘Peeping tomboy’ en het gitaartje in ‘Yeah bones’ waren fijne details en zorgden wellicht bij menig Kurt Vile-connaisseur voor een binnenpretje. In het cruisende ‘Wakin on a pretty day’ klonken de Violators op hun best. Tijdloze americana die klinkt als een rustige voormiddag waarop Vile zijn ogen uitwrijft, zijn gitaar neemt en gedurende een minuutje of tien een heerlijke jam nonchalant uit zijn pols schudt en ergens onderweg een van zijn legendarische ‘yeah yeah’-s uit zijn mond laat rollen. Heerlijk.
Toch slaagden Kurt Vile en zijn Violators er niet in die vibe anderhalf uur lang vol te houden. Soms sloeg de nonchalance van de band wel eens door naar routine. Zo klonken ‘Yeah bones’ en ‘Check baby’ ongeïnspireerd en werd hitje ‘Pretty pimpin’ aan een rotvaart afgehaspeld. Jammer, want normaal gezien altijd goed voor een hoogtepunt. Dat hoogtepunt werd nu gezet door ‘Wild imagination’, dat minutenlang bloedmooi kabbelde, even in een stroomversnelling terecht kwam, maar snel weer in rustige wateren landde met de zorgeloze ‘’Give it some time’’ van Vile.
Als afsluiter trakteerde de Amerikaan op een distortion-versie van Bruce Springsteens ‘Downbound train’. Helaas rook het paard zijn stal en overheerste de routine, maar Vile had anderhalf uur lang lang genoeg krediet verdiend om dat met de glimlach te vergeven.
Kurt Vile was in de AB zo heerlijk nonchalant als gewoonlijk, verviel af en toe te veel in routine, maar bood vooral een uitweg uit de maatschappelijke ratrace waarin veel mensen zitten. Want in de wereld van de Kurt Vile, daar is er tijd genoeg voor alles.
In de Ancienne Belgique kan je binnenkort CHVRCHES (05.11), David August (07.11) en Max Cooper (08.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.