-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Fans Evil Invaders -
-
-
-
-
-
-
Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Pieter Malliet
De tweejaarlijkse hoogmis van de Limburgse muziekscene stond deze keer wat in de schaduw van het noodlottige busongeval dat de alom betreurde Florent Pevee enkele dagen geleden fataal werd. Deze frontman van Kabul Golf Club en bassist van The Rott Childs was duidelijk een graag geziene gast in de provincie. The show must, evenwel, go on, uiteraard met de nodige eer- en rouwbetuigingen.
De loting bepaalde dat electropopformatie Sabena als eerste het podium mag betreden. Terwijl het viertal eerder dancegericht aanvangt, evolueert de set geleidelijk aan richting mellow hiphop, waarbij zanger Prince voor de nodige reggea-vibes zorgt. Nadat producer Anton eveneens zijn rappende duit in het zakje deed krijgt tenslotte ook frontvrouw Charlotte opzichtig de ruimte vocaal uit te blinken, onder meer met een flard van Fatboy Slims ‘Praise you’.
Geassisteerd door twee backing zangeressen en een knoppendraaier profileert Claudia Guarraci zich als een soort trashy Destiny’s Child. Deze pittige dame die het publiek als deel van de performance geregeld op een welgemanicuurde middenvinger trakteert, beschikt over een klok van een stem en spreidt tonnen attitude ten toon. We horen best wel catchy door diepe bassounds aangedreven R&B. Het wat vulgaire lachje tussen de nummers door mag Guarraci wat ons betreft in het vervolg wel achterwege laten.
Dat Piquet überhaupt opdaagt is allerminst vanzelfsprekend. Volgens de geruchtenmolen was frontvrouw Lien Moris namelijk de vriendin van de onfortuinlijke Pevee. De spanning en emotie zijn dan ook het hele optreden door te snijden. Terwijl we erg onder de indruk raken van de jaren 90-indierockgitaren, zijn we nog steeds niet overtuigd van het gehanteerde verkavelingsvlaams. Los daarvan zet de band een moedige en ontroerende prestatie neer.
Benefactors brengen voor het eerst echt vaart in deze finale. Hun erg stevige poprock wordt aangedreven door een flinke gulp punkenergie. De drie snarenplukkers wisselen elkaar af op leadstem, waarbij ze telkens voor melodieuze zanglijnen garant staan. We vinden hun show slechts matig origineel, maar hun sound staat wel als een huis. Niet slecht voor pas hun vierde optreden, zoals ze zelf zeggen.
Deze Limbomania-finale kan op een erg grote opkomst rekenen, en voor het optreden van Six Hands barst de grote zaal van de Muziekodroom helemaal uit zijn voegen. Het trio kan duidelijk prat gaan op een stevige fanbasis. Hun instrumentale mathrock drijft op een fabelachtige technische bagage en een uitmuntend samenspel met een geweldig oor voor subtiliteiten in de dynamiek. Voor ons is drummer Stijn Vrijsen de drijvende kracht achter hun sterke prestatie, terwijl de gitaarpartijen wel wat avontuurlijker hadden gemogen.
Wie zich als opkomend artiest momenteel nog steeds richt op het recycleren van de jaren 80, hinkt naar onze mening wat achterop. Dat is jammer voor Bearskin dat, alle bombast, variatie en vakbekwaamheid ten spijt, wat inspiratieloos voor de dag komt.
Met hun razendsnelle retrometal steken de Evil Invaders eindelijk het langverwachte vuur aan de lont. Terwijl we er redelijk gerust in zijn dat de rest van de band twijfelt tussen een pastiche op en een tribute aan het genre, verdenken we frontman Joe er sterk van te beschikken over bakken onversneden en authentiek talent. Hoewel we reeds aan de voorlaatste groep toe zijn, ervaren we nu pas de opwinding die we graag een hele avond hadden gevoeld.
Longlost wacht de weinig benijdenswaardige opdracht deze prestatie te proberen overtreffen. Het trio kwijt zich evenwel met verve van zijn taak, en wekt een erg ervaren indruk. De groep creëert met behulp van loops en samples een indrukwekkende totaalsound met wortels in de jaren 90. Hun meeslepende shoegaze behoudt op ieder moment een vakkundig oor voor het melodieuze.
Hierna is het nog ruim anderhalf uur wachten op de bekendmaking van de winnaars, een leegte die wordt opgevuld door het allerlaatste optreden van The Killbots. Als uiteindelijk de Evil Invaders als winnaar uit de bus komen, kunnen we dit enkel oververdiend noemen. Ze zorgden gedurende de hele avond immers voor de enige glimps van waarachtige genialiteit. Over de rest van de laureaten kan uiteraard gediscussieerd worden, vermits het muziektechnische niveau van deze finale consequent erg hoog lag. Gezien de omstandigheden is de tweede plaats van Piquet zeker te verantwoorden, en dat Six Hands naast de bronzen medaille ook de publieksprijs binnenrijft is een referentie op zich.