Foto’s Christel Schoepen, verslag Thomas konings
Zaterdag stelden de acht laureaten van het Antwerpse muziekconcours FrappantPOP zichzelf voor tijdens een heuse showcase. Bovendien werden er nog twee publieksprijzen uitgedeeld – één door de aanwezigen in TRIX en één via een poll van Gazet Van Antwerpen – en koos TRIX uit de winnaars een artist in residence.
De eer om af te trappen was aan de indierockers van The Portrait. De groep bracht net als op plaat een commercieel geluid dat het grote publiek vast wel kon bekoren, maar bij liefhebbers toch in het verkeerde keelgat schoot. Hoe dan ook moesten we vaststellen dat de mannen op overtuigende wijze en niet zonder sterallures hun gladde sound ten berde brachten. De cheesy synths en cartooneske gitaarsolo’s irriteerden dan weer Killersgewijs.
Vervolgens mocht het stoere gezelschap van Wulf of Collision het podium betreden. Van hun stereotiepe hardrock kregen we het niet bepaald warm, al zorgde de charismatische frontman wel voor een interessante show. Vocaal gezien zat het immers wel snor en ook ’s mans moves met een retro micro konden wel amuseren. De groep mocht naar huis met de GVA-prijs; ondanks de goede performance toch niet geheel verdiend in onze ogen.
Daarna mocht Redding, de winnaar van de echte publieksprijs, een gelijkaardig kunstje komen vertonen, zij het met een meer bluesrockgeoriënteerde sound. Ook hier hoorden we overbodig veel clichématige gitaren die elke vorm van verfijning onmogelijk maakten en bovendien waren we niet gewonnen voor de frontvrouw haar zang annex geschreeuw, nochtans een belangrijke element in Reddings geluid. Kort samengevat: overdaad schaadt.
Gelukkig werd het duo Interesting Television Programs als volgende het podium op gestuurd en zorgden zij voor een verademing van formaat met hun uitdagende noise-wave die ver buiten de zelf getekende lijntjes kleurt. Het tweetal leek met hun experimentele en industriële klanken wel per ongeluk in Antwerpen gedropt in plaats van op Sonic City. Echt beklijvende songs ontbraken, maar met een bijzonder strakke spanningsboog maakten ze veel goed.
Sterke, zeg maar de beste, nummers vonden we dan weer terug bij de Kempenaars van YAWNS. Hun psychedelische rock leunt (soms iets te) dicht aan bij de sound van Tame Impala en klinkt zowel op plaat als in het echt opvallend strak. Met hun geestverruimende songs en heerlijk echoënde vocals pakten de jongens zonder problemen de Club in en wisten ze TRIX ervan te overtuigen hen als artist in residence te kiezen. Naar onze mening stak dit viertal er gisteren bovenuit.
Hebben we nood aan Antwerpse garagerock? Toch wel. Kan Double Veterans dat gapende gat in onze muziekscène vullen? Jazeker. Het drietal onder leiding van Lee Swinnen bracht gisteren een stevige set die elke pogoliefhebber ongetwijfeld tevreden stelde. De groep overtuigde vooral op de energiekere momenten, want wanneer de mannen het even rustiger aan deden, verslapte onze aandacht meteen.
Nog meer rockmuziek kregen we vervolgens voorgeschoteld door het Lierse Melting Time. Het viertal maakt kolkende, gitzwarte post-punk die zaterdag door de zanger en de gitarist met de nodige expressie en zelfs agressie werd vertolkt. We hoorden erg strakke gitaarriffs die zorgden voor een kil jaren 80-sfeertje en ietwat tegendraadse, storende zang, die ons minder kon overtuigen. Daarnaast moet het viertal die geslaagde sfeer nog zien te verpakken in gebalde songs.
Lunar Rays mochten ten slotte na al dat gitaargeweld de showcase afsluiten met hun mooie folkliedjes. Dat deden ze, ondanks een kabbelend, saai tweede nummer toch op een meer dan geslaagde manier. De samenzang van frontman Joey Brocken en leading lady Dorien Bervoets was bij momenten prachtig en wanneer de band enkele post-rockflitsen liet horen, stonden we enorm te genieten van de show.
Tot slot werd nog aan DVKES gevraagd om de avond in stijl af te sluiten. Zij waren ooit nog FrappantPOP-finalist en kwamen hun nieuwe EP ‘Let Me Go Into The Wild’ voorstellen. Erg groot was het verschil tussen de afsluiter en de betere laureaten niet, al konden we de catchy indierock van dit viertal wel smaken.