Voor vele indieheads vormt Sonic City dé hoogmis van het jaar. Drie dagen lang wordt er wederom kamp opgeslagen in Depart. Sinds enkele jaren kiest de organisatie ervoor om een deel van hun programmatie uit te besteden – weliswaar aan enkele curatoren die mee het programma vorm geven. Dit jaar was dat het geval voor de aanstormende Britse garde van Black Country, New Road, Gilla Band en Low. Die laatsten moesten echter afzeggen vanwege de betreurde Mimi Parker die afgelopen week overleed. Voor haar is evenwel een mooi plekje voorzien in de foyer waar je iets kunt neerpennen ter nagedachtenis of steun van de band.
Gisteren kreeg Gilla Band echter carte blanche van de organisatie en daarmee bracht het drie andere bands mee die qua genres alle kanten op gingen. Voor ieder wat wils zal Dara Kiely gedacht hebben.
Het londense trio achter PVA trapte Sonic city 2022 af met hun donkere maar opzwepende debuut ‘BLUSH’, waarop de grens tussen elektronische en live muziek verder vervagen. Het is een trend in het register van de new-wave stroming die we ook bij andere Londense (zoals Scalping) en Amerikaanse bands (zoals Boy Harsher) voelen. Josh Baxter sprong moeiteloos op en neer achter zijn synths terwijl de charismatische Ella Harris kronkelend de zang voor zich nam. De energie van het drietal vertaalde zich niet meteen in het publiek. Voor de laatste nummers maande Harris de toeschouwers dan ook aan om te dansen. Ondanks hun vroege start, welverdiend gecureerd door Gilla Band, wij zien ze graag nog terug. (Eva)
Het Britse Goat Girl mocht de rode loper uitrollen voor Gilla Band. Het viertal begon aanvankelijk sterk met onder andere ‘Badibaba’ met z’n post rock-achtige einde van de nieuwe plaat ‘On all fours’. Echter werd het veelbelovende begin nooit echt omgezet in een overtuigende set. De band schakeerde enkele keren in het rond qua genres. Zo deed het wat shoegaze aan in ‘The crack’ en trachtte het een gevoelige snaar te raken met ‘I don’t care (part 1)’. Al mocht het niet baten en bleef het hoofdzakelijk bij een gezapige indie rock. De band miste gisteren echter wat panache. Misschien zat de Brexit daar wel ergens voor iets tussen, waarmee de band op het einde van hun set een woordje uitleg gaf over hun state of mind. Namelijk door waarschijnlijk frustratie omwille van douaneperikelen.
Voor de show zat frontman Dara Kiely nog gezellig met fans te keuvelen aan de merch booth. Op het podium verscheen echter een compleet ander man. Kiely hield het kort in z’n bindteksten, ijsbeerde tussen nummers door en kwam eerder apathisch over. Nochtans was z’n appreciatie voor het publiek achteraf wel groot en wisten we wel dat het een vriendelijke bard is. Gilla Band gooide meteen een kanonskogel richting het publiek met oudje ‘Pears for lunch’. Van daar uit ging de versnellingsbak nooit lager dan dat wat absoluut toegelaten is. Op plaat durft de band soms zichzelf een beetje te verliezen in de waas van de noise, maar live was dat helemaal niet het geval. Integendeel.
In combinatie met de zeer intensief overkomende belichting bracht de band een impressionant concert waarmee het zichzelf moeiteloos het label not your usual punk band opkleefde. De drumpatronen en gitaarlijnen waren telkens zo onvoorspelbaar en onheilspellend gebracht zoals ‘Post Ryan’ dat ‘Leggard’ en het verschroeiende ‘Bin liner fashion’ vooraf ging. Ook ‘Eight fevers’ met z’n catchy, dreunende refrein en het allerlaatste nummer, een remix van Blawan mogen zich tot de vele hoogtepunten van het concert rekenen.
De leden van Goat zijn even geheim als die van Sault. Het gaat hier niet over het individu, maar over de muziek en de boodschappen erachter. Met platen ‘World music’, ‘Commune’ en ‘Requiem’ traden ze onder meer al op Pukkelpop (2015). Laatste nieuwe worp ‘Oh death’ onderging hun Belgische vuurdoop op Sonic City. Vanaf de eerste noten van ‘Queen of the underground’, waanden we ons even in de woestijn van Mdou Moctar. Niet enkel de maskers, maar ook de pulserende djembe en (vooral) de psychedelische gitaren zorgden voor een intense mythische sfeer. De zevenkoppige Zweedse bende gaf lik op stuk (o.m. haalden de twee frontvrouwen om de haverklap andere handinstrumenten boven, de gitarist bleef solo’s uit zijn hand schudden, en elk nummer werd verder en verder uitgesponnen).
Terwijl sommigen in het publiek zich hevig toegaven aan de spirituele trance van hun bekendste singles (‘Let it burn’, ‘Under no nation’,…), bleken andere moeilijk hun aandacht erbij te kunnen houden door de potpourri van elementen op het podium. Hierdoor verzandde de zang live (nog meer) naar de achtergrond. IJzersterke start (shout-out naar de bas in ‘Do the dance’) maar net iets te weinig (of te veel?) vlees voor onze aandacht vast te houden. (Eva)
Sonic City vindt nog het hele weekend plaats in Depart, Kortrijk. Vandaag op het programma Panda Bear & Sonic Boom, Dry Cleaning, Billy Nomates en meer (tickets en info).