Foto’s Xavier Marquis, verslag Wouter Ollevier
De jongens van Willow hadden de erg moeilijke taak om met hun feestrock de zaal klaar te stomen voor de komst van Paul Banks. Een erg voor de hand liggende keuze was de muziek die de jonge Belgen spelen zeker en vast niet als support act. Iets te vrolijk zo net voor de komst van mister Weltschmerz. Toch kon de eclectische chaos in ‘Nerve’ en het eenvoudigweg indrukwekkende ‘Gold’ de toeschouwer boeien. Willow stond er en blies een voor de helft gevulde AB net niet omver.
Volgelopen was de zaal echter ook niet toen Paul Banks het podium betrad. De charismatische frontman van Interpol bracht vorig jaar zijn tweede soloplaat uit nadat hij in 2009 de wereld met ‘Julian Plenti is… Skycraper’ kennis had laten maken met zijn solo-ambities. Dat Banks vol verrassende en uitdagende keuzes zit bleek reeds toen, maar ook in de AB wist de Amerikaan te imponeren. Het was een gewaagde zet om het ganse Interpol-repertoire in New York te laten en compleet op eigen nummers te teren, maar Banks is een soloproject en de keuze daarvoor is bijzonder rechtlijnig. En als de zalen dan niet vollopen: tant pis.
Het was een krachttoer van schizofrene genialiteit: van Julian Plenti naadloos naar Paul Banks en terug. De set ving aan met ‘Skyscraper’ en ‘Fun That We Have’, nummers die de sfeer meteen groezelig en ontastbaar maakten. Banks was gehuld in een geheimzinnige waas en meer dan een vage schim was van de Interpol-frontman niet te zien. Met ‘I’ll Sue You’ kwam de set een eerste keer in een stroomversnelling terecht en werd duidelijk dat de muzikanten die de Amerikaan bij zich had zich bijzonder goed in hun vel voelden. Het trio ‘Young Again’, het instrumentale ‘Lisbon’ en ‘Over My Shoulder’ waren een indrukwekkende wegbereider voor het slotakkoord waarin het ijzersterke ‘The Base’, net als op de plaat, bijzonder koud en afstandelijk klonk. En hoewel Banks het publiek herhaaldelijk hartelijk en warm toesprak, bleef de sfeer tijdens het ganse concert toch uiterst geheimzinnig en scherp. ‘Summertime Is Coming’ was uiteindelijk de triomf die finaal het brandmerk op je ziel achterliet.
Het melancholische nagerecht bestond uit het ingetogen ‘On The Esplanade’ gevolgd door een triomf van duivelse rock: ‘Games For Days’ klonk erg gemeen en intens. Bij Banks is het alsof alles altijd ongelofelijk veel pijn doet. De man is als een literaire held die het ondraaglijke gewicht van de wereld in zijn teksten en muziek een rusteloos rustpunt gunt.
De AB programmeert binnenkort onder meer Angus Stone + Tom Freund (11.02), Sarah Ferri (28.02) en Delphic (04.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.