Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
Ondergetekende zag Crystal Fighters voor het eerst aan het werk op het Hongaarse Szigetfestival, en stelde daar vast dat de stomende energie die dit ietwat geflipte collectief demonstreert uniek is in het hedendaagse muzieklandschap. Afgaande op de vurige reacties die ze wisten los te weken bij het publiek, dat na anderhalf uur op uitzinnige wijze afscheid nam, vermoeden we dat maar weinig mensen na afloop hun geld hebben teruggevraagd. Crystal Fighters is op en top rave: smerig, ruw, hard en… (verzin zelf nog maar enkele adjectieven die bij een pornografische B-film passen). Het zal niet het eerste optreden geweest zijn dat als een orkaan omschreven werd, maar zelden was een beschrijving zo treffend: broeierig, heet en onstuimig; een tornado die alles en iedereen in beweging bracht en nauwelijks tijd liet om op adem te komen.
Eerste voorprogramma Babeshadow wordt ook wel eens “het Britse Vampire Weekend” genoemd, maar wij hebben hen helaas moeten missen. No Ceremony niet, en daar zijn we allerminst rouwig om. En dat had meer redenen dan enkel de bloedmooie verschijning van de zangeres/bassiste. No Ceremony trakteerde ons op donkere elektropop, die het beste van CHVRCHES (de electro), Hurts (het donkere en het grootse) en Florence + The Machine (de innemende vrouwenstem) combineert. De met drumcomputer gefabriceerde beats zorgden samen met de slepende synths voor een aanstekelijk geluid dat ons toch al een klein beetje in dansmood bracht.
“Profeten van de rave”, zo omschreef De Morgen Crystal Fighters ooit, en treffender kan je de essentie van deze band niet samenvatten. Naar Crystal Fighters luisteren wij niet om op zoek te gaan naar de diepere betekenis achter de songs, terwijl die er wel degelijk is: heel hun debuutplaat ‘Star of Love’ staat in het teken van verhalen en personages uit een oude Spaanse opera. Crystal Fighters maken muziek voor de dansvloer, en kennen daarbij geen grenzen. Van folkgitaren over stompende elektronica tot bizarre Baskische instrumenten: als het maar vuil klinkt en je beenspieren in beweging brengt.
Dat hoorde je al bij de krakende drums op ‘Solar System’, die het sein waren om honderden vuisten in de lucht te zien gaan. De aanzwellende beats hitsten de zaal meer en meer op, aangemoedigd door de bandleden die één voor één het podium betraden; zanger Sebastian Pringle als laatste. De man ziet eruit als een fel gedrogeerde hippieversie van Elvis Presley, maar bespeelt een zaal met de gekende publiekstrucs net zolang tot effectief alle lijven in beweging zijn. Ook onbekende songs uit het nog te verschijnen tweede album ‘Cave Rave’ konden genoeg enthousiasme losweken. Het publiek oh-oh’de mee op de tonen van ‘L.A. Calling’ en haalde zelfs de aanstekers boven bij het potsierlijke ‘Everywhere’. De twee backingzangeressen hadden naast zingen twee essentiële taken: mooi wezen en zo nu en dan een wiebelende pantomime op het podium opvoeren. Het contrast met de brute mengeling van electro, rock en Baskische folk die de muzikanten op ons afvuurden kon moeilijk groter zijn.
Maar het werkte wel: neemt Pringle een ukelele onder de arm voor zomerplaten pur sang als ‘Champion Sound’ en vooral ‘Plage’, dan gaan de handen op elkaar en de stemmen de hoogte in. Dat laatste nummer begint overigens als een folksong voor bij het zwembad met een tequila sunrise in de hand, en eindigt met een knaller van een synthesizertapijt dat op één of andere manier de zaal toch nog aan het springen brengt. ‘You & I’ was voor ons een heus Tien-Om-Te-Zien-moment omdat het zowaar deed denken aan Bart Kaells topsingle ‘Mooi Weer Vandaag’. Het gaat er echter niet altijd zo braaf aan toe, want de scherpe bassen en het hyperkinetische refrein van ‘I Do this Everyday’ kan je alleen maar als hard en gemeen omschrijven. Bij ‘Swallow’ gingen de imaginaire rugzakken dan weer aan voor een geslaagd dubstepexperiment, met de zwevende zang en backing vocals als ideaal tapijt. Er gaat evenwel niets boven ‘I Love London’, een knotsgekke song waarbij de vernietigende elektronica gecombineerd met de Spaanse achtergrondgeluidjes in een hilarische maar snikheete dansexplosie resulteerde.
Na de kinderlijk eenvoudige doch geweldige singalong bij ‘At Home’ echoden de publiekskoortjes nog na tot de band terugkwam om de honger naar meer te stillen. Single-tussen-twee-albums ‘Love Is All I Got’ bleek vooral een opstapje naar de grote finale: ‘Xtatic Truth’ is electrorock die je ons elke dag mag voorschotelen. Neem een grote portie Klaxons en voeg er een scheut Arsenal of andere muzikaal gekleurde zonnestralen aan toe, en je krijgt Crystal Fighters, alsof Londen plots aan de Costa Brava zou komen te liggen. Crystal Fighters kennen scrupules noch genres, ze kennen alleen de kracht van repetitieve beats en een striemende gitaarsound. Op zich niets nieuws, maar de kunst om dat geheel dan ook nog eens zo warmbloedig te laten klinken, daarvoor moet je wel bijna Brits met Spaanse roots zijn.
De AB programmeert binnenkort onder meer Kurt Vile (26.05), Animal Collective (28.05) en The Black Crowes (21.06 en 25.06). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Crystal Fighters spelen deze zomer ook nog op Pukkelpop (15.08, info & tickets), en in het najaar in Amsterdam (Heineken Music Hall, 01.11, info & tickets).