We verkozen gisteren een stapje in de wereld zetten boven het radio-afscheid van Zane Lowe en belandden in de Botanique, waar Panda Bear zijn tent had opgezet. Het Animal Collective-lid kwam er zijn laatste nieuwe album ‘Panda Bear meets the Grim Reaper’ voorstellen in een uitverkochte Orangerie.
Neefje Jib Kidder uit het gezin van Weird World mocht de avond openen met amusante bindteksten en psychpop van de vreemdste soort. Ergens in zijn bizarre visuals zagen we iPhones, laptops en tv-schermen verbrijzeld worden en we beseften: deze Sean Schuster-Craig heeft geen internet met Pinterest of Tumblr nodig om ideeën op te doen. Hij leeft namelijk op het imaginaire eiland waar onnavolgbare weirdo’s als Connan Mockasin vertoeven en slurpt aan de branding rare hersenspinsels op. Muzikaal gezien gingen we door verschillende fases; bij aanvang was het moeilijk meteen in te leven, vervolgens verwonderde de show en tot slot bleek na gewenning het materiaal op zich toch ook weer niet zo spectaculair te zijn. De sfeer was namelijk iets te laidback en de liedjes bleken vluchtig. Desalniettemin concludeerden we: onderhoudende opener.
-
Panda Bear -
Panda Bear -
Panda Bear -
Panda Bear -
Panda Bear -
Panda Bear -
Jib Kidder -
Jib Kidder
Op 5 maart 2015 speelden Panda Bear en Jib Kidder in de Botanique te Brussel. Bert Savels nam z’n fototoestel en trok erheen, Thomas Konings schreef een verslag.
Tijd om alle chronologie in deze review overboord te gooien en te beginnen met het einde van Panda Bear zijn show: de bisronde. Hoewel die eerder kort was – twee nummers lang om precies te zijn – vertelde die donderdagavond heel veel over het uur muziek dat eraan voorafgegaan was.
‘Alsatian darn’ was de eerste toegift die de Amerikaanse dromer in petto had. De song viel op. Het klonk levendig, aanstekelijk en ronduit fantastisch. Het is niet zo dat de reguliere set een slaapverwekkende indruk maakte, allesbehalve zelfs, maar toch miste ze de euforie van de psychedelische ‘Tomboy’-single en de sprankelende indruk van het openbrekende refrein. Misschien had dat wel te maken met het gebrek aan echte hits in het oeuvre van Noah Lennox. Hoe je het ook draait of keert en hoe geweldig alles wat de artiest doet ook is; het karakter van zijn sound is ondanks de stevige zanglijnen eerder dreamy en zelfs meditatief of introvert. Beertje deed er nochtans wel alles aan om zijn livegeluid wat op te krikken. Vooral de zware spacerock die de verschillende nummers aan mekaar breidde viel daarbij op, zorgde er verder voor dat de show bijna nooit stilviel en kende genoeg variatie om gedurende de hele set geen seconde te vervelen.
Voor zijn performance werkte Panda Bear wederom samen met videokunstenaar Danny Perez, een man die perfect de trippy sfeer en drukke klanken van de ingeweken Lissabonner weet om te zetten in even geestverruimende visuals. Nochtans bewees afsluiter ‘Surfer’s hymn’ dat Lennox die beelden niet per se nodig heeft om te kunnen boeien. Meer nog, met gesloten ogen kregen alle subtiele details mogelijk nog meer de kans om binnen te sijpelen in je brein en ergens op de juiste plaats in het groter geheel vast te klikken. De vakkunde van de man achter ‘Merriweather post pavilion’ speelde daarbij ook een grote rol. Elk geluid kwam foutloos van het podium en zanglijnen hadden hoogstens vijf seconden nodig om zich heerlijk warm tussen andere geluidsgolven te nestelen en van daaruit te betoveren dankzij de honingzoete stem van het multi-talent.
Zo waren echte hoogtepunten bij het optreden van Panda Bear in de Botanique eerder schaars, maar speelde de artiest wel gedurende de hele set op een constant en hoog niveau. Een stevig spacerockgeluid en frivole kunstjes werden daarbij succesvol gecombineerd en de prachtige vocals maakten indruk.
De Botanique programmeert binnenkort nog Warpaint (15.03), Purity Ring (08.04) en Dans Dans + Yuko (16.04). Info, tickets en de volledige concertkalender vind je op hun site.