Foto’s Bart Vander Sander, verslag Yanni Ratajczyk
De meest recente editie van Rock Werchter bracht weer heel wat grote namen met zich mee. Één van hen was Jack White, die na afloop door een heleboel mensen verkozen werd als beste act van het festival. Wij waren er niet bij, en waren zeer blij dat we in Antwerpen een herkansing kregen.
Als voorprogramma had de groep Peggy Sue voorzien. Deze folkrockers mochten in het verleden al toeren met Mumford & Sons. De band begon met een zeer sterk nummer, gedreven door percussie, maar vooral opvallend door de goede samenzang van de twee vrouwelijke leadzangeressen. Hun set vorderde en de meestal percussiegerichte songs deden het goed. Hier en daar misten we wat variatie, toch hebben we ons niet echt verveeld.
Jack White stelde een ambitieuze manier van toeren voor toen hij aankondigde met zijn nieuwe project op te treden. Hij zou twee bands op tour nemen: één volledig vrouwelijke, en één volledig mannelijke zouden hem vergezellen tijdens de reis. Zo liet hij weten dat hij voor elk concert een keuze zou maken tussen de twee opties. De eerste vraag die bij het binnenkomen van de arena werd gesteld was dus: mannen of vrouwen? Het werden, net zoals op Werchter, de mannen.
Wanneer de groep het podium betrad, was het meteen duidelijk dat de geluidsman niet zuinig zou zijn met de volumeknop, het geluid stond hard, wat wel mag bij een act als deze. Jammer genoeg was de geluidsmix ook niet altijd even zuiver. Gelukkig verbeterde dit naarmate het concert vorderde.
Algauw hoorden we de staalharde gitaar van de recente hit ‘Sixteen Saltines’: Jack White liet het publiek heerlijke Rock ‘n’ Roll uit zijn hand eten. Hierna werd de menigte bijgevoederd met het swingende ‘Hotel Yorba’ uit ‘White Blood Cells’ van The White Stripes, ondertussen toch al zo’n tien jaar oud. Vele nieuwe nummers werden op ons los gelaten, maar het rijke verleden van Jack White werd zeker niet weggemoffeld. Andere schitterende songs van The White Stripes zoals ‘The Hardest Button To Button’ hoorden we galmen in de dichtbevolkte Lotto Arena.
Dat de frontman en zijn band ook totaal andere dingen kunnen brengen bewezen ze onder meer met ‘On And On And On’ uit ‘Blunderbuss’. Het mooie resultaat werd zeker niet alleen werkelijkheid door Jack White, hij beschikt over een paar zeer straffe kompanen. Zo zagen we een drummer die zijn job zo enthousiast uitoefende dat zijn sticks op het punt van breken leken te staan en maakten we kennis met de toetsenist die heen en weer stuiterde tussen twee klavieren. Toch bleven de snerpende gitaar en doordringende stem van White de herkenbare, rode draad doorheen het werk.
De bisronde bestond tenslotte uit een trio van songs die zich diep in onze hersenpan boorden. ‘Steady As She Goes’ van The Raconteurs werd gevolgd door een zeer goede versie van de huidige single ‘Freedom At 21’. En, hoe kon het ook anders, ‘Seven Nation Army’, met de bekendste gitaarriff van de voorbije vijftien jaar, sloot de set af.
Jack White en band veranderden de Lotto Arena voor anderhalf uur in een broeierige ketel vol dampende Rock en aanverwanten. Wij moeten nog even acclimatiseren.
Live Nation programmeert binnenkort nog onder meer Bon Iver (02.11), Florence + The Machine (25.11) en Bloc Party (19.02) in de Lotto Arena (info en tickets).
Album verdeeld door Beggars