De vijfde dag van de Lokerse Feesten brak aan. Overal zagen we fans van The Beach Boys (en Pink Floyd-fans die niet teveel verwachtten van de surfers), waardoor het niet verwonderlijk was dat deze dag uitverkocht was.
Verslag Yanni Ratajczyk, foto’s Andre Joosse
Maar eerst was het de beurt aan De Mens. Deze groep stond ongetwijfeld voor een moeilijke opdracht: het volk dat enkel voor de headliners kwam entertainen. De Mens bestaat nu 20 jaar, deze tournee is dus een soort verjaardagsfeestje. De groep had er duidelijk zin in. Dit jaar werd er een keyboardspeler aangenomen, zodat de band voor het eerst vier leden telt. Muzikaal klopte het plaatje: er werden voornamelijk bekende nummers gespeeld (‘Irene’, ‘Jeroen Brouwers’, ‘Maandag’, ‘Sheryl Crow‘…) die af en toe werden bijgestaan door iets recenter werk. Alleen lukte het De Mens niet om het publiek op gang te krijgen. Frank Van Der Linden deed enkele wanhopige pogingen, maar dit had weinig tot geen effect, wat een vrij pijnlijk tafereel was. Het was misschien ook niet nodig om van elk nummer te vertellen waar het precies over gaat. Of het volledig aan de groep lag dat het optreden wat hakkelend vooruit ging kunnen we niet zeggen, ze hadden immers niet het meest geïnteresseerde publiek voor zich.
Toen brak het moment van de waarheid aan: The Beach Boys gingen hun set aanvatten. Zouden de heren niet te oud zijn voor een live concert? Zouden ze nog geloofwaardig overkomen? Allemaal vragen die beantwoord gingen worden tijdens hun set. Wij waren alvast niet de enigen die nieuwsgierig waren. Het plein stond bomvol (deze dag was dan ook volledig uitverkocht) met een bonte mix van mensen: (vooral) vijftigers en zestigers die hun jeugd nog één keer wilden herbeleven, twintigers met bermudabroeken aan en alles wat ertussen past. Uiteindelijk begon het concert, we werden verrast: The Beach Boys bleken nog bijzonder kwiek te zijn en gaven een goede indruk, wat mede kwam door de uitstekende jonge muzikanten die de band ondersteunen. In totaal stonden ze met z’n 15 op het podium. We moeten wel zeggen dat niet alle Beach Boys nog in de fleur van hun leven leken te zijn. Zo gaf Brian Wilson een zeer vermoeide indruk. Deze man bleef heel het optreden achter zijn piano zitten en kon niet meer alle zangpartijen aan. Mike Love daarentegen bleek nog goed in zijn vel te zitten. Ook een pluim voor Bruce Johnston, die alle hoge noten nog aankon zodat de harmonieën nog goed fris klonken. Uiteraard speelde de groep handenvol classics. Het meezingmoment van de avond moet ‘Good Vibrations’ geweest zijn, heb je iemand gezien die niet meezong? Bij ‘I Get Around’ zagen we dat veel mensen de luchtgitaar nog eens boven haalden en er werd hard gejuicht bij nummers als ‘Surfin’ USA’ en ‘Fun, Fun, Fun’. Dit was een uitstekend concert voor het afsluiten van een carrière, als dit echt hun laatste tour is kunnen The Beach Boys eindigen met een positieve noot.
Wanneer het concert ten einde was liep het plein half leeg, al was het tijd voor nog een grote act: The Australian Pink Floyd Show. Deze wereldberoemde coverband van Pink Floyd is opgericht eind jaren tachtig en oogst na jaren van bestaan nog steeds succes. Dikwijls zijn covers goed wanneer artiesten er hun eigen draai aan geven, al kan het ook anders. TAPFS staan er om bekend om zo dicht bij het origineel te zitten dat het moeilijk te onderscheiden valt. 5 minuten voor aanvang stond het plein terug goed vol, hierna weerklonken de eerste noten van de Pink Floyd–klassieker ‘Shine On You Crazy Diamond’ waarbij iedereen met verstomming werd geslagen. Wanneer je je ogen sloot leek het of je naar het echte Pink Floyd aan het luisteren was, wanneer je ze open deed ook want de lichtshow (met gigantische projecties en veel laser) deed ook aan the real thing denken. Wie niet van epische gitaarsolo’s en grote lichtshows houdt zal het maar niets vinden, maar die persoon zal dan ook geen fan zijn van Pink Floyd. Tijdens ‘The Wall’ werd een gigantische opblaasbare pop op het podium gehaald (een figuur uit de gelijknamige film). ‘Wish You Were Here’ was uiteraard rustiger, maar o zo goed gebracht, met een sober licht op de gitarist. Dit waren de meest bekende nummers, maar ook minder evident werk zoals ‘Run Like Hell’ werd goed gebracht. Kritiek zal er altijd zijn op coverbands, maar laten we eerlijk zijn: dit is er een verdomd goede.
Na de Aussies mocht DJ Dirk Stoops (bekend van StuBru) de dag afsluiten. Hij genoot van het feit bekend te zijn in Lokeren en omstreken. Met haar vol confetti wandelde wij verzadigd van al het festivalgeweld van de wei af…
De Lokerse Feesten zetten de komende dagen nog onder meer P.I.L., New Order, en dEUS op de affiche. Klik hier voor tickets, het volledige programma en verdere info.