Anna Calvi is terug, en dat voelt goed. Vorige maand bracht de Britse met het knappe ‘Hunter‘ haar eerste plaat sinds ‘One Breath‘ (2013) uit. Muzikaal is er niet veel veranderd, maar mentaal staat ze sterker dan ooit. En of dat te merken was in Botanique.
Alvorens naar de Orangerie te trekken, namen we een kijkje in de Rotonde, waar Anemone het voorprogramma van Jess Williams verzorgde. Een week geleden zat de band uit Montreal nog in zak en as, nadat in Portland voor tienduizenden euro’s materiaal werd gestolen uit hun tourbusje. Na een geslaagde GoFundMe-campagne kon hun Europese tour gered worden dankzij bijdragen van fans. De dankbaarheid overwon de verslagenheid in Botanique.
De indiepop van Chloé Soldevila en haar band was speels, maar nooit overmatig euforisch. Dromerig, maar nooit plakkerig of melodramatisch. Het was soms misschien te veel volgens het boekje en af en toe ontbrak de diepgang, iets wat grotendeels werd goedgemaakt door aanstekelijke songs als ‘Memory lane’. Tijdens het fenomenale hitje ‘Bout de toi’ verloste Soldevila zichzelf van haar toetsen, zodat ze over het podium kon dartelen tijdens haar moment de gloire. Ze deed onvermijdelijk denken aan France Gall – en niet alleen omdat ze in het Frans zong. Heel leuk, allemaal.
Op ‘Hunter’ klaagde Anna Calvi genderstereotypen aan. In tegenstelling tot het jolige partijtje schenenstampen van Idles deed ze dat met doordachte lappen muziek die seksuele spanning op stijlvolle wijze belichamen. Hoewel ze iets wegheeft van een afstandelijke ijskoningin, kwam haar boodschap in Botanique erg persoonlijk over. Dat had zowel te maken met haar fenomenale stem als met haar intense gitaarspel – dat tegen de perfectie aanleunde.
Dit bericht bekijken op Instagram
Zelfzeker betrad Calvi op haar eentje het podium, om het publiek meteen naar de keel te grijpen met de beklijvende gitaaraanslagen van ‘Rider to the sea’. Heel het optreden lang hing er een rode gloed over het podium, in het thema van ‘Hunter’. Alles was zo enorm klassevol. Ook Calvi’s rode hemdje en intrigerende présence hadden daar iets mee te maken.
Als Tamino de looks en stem van Jeff Buckley heeft, dan heeft Anna Calvi zijn gevoel voor clever en teder gitaarspel. Al durft ze ook bitsiger met haar snaren om te gaan; volwassener én stoerder. Maar eigenlijk zouden we geen vergelijkingen met andere artiesten mogen maken, want na drie albums is het duidelijk dat Anna Calvi vooral gewoon haar herkenbare en oprechte zelve is. Tijdens ‘Don’t beat the girl out of my boy’ en ‘Alpha’ spatte de coolness van het podium, maar toch was er immer die kier naar de melancholie. En daar speelt haar ronduit fantastische stemgeluid een grote rol, samen met perfecte uitgevoerde opbouw – niet in het minst tijdens publiekslieveling ‘Suzanne and I’.
Met ‘As a man’ en ‘Hunter’ voegde ze twee van haar beste songs tot heden toe aan haar oeuvre. En ja, ook live waren het mokerslagen. Het was opvallend dat Calvi haar tweede plaat ‘One breath’ volledig negeerde in Botanique. Zou haar relatiebreuk – en bijhorende herinneringen – daar iets mee te maken hebben? Ons niet gelaten hoor, er zat geen enkele slechte song in de meeslepende set. Van begin tot einde droop de klasse ervan af. Met haar verschroeiende cover van Suicides ‘Ghost rider’ deelde Calvi nog een rake genadeslag uit aan het publiek, dat verdwaasd de zaal verliet. Wát een optreden.
Anna Calvi speelt 20 januari in Trix (info & tickets). In de Botanique kan je binnenkort Hookworms (28.10), Novo Amor (30.10) en Flasher (01.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht met alle concerten vind je op de website van de zaal.