Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
Hij doet ons wel eens denken aan Jezus, die Kristian Matsson, also known as The Tallest Man On Earth. Het warrige kapsel hebben ze al zeker gemeen, en het zou ons niet verbazen moest de Messias in zijn vrije tijd een soortgelijk marcelleke aangehad hebben. Maar bovenal: wanneer de zoon van God spreekt, dan zwijgen zijn toehoorders. En dat was gisteren eveneens het geval bij The Tallest Man on Earth. Matsson pakte moeiteloos een uitverkochte AB in, gewapend met enkel een gitaar en een stem zo fragiel dat ze je ter plekke aan flarden scheurt.
Hij had eerder al indruk gemaakt met bezielde passages op Pukkelpop en in de Botanique, en op zijn laatste plaat ‘There Is No Leaving Now’ bevestigde Matsson al het goede wat over hem verteld werd. Eenvoudige nummers met teksten die toch naar het poëtische neigen, en gitaarwerk dat toch klinkt alsof er vier gitaarvirtuozen aan te pas moeten komen. In werkelijkheid is het enkel de Zweed zelf, die met een schijnbare nonchalance de huiskamer of de concertzaal even in andere sferen onderdompelt. Matsson is schuchter, en soms weet je niet of hij nu net ontzettend gefocust is of sterft van de zenuwen. Het stemtimbre dat hij vanaf de eerste seconde van ‘To Just Grow Away’ op de zaal losliet, nam al snel alle twijfels weg. En vanaf het moment waarop het herkenningsgejuich losbarstte in ‘Love Is All’, werd de avond één grote triomftocht voor de man met zijn gitaar.
The Tallest Man on Earth heeft een uitstekend gevoel voor timing: goede nummers niet noodzakelijk opsparen voor het einde, en tegelijkertijd je beste kruit nog niet verschieten. De vier minuten op en top feelgood folk van ‘The Gardener’ zorgden al vroeg in de set voor een ultiem hoogtepunt, maar dat zou Matsson later op de avond nog moeiteloos weten te evenaren. Tussendoor amuseerde hij het publiek met een schattige verlegenheid en even grappige als nietszeggende bindteksten. Zo leerden we dat ‘You’re Leading Me Now’ een lied is kind of about a horse, but not really. Ook tijdens zijn songs weet de man de zaal als geen ander te bespelen. Soms krijgt hij de handen op elkaar met het ene catchy gitaarmelodietje na het andere: de melodie van ‘Criminals’ zindert nog na in ons hoofd, en het ideale-kampvuurlied ‘King of Spain’ zorgde voor het meezingmoment van de avond.
Een nummer verder kan je dan weer een speld horen vallen als Matsson zelf bewust de stilte opzoekt. Opvallend hoe de emotie in ‘There’s Leaving Me Now’ hoge toppen scheert, zonder ook maar één moment cliché aan te voelen. En we kunnen alleen maar toejuichen dat er met het intense ‘Like The Wheel’ en een indrukwekkende pianoversie van ‘The Dreamer’ als afsluiter ook twee songs van de EP ‘Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird’ de setlist gehaald hebben. De rest van de bisronde was ook niet mis: van het heerlijke refrein van ‘The Wild Hunt’ naadloos overgaan naar een herwerkte versie van Paul Simons ‘Graceland’, dat is niet iedereen gegeven. De tweede cover van de avond trouwens, naast een intens ‘Museum of Flight’ van Damien Jurado.
The Tallest Man on Earth kampt met een knoert van een tweespalt, weifelend tussen hoop en melancholie. Zijn stem en teksten scheuren je bij momenten aan stukken, maar Matsson laat de mensen niet vertrekken zonder hen nog van een sprankel hoop te voorzien. “Sometimes the blues is just a passing bird”, zo klinkt de mentale opkikker in ‘The Dreamer’. De Grootste Man op Aarde is niet de grote rock ’n roll ster met hoge allures, maar simpelweg een man met een gitaar en een passie. De duizenden bedankjes waren stuk voor stuk gemeend. En ze waren allemaal wederzijds.
De AB zet binnenkort onder meer The Civil wars (13.11), Rufus Wainwright and his Band (27.11) en Yeasayer (08.12) op het programma. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.