Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
“Hij is nog zo jong, mijnheer”, is voor ons zelden een argument om fan te zijn van een artiest. Eigenlijk doet het er niet zoveel toe hoe oud je bent: ofwel is je muziek goed, ofwel is ze dat niet. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je in de loop der jaren niet meer kan evolueren, maar wij zullen zelden iemand meer genegen zijn omdat hij of zij nogal groen achter de oren is. Bij Jake Bugg liggen de kaarten iets anders: dat deze Engelse wonderkid nog maar 18 is, is op zich geen spectaculair gegeven. Dat hij klinkt alsof hij al dertig jaar een verstokte kettingroker is, en dat bedoelen we alleen maar op een positieve manier, en met het grootste gemak grauwe levenswijsheden à la Dylan of Cash uit zijn mouw schudt, is wel opvallend.
Voorprogramma Jack Savoretti is iets ouder dan Jake Bugg, we schatten hem midden de twintig. Ook hij heeft zo’n heerlijk rauwe, doorleefde stem. Iets voor fans van pakweg Paolo Nuttini en The Tallest Man On Earth, maar dan met een knoert van een sigarettenverslaving. Ook het stemgeluid van Bruce Springsteen schoot ons meermaals voor de geest. Savoretti maakte het publiek warm met een originele akoestische set, die aanvankelijk weggelopen leek uit een soundtrack van Quentin Tarantino. In een later stadium kwamen de melodie en refreinen steeds meer op de voorgrond. Het publiek kon het wel smaken en zong vlijtig mee tijdens afsluiter ‘Come Shine A Light On Me’. Savoretti weet een zaal dan ook perfect te bespelen: dankzij een geveinsde nonchalance trok hij al snel de twijfelaars over de streep.
En dan komen we meteen bij het grote nadeel aan Jake Bugg zijn jeugdige leeftijd: die rock ‘n roll-allure van zijn eigen voorprogramma heeft hij nog iets te weinig. Akkoord, het is gedurfd om je set af te trappen met de trage en korte afsluiter van je plaat (‘Fire’) en twee onuitgebrachte songs (‘Kentucky’ en ‘Love Me The Way You Do’), maar het zal de zaal niet onmiddellijk in vuur en vlam zetten. Niet dat dat nodig was, want we hadden in feite al voldoende aan zijn even simpele als ingenieuze gitaarwerk en adembenemende stem, die live op minstens even briljante wijze krast en kraakt. Driekwart van de songs aankondigen met de standaardformule “this next song is…” haalt wel de vaart uit je set. Soms leken de kleine twintig songs wat vluchtig door z’n vingers te glippen. Bugg zong nog altijd even overtuigend over de grauwe realiteit van zijn hometown Clifton tijdens ‘Trouble Town’ of ‘Seen It All’, al hadden we af en toe moeite met de geloofwaardigheid.
Anderzijds was het fascinerend om te zien hoe Bugg met een vermakelijke arrogantie over het podium slenterde en er tussen de soep en de pattatten een alweer geniale riff tegenaan gooide. En het mag duidelijk zijn dat Bugg niet de man is die het moet hebben van de grote gebaren, maar eerder van een soort melancholische tristesse die negentig minuten lang van z’n ogen af te lezen valt. Niet meteen wat je verwacht als je een moordende gitaarlijn zoals die in ‘Taste It’ of ‘Lightning Bolt’ hoort, dat is meteen ook de reden waarom dat niet de meest overtuigende momenten van de set waren. Wij genoten vooral wanneer Bugg zonder band zijn ziel blootlegde, zoals tijdens ‘Someone Told Me’, ‘Note To Self’, of in de bisronde bij het spontaan aangevraagde en gespeelde ‘Saffron’ en zeker het magistrale ‘Broken’. Bij die momenten deed hij nauwelijks zijn ogen open en bleek pas echt hoezeer deze jongen het meent.
Jake Bugg pikte de gitaar op nadat hij het prachtige ‘Starry Starry Night’ van Don McLean voor een eerste keer te horen kreeg, en dus hoopt een mens natuurlijk op een cover. Die kregen we niet, wel een mooie ode aan een andere referentie die gedurende het hele optreden duidelijk hoorbaar was: de akelig waarheidsgetrouwe versie van ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash bewijst hoe sterk Bugg is in het mixen van twee op het eerste zicht toch verschillende genres als country en Britpop. En dat mag de grootste verwezenlijking wezen van onze eerste live-kennismaking met Jake Bugg.
Botanique programmeert binnenkort ook onder meer Melody’s Echo Chamber (08.03), Everything Everything (09.03), en I Am Kloot (22.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.