Foto’s Johan De Man, verslag Filip Van Der Elst
Dat shoegaze ook in de 21ste eeuw springlevend is, bewijst een band als The Raveonettes als geen ander. Het lijkt wel een Deense karaktertrek te zijn om zoveel rauw geweld toch op zo’n manier te verpakken dat je het net zozeer vlak voor het slapengaan als al rockend in je auto kan opleggen. Enkel de collega’s van Mew, die andere Deense helden van ondergetekende, slagen erin om hetzelfde gevoel te creëren, zij het dan op totaal andere manier. Omdat wij van een harde streep shoegaze houden, en van Denemarken, togen we met een grote dosis verwachtingen naar Het Depot.
Behoorlijk verrast waren we om te lezen dat voorprogramma Holy Esque uit Glasgow afkomstig is. We hoorden weinig post-punkgitaren die doen hunkeren naar het leven in een grauwe havenstad, eerder The Killers-esque soundscapes die de setting van een Amerikaanse woestenij beschrijven. Ze kregen een plaats op de lijst van te ontdekken bands van NME Magazine met het compliment “Glasgow’s most exciting and inventive new band”. Voor wie zich daar maar weinig bij kan voorstellen: Glasvegas is de laatste Glaswegian band die ondergetekende voorgeschoteld kreeg, en het lijkt ons geen belediging te zijn om in hun voetsporen te mogen treden. Het rauwe stemgeluid doet wel eens aan een stervend schaap denken, maar als we zien dat een groep als Palma Violets met eenzelfde soort zang op het punt staat om de mainstream in gebombardeerd te worden, eveneens terecht overigens, dan verdient Holy Esque ook een kans. Het mooie “Rose”:http://www.youtube.com/watch?v=gtplUfQTRqY verdient alvast vier minuutjes van je tijd.
Is de stijl van The Raveonettes nieuw? Allerminst. Het is niet moeilijk om de invloeden van shoegaze-iconen als The Jesus And Mary Chain of My Bloody Valentine te ontdekken. Anderzijds hebben The Raveonettes evenzeer hun stempel op de muziekgeschiedenis weten te drukken. Wanneer we nieuwere bands als The Pains of Being Pure at Heart hun melancholische shoegaze met ijl en snijdend gitaargeweld horen kruiden, dan zijn we ervan overtuigd dat The Raveonettes daar met hun zes albums óók voor iets tussen zitten. De snoeiende outro van opener ‘Hallucinations’ bijvoorbeeld: spijtig dat het volumeknopje een halfje teveel naar links gedraaid stond – onze oordopjes waren snel uit – maar de vonken spatten al vanaf de eerste noot van het podium. De mix tussen de ravissante bassiste Sharin Foo en de bescheiden koelheid van gitarist Sune Rose Wagner – en wat kan die man mooi en hoog zingen – voorziet de band van een op-en-top rock ’n rolluitstraling.
De heerlijk dromerige gitaarlijn in ‘Blush’ buiten beschouwing gelaten, duurde het tot de zware basritmes bij ‘Dead Sound’ en ‘Lust’ vooraleer The Raveonettes de juiste cadans leken gevonden te hebben. Vanaf dan surften we van hoogtepunt naar hoogtepunt. Dat varieert dan van meer ingetogen werk, zoals de bloedmooie single ‘The Enemy’ van op de laatste plaat, tot smerige gitaaruithalen die songs als ‘Gone Forever’ of ‘Attack of the Ghost Rider’ typeren. “It goes something like this” wordt er in dat laatste nummer gemompeld, en voor je het weet beland je in een explosie van gitaargeweld die z’n gelijke niet kent. Hetzelfde gebeurt bij ‘Apparitions’, hoewel je het niet zou verwachten wanneer je de heerlijk mysterieuze basintro te horen krijgt. ‘Young and Cold’ is hoe een folksong voor The Raveonettes moet klinken, en ‘Bowels of the Beast’ is dan weer een aanzet tot bluesrock. Toch één puntje van kritiek: een extra bandlid op het podium ware welkom geweest. De pianosectie van het mooie ‘The Observator’ is mooi genoeg om ook live en niet op tape gehoord te worden.
Bij de dubbele bisronde nam de spontaniteit de bovenhand, toen Foo het publiek de keuze gaf tussen het zachte ‘Love Can Destroy Everything’ of de drie minuten rock’n roll met Pulp Fiction-vibe van ‘Love In A Thrashcan’. De zaal koos voor het laatste, en niet onterecht: wanneer je jezelf erop betrapt de baslijnen mee te neuriën, dan mag je met een gerust hart concluderen dat je naar een topplaat luistert. En tot ons groot genoegen werden we huiswaarts gestuurd met een heerlijk intieme versie van ‘The Christmas Song’. “All the trees are on display now / And it’s cold now / I don’t feel like going home now / I wish that I could stay”, zo klinkt het simpel, maar efficiënt. Rock ‘n roll en allesbehalve cheesy. Dus, als we begin december al in Kerstmodus verkeren, is dat enkel en alleen de schuld van The Raveonettes. Bedankt hoor.
Setlist
Hallucinations
She Owns The Streets
Blush
Dead Sound
Lust
Curse the Night
Gone Forever
The Enemy
The Observator
Apparitions
Young and Cold
Attack of the Ghost Riders
Bowels of the Beast
Aly, Walk With Me
————————————————
Heart of Stone
The Cops Are On Our Tail
————————————————
Love In A Thrashcan
The Christmas Song
Het Depot programmeert binnenkort onder meer I Got You On Tape (12.12), James Walsh (13.02) en The Van Jets (20.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.