Foto’s Christel Schoepen, verslag Thomas Konings
Als je op de juiste momenten de forwardknop weet staan, heeft Wave Machines met ‘Pollen’ een echte lenteplaat gemaakt, vol frisse popmelodieën die zich onlosmakelijk in je hoofd nestelen. Probleem van de groep is alleen dat ze de luisteraar kwijtspelen wanneer het er iets serieuzer aan toe gaat. En dat brengt ons bij het punt waar het Britse schoentje live wringt: aanstekelijke songs als ‘Ill Fit’ en ‘I Hold Loneliness’ klinken bijna nog futlozer dan diegenen die op cd al weinig catchiness hadden. Waren de Liverpudlians zenuwachtig? Of hadden ze weinig zin om voor een halflege tent te spelen? Het viertal verloor in elk geval z’n speelsheid, die we nog zo apprecieerden. Dat de bandleden regelmatig van positie wisselden en ze elk wel een liedje gezongen hebben, maakt dan weinig goed. Hopelijk hebben ze wat opgestoken van clown Connan.
The Leisure Society wist ons gisteren aardig te verrassen. De band voelde zich op het podium niet alleen als een vis in het water – wat we wel waardeerden na de slappe performers van Wave Machines – maar pakte ook uit met een mooie setlist. Na een kwartiertje bedachten we dat de zonovergoten folk een met-een-half-oor-luisterende festivalwei wel zou kunnen onderhouden rond het middaguur, drie kwartier later moesten we onze mening herzien en stelden we vast dat The Leisure Society makkelijk zelf een avond op Les Nuits zou kunnen headlinen. Met laatste single ‘Fight For Everyone’ kregen de Britten het publiek een eerste keer mee, na alles wat daarop volgde, had het zestal iedereen helemaal in z’n zak zitten. Een paar rustige nummers, waarop menig man z’n geliefde in de armen sloot om samen te wiegen, konden ons wel beroeren. De meer up-tempo songs brachten de Chapiteau in feeststemming. Prima optreden.
Connan Mockasin, dat is nu eens een vreemde snuiter. Z’n stem doet dankzij allerlei effecten wel eens denken aan een piepende dolfijn of een bronstige alpaca, z’n uiterlijk heeft vaak meer weg van een paradijsvogel. Dat de man psychedelische muziek maakt, dat had je dan al wel kunnen raden. Voor z’n eerste optreden in een half jaar koos Mockasin nochtans geen feestelijke outfit uit; met zwarte hoed, trui en broek leek het niet alsof er iets te vieren viel. En toch was dat wel het geval, want Mockasin stond voor een verrassend volle Chapiteau en had bovendien nog een paar nieuwe songs in de aanbieding.
Alvorens het concert te beginnen, dolt de kiwi er nog een tiental minuten op los, praat tegen het publiek en geeft, zo is ‘ie dan ook weer wel, een verwarde indruk. Dit kunstje herhaalt de blonde man in het midden van het optreden nog eens. Geinig natuurlijk, maar dat is toch niet waar we voor gekomen zijn.
Nee, dat is voor z’n intrigerende psychpop, zoals die in het geniaal getitelde ‘Faking Jazz Together’ al meteen uitblinkt. Mockasin heeft een verleden als bluesrocker en kan dat vooral live niet verstoppen. Dat heeft tot gevolg dat alle songs veel potiger voor de dag komen, iets dat op het eerste gezicht niet past bij z’n dunne geluid, maar toch enorm goed uitdraait. Op plaat lijkt de blonde knaap al regelmatig aan het jammen geslagen, daar verandert uiteraard in het echt niets aan. Songs schieten alle kanten uit, al is dat meestal wel de goede, en blijven ook nog eens fascineren. Op kop het excellente ‘Forever Dolphin Love’ dat met zinderende finale terecht alle handen op mekaar krijgt.
Twee nieuwe songs heeft de Nieuw-Zeelander voor ons, en het moet gezegd: bij onderstaande is het liefde op het eerste gezicht. Tedere zang (helemaal in de huidige r&b-trend), lome gitaren (helemaal in de soul-trend) en iets dat echt lijkt op een echt afgebakend nummer. Beetje slik, helemaal sentimenteel, wij zijn er helemaal voor gewonnen.
Ook de show an sich zat goed in mekaar. “The more that you strip, the more that we strip”, leek het provocatieve thema gisteren wel te zijn, zeker met de opzwepende uitsmijter ‘I Wanna Roll With You’, waarvan Connan zei dat het de laatste keer ooit was dat hij het nummer speelde. Aangevuld met een stel knotsgekke muzikanten en een sobere, maar mooie lichtshow, zat het totaalpakket gisteren wel snor.
Nieuw-Zeeland – IJsland is ongeveer de langste trip die je op Aarde kan maken, toch lijkt Björk de persoon die het mentaal het dichtst bij Connan Mockasin staat. Beiden lijken in hun eigen wereld te leven, maken muziek die je als uitdagend zou kunnen bestempelen en hebben ook oog voor het belang van een goede show. Boeiende meneer.
Les Nuits programmeren de komende dagen onder meer Miles Kane (09.05), Chvrches (10.05) en Suuns (11.05). Klik hier voor tickets, info en de volledige kalender.